แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวจากศิลปวัฒนธรรมิและภูมิปัญญาท้องถิ่น อําเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อเก็บข้อมูลวิเคราะห์อัตลักษณ์ด้านศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นในชุมชนตำบลนาเสียว ตำบลนาฝาย และตำบลบ้านเล่า อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ 2) เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวจากศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นที่มีอัตลักษณ์ โดดเด่นสร้างรายได้ให้แก่คนในชุมชนและผู้สนใจศึกษา และ3) เพื่อประเมินความพึงพอใจของประชาชนที่มีต่อผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวจากศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ กลุ่มเป้าหมายมี 2 กลุ่ม กลุ่มเป้าหมายที่ 1 เป็นนักปราชญ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น ประชาชน ครู นักศึกษา จำนวน 120 คน และกลุ่มเป้าหมายที่ 2 เป็นผู้ติดตามรับชมการประชาสัมพันธ์สินค้าออนไลน์ในเพจเฟซบุ๊ก จำนวน 100 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสัมภาษณ์ แบบบันทึกข้อมูล และแบบสอบถามความพึงพอใจ ผลการวิจัยพบว่ามีข้อมูลประเภทวัฒนธรรมวัตถุมากที่สุด การวิเคราะห์ SWOT Analysis ในแต่ละตำบลพบว่ามีจุดแข็งด้านการพัฒนาภูมิปัญญาท้องถิ่น จุดอ่อนที่พบคือขาดผู้สืบทอดองค์ความรู้ การพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวจากศิลปวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น สามารถพัฒนาผลิตภัณฑ์ต้นแบบที่สะท้อนเรื่องราวอันเป็นอัตลักษณ์โดดเด่นของประเพณีสังคมพื้นบ้าน ได้แก่ ตะกร้ารำผีฟ้า โคมไฟกระธูป และกระเป๋าผีสุ่ม ผลจากการประเมินความพึงพอใจที่มีต่อผลิตภัณฑ์อยู่ในระดับมาก การวิจัยนี้มีประโยชน์ต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวและการพัฒนาผลิตภัณฑ์ทางการท่องเที่ยวเพื่อการกระจายรายได้สู่ชุมชน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื่อหาและข้อมูลในบทความ เป็นความรับผิดชอบของผุ้แต่ง
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจัยและนวัตกรรมท้องถิ่น
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กองพัฒนาบริการท่องเที่ยว. (2564). แผนพัฒนาบริการท่องเที่ยว พ.ศ.2566-2570. สืบค้น
เมื่อ 1 ธันวาคม 2567, จาก https://www.dot.go.th/storage/%e0%b8%81%e0.
จุฑาภรณ์ หินซุย และ สถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2557). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ กรณีศึกษาวัดประชาคมวนาราม อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด.
วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ,10(1),50-58.
ชัชพล ทรงสุนทร และวงศ์พิทักษ์ ศิริวงศ์. (2560). การสร้างและการปรับเปลี่ยนวัฒนธรรมสู่การเป็นสินค้าทางการท่องเที่ยวของชาวมอญ เกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี.
วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี,11(1),224-239.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์ และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฏอุบลราชธานี.
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพค์รั้งที่10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
พจน์ธรรม ณรงค์วิทย์ และอำไพ แสงจันทร์ไทย. (2562). การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ของที่ระลึกประเภทประดับตกแต่งจากทุนทางมรดกวัฒนธรรม อุทยาน
ประวัติศาสตร์กำแพงเพชรอย่างมีส่วนร่วม. ในรายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 6 สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏ
กำแพงเพชร, สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร, 623-636.
มธุรา สวนศรี. (2559). แนวทางการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวเพื่อสะท้อนอัตลักษณ์ตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารกระแสวัฒนธรรม,
(31), 41-55.
เยาวภา อินทเส, ณัฐประภา นุ่มเมือง, จรรยาพร บุญเหลือ,และกัลยา ปุญญธรรม. (2567).
การพัฒนาผลิตภัณฑ์และกลยุทธ์การตลาดดิจิทัลผลิตภัณฑ์ข้าวเกรียบงาเมืองเพชรสู่เชิงพาณิชย์ภายใต้วิถีความปกติใหม่ กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนเกษตร
อินทรีย์วิถีพอเพียง ตำบลช่องสะแกจังหวัดเพชรบุรี. วารสารวิจัยและนวัตกรรมท้องถิ่น, (19)2,9-22.
ศิราพร ณ ถลาง. (2557). ทฤษฎีคติชนวิทยา:วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน–นิทานพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สายัณห์ อินนันใจ และพระณฐกร ณฏกโร (หงส์สามสิบเก้า). (2565). การออกแบบและการพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนแบบมีส่วนร่วมของตําบลกาญจนา อําเภอเมือง
แพร่ จังหวัดแพร่.วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลําปาง, (11)3, 147-161.
สุชาติ อิ่มสำราญ, พรเทพ เลิศเทวศิริ และอินทิรา พรมพันธุ์. (2564). การออกแบบผลิตภัณฑ์ของที่ระลึกจากอัตลักษณ์ศิลปะพื้นบ้านสำหรับนักท่องเที่ยว.วารสาร
วิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล. ,33 (23),115-129.
อัฐภิญญา ศรีทัพ. (2559). แนวทางการอนุรักษ์และสืบสานประเพณีแห่หงส์ธงตะขาบของชาติพันธุ์ ตำบลทรงคนองอำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ.
วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการวิจัยและงานสร้างสรรค์, 3(1),78-90.
Dorson, R. (1972). Folklore and Folklife. Chicago: The University of Chicago.