Common-Pool Resources Model to Develop as a Community Learning Center of Ban Kongprasai, Pakam Sub District, Pakam District, Buriram Province
Main Article Content
Abstract
The current research had the following purposes: 1) to study knowledge of joint resource management of Ban Kongprasai, Pakam Sub District, Pakam District, Buriram Province, and 2) search for a form of Common-Pool Resources model to develop as a learning center of Ban Kongprasai, Pakam Sub District, Pakam District, Buriram Province. The data was collected through In-depth interview, group discussion, survey walking, and participatory observation. The resulted of the study revealed that the knowledge of joint resource management of Ban Kongprasai were the followings. 1) The body of knowledge within the community was the community leader, mixed agricultural wisdom, unity, training, study visit, etc. 2) External knowledge was the government policy, support from government agencies, trend of promoting sufficiency economy philosophy, etc. Ban Kongprasai community is one of the communities that have jointly developed a public area of 15 rai as a shared resource to become a community learning resource such as water management, integrated farming, Bio-organic fertilizer, and planting vetiver grass, etc. At present, the community has been registered as a community enterprise in Pakam Sub District Farmer Group. It is one of the communities that has employed the power of learning until resulting in a concrete change.
Article Details
เนื่อหาและข้อมูลในบทความ เป็นความรับผิดชอบของผุ้แต่ง
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์
References
กรอบศักดิ์ ภูตระกูล. (2561). ปฏิรูปประเทศ ร่วมคิด ร่วมใจ สร้างไทยไปด้วยกัน. วารสารเศรษฐกิจและสังคม. 55 (2), 4-14.
กิตติมา ศิวะอาทิตย์กุล. (2558). การบริหารจัดการการใช้หญ้าแฝกอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ : กองวิจัยและพัฒนาการจัดการที่ดิน กรมพัฒนาที่ดิน กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด. (2560). แผนพัฒนาจังหวัด 4 ปี (2561-2564). บุรีรัมย์ : สำนักงานจังหวัดบุรีรัมย์.
คณะกรรมการปฏิรูปประเทศด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2561). รักษ์ดิน น้ำ ป่า ใช้ประโยชน์อย่างรู้ค่า สร้างฐานการพัฒนาที่สมดุลและยั่งยืน.วารสารเศรษฐกิจและสังคม. 55 (2), 4-14.
จุฑาทิพย์ สุจริตกุล. (2562). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในยุคประเทศไทย 4.0 กรณีศึกษา หน้า องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดภูเก็ต. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 6 (10), 4930-4943.
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2553). มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทัศนีย์ วีระกันต์. (2557). คู่มือดำเนินขับเคลื่อนเกษตรกรรมยั่งยืนสู่อาหารเพื่อสุขภาวะ. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).
ทัศนีย์ อัตตะนันทน์ และ ประทีป วีระพัฒนนิรันดร์. (2550). คู่มือสำหรับเกษตรกรยุคใหม่ธรรมชาติของดินและปุ๋ย. โครงการรวมพลังพลิกฟื้นผืนดินเกษตรไทย.มูลนิธิพลังนิเวศและชุมชน. กรุงเทพฯ : หจก.กร ครีเอชั่น.
พระครูโสภณปริยัติสุธี (ศรีบรรดร ถิรธมฺโม). (2558). พุทธกับการบริหาร. พะเยา : เจริญอักษร.
มังกร ตัณฑะศิลป์ สุกัญญา เอมอิ่มธรรม และ เพ็ญศรี เจริญวานิช. (2555). การพัฒนาศักยภาพพนักงานใน
ธุรกิจก่อสร้างกรณีศึกษา บริษัทรับเหมาก่อสร้างในจังหวัดมหาสารคาม. วารสารบัณฑิตศึกษา
มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 2 (1), 33-50.
วิทยากร เชียงกูล. (2554). เศรษฐกิจระบบนิเวศ เพื่อโลกที่เป็นธรรมและยั่งยืน. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์.
สมศักดิ์ สามัคคีธรรม. (2563). การเสริมพลังชุมชนกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ : สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สภานโยบายการวิจัยและนวัตกรรม, 2560). ร่างยุทธศาสตร์การวิจัยและนวัตกรรม 20 ปี (พ.ศ. 2560-2579). กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). ร่างยุทธศาสตร์ชาติระยะ 20 ปี (พ.ศ.256 0-2579). กรุงเทพฯ : สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สุวุฒิ วรวิทย์พินิต วรรณวีร์ บุญคุ้ม และ นรินทร์ สังข์รักษา. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดการศูนย์การเรียนรู้ วิถีเมืองเพชรตามแนวทางปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสาร Veridian E-Journal Silpakorn University. 10 (2), 1657-1674.
อภิชัย พันธเสน ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์ ฐิติพร ศิริพันธ์ และ สุวัจฉรา เปี่ยมญาติ. (2550). สังเคราะห์องค์ความรู้เกี่ยวกับเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2542). หนังสือชุดโครงการกับการจัดการทรัพยากร เรื่อง “สิทธิการเข้าถึงทรัพยากร” กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
อุทิศ ทาหอม พิชิต วันดี และสำราญ ธุระตา. (2558). ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อสร้างการมีส่วนร่วมในการบริหารจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของชุมชนบ้านตามา จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม. 11 (2), 44-59.
อุทิศ ทาหอม และ สุจิตรา ยางนอก. (2562). แนวทางการพัฒนาเพิ่มทักษะองค์ความรู้สู่การเป็นนักพัฒนาอัจฉริยะ (Smart Developer) ของนักศึกษาสาขาวิชาการพัฒนาสังคม คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. 14 (2), 85-98.
อุทิศ ทาหอม แตงกวา โอทารัมย์ และอัมพวัฒน์ กรดรัมย์. (2562). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์แบบมีส่วนร่วมของกลุ่มน้ำพริกบ้านบัว ตำบลบ้านบัว อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารรามคำแหง ฉบับมนุษยศาสตร์. 38 (1), 19-42.
โอฬาร ถิ่นบางเตียว. (2558). ข้อสังเกตว่าด้วยแนวทางการกระจายอำนาจของคณะทำงานการปฏิรูปด้านการปกครองท้องถิ่น และข้อควรพิจารณาในการปฏิรูปการกระจายอำนาจแนวเศรษฐศาสตร์การเมืองท้องถิ่น. วารสารเศรษฐกิจ
การเมืองบูรพา. 3 (2) ; 105-136.