EDUCATIONAL ECOLOGY FOR STUDENT QUALITY DEVELOPMENT IN HIGHER EDUCATION INSTITUTE

Authors

  • ในตะวัน กำหอม วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา
  • ศักดิ์ชัย นิรัญทวี วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา
  • โกศล มีคุณ วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา
  • อัจฉรา วัฒนาณรงค์ วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา

DOI:

https://doi.org/10.14456/tisr.2024.32

Keywords:

Educational Ecology, Student Quality Development, Higher Education Institute

Abstract

Starting to study higher education is an important life change. How well students entering higher education can adapt to the changes and smoothly move through the transition from basic education to higher education institutions depends on their interaction with the context around them. Both in the family, the university, and society, which all have an influence on the development of student quality, including the growth of ideas, intelligence, and abilities. It arises from the development of three groups of educational ecological factors: students, student affairs, and educational institutions. This article aims to create understanding among teachers and personnel in higher education institutions and those involved in the relationship between students and the various contexts around them. It is called “educational ecology” using the theory of Bronfenbrenner as a framework for developing student quality. It is to help and support students to be able to cope with the changes that have occurred and achieve maximum prosperity, being complete human beings in the right direction according to the learning outcomes of bachelor's degree graduates in at least 4 areas, namely knowledge, skills, ethics, and personal characteristics according to the standards of higher education qualifications.

Downloads

Download data is not yet available.

References

โกศล มีคุณ. (2557). การวิจัยเพื่อสร้างเครื่องมือวัดเหตุผลเชิงจริยธรรมชนิดทั่วไปและชนิดเฉพาะกิจ และการประเมินความตรงจากการวัด. วารสารจิตพฤติกรรมศาสตร์: ระบบพฤติกรรม ไทย, 11(1), 16-65.

ชุตินาถ รัตนจรณะ. (2527). การศึกษาค่านิยมพื้นฐาน 5 ประการของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในวิทยาลัยครูภาคกลาง. การค้นคว้าอิสระ การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ณัฐกาญจน์ กอมณี. (2559). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการเปิดรับสื่อสังคมออนไลน์อย่างมีวิจารณญาณของนิสิตชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ปริญญานิพนธ์ การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2538). ทฤษฎีต้นไม้จริยธรรม: การวิจัยและการพัฒนาบุคคล. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ดุจเดือน พันธุมนาวิน. (2547). จิตวิทยาจริยธรรมและจิตวิทยาภาษา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

ธิดารัตน์ บุญนุช. (2543). การพัฒนากิจกรรมนิสิตนักศึกษา. กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.

ธีรเสฏฐ์ ศิรธนานนท์. (2565). การพัฒนายุทธศาสตร์สถาบันอุดมศึกษาไทยด้วยแนวคิดดุลยภาพที่ยั่งยืน. วารสารวิชาการ วิจัย และนวัตกรรม มสธ. (มนษุยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 2(2), 1-13.

บุรินทร์ เทพสาร และ อภิภา ปรัชญพฤทธิ์. (2560). ยุทธศาสตร์การบริหารการเปลี่ยนแปลงสถาบันอุดมศึกษาเอกชนสู่การเป็นองค์กรแห่งความสุข. วารสารครุศาสตร์, 45(3), 83-96.

ประกาศคณะกรรมการมาตรฐานการอุดมศึกษา เรื่อง รายละเอียดผลลัพธ์การเรียนรู้ตามมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษา พ.ศ.2565.

ประภาภัทร นิยม. (2563). โครงการวิจัยปฏิบัติการเพื่อพัฒนาต้นแบบพื้นที่นวัตกรรมการจัดการศึกษาระดับจังหวัด: กรณีศึกษาจังหวัดระยองและจังหวัดศรีสะเกษ. กรุงเทพฯ: สถาบันอาศรมศิลป์.

ปราณี จ้อยรอด, ลัดดาวัลย์ เกษมเนตร และ ประทีป จินงี่. (2554). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการรับสื่ออินเทอร์เน็ตอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนช่วงชั้นที่ 4 ในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 16(1), 71-81.

วรรณรัตน์ ลาวัง และ รัชนี สรรเสริญ. (2558). PPCT Model: รูปแบบชีวนิเวศวิทยาเพื่อพัฒนาสุขภาพผู้มีภาวะเจ็บป่วยเรื้อรังในชุมชน. วารสารพยาบาลทหารบก, 16(2), 15-20.

วันณพงค์ วงศ์พานิช. (2562). คู่มือปฏิบัติงาน การให้คำปรึกษาแก่นักศึกษา. สืบค้นจาก www.pbru.ac.th/pbru/wp-content/uploads/2022/03/คู่มือการปฏิบัติงาน-การให้คำปรึกษาแก่นักศึกษา.pdf.

วัลลภา เทพหัสดิน ณ อยุธยา. (2544). การพัฒนาการเรียนการสอนทางการอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศรัญญู พงศ์ประเสริฐสิน. (2564). การพัฒนาโปรแกรมเสริมเพื่อเสริมสร้างชุดความคิดแบบเติบโตของนักศึกษาวิชาชีพครู สถาบันอุดมศึกษาเอกชน. ปริญญานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สำนักส่งเสริมและพัฒนาศักยภาพนักศึกษา. (2563). กรอบแนวทางการดำเนินการตามมาตรฐานกิจการนักศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.

สำเนาว์ ขจรศิลป์. (2550). หลักการบริหารกิจการนักศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สุภาพร บัวผัด. (2561). การใช้วิธีคิดเชิงออกแบบเพื่อพัฒนาระบบการโค้ชนิสิตในการทำกิจกรรม: กรณีศึกษาการสร้างทีมนิสิตทุนให้มีทักษะการเป็นผู้ประกอบการ. พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.

สุวรรณี ลัคนวณิช. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล พฤติกรรมการใช้ชีวิต และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาที่ใช้ชีวิตในที่พักเอกชน ย่านรังสิต จังหวัดปทุมธานี. BU Academic Review, 13(1), 13-16.

อมรรัตน์ มีพัฒน์, ธีระภาพ เพชรมาลัยกุล และ จตุพล ยงศร. (2566). ระบบนิเวศการบริหารสถานศึกษาเอกชน. วารสารรัชต์ภาคย์, 17(51), 123-139.

อังศวีร์ เครือแก้ว. (2562). กรอบความคิด กับผลสัมฤทธิ์การปฏิบัติงาน กรณีศึกษา บุคลากรสายสนับสนุนภายใต้สำนักงานมหาวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. การค้นคว้าอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Bronfenbrenner, U. (1974). Developmental Research, Public Policy, and the Ecology of Childhood. Child Development, 45(1), 1-5.

Downloads

Published

2024-07-23

How to Cite

Kumhom, N., นิรัญทวี ศ., มีคุณ โ., & วัฒนาณรงค์ อ. (2024). EDUCATIONAL ECOLOGY FOR STUDENT QUALITY DEVELOPMENT IN HIGHER EDUCATION INSTITUTE. Thai Interdisciplinary and Sustainability Review, 13(2), 162–170. https://doi.org/10.14456/tisr.2024.32