องค์ประกอบด้านอวัจนภาษากับความเป็นผู้หญิงในโฆษณาออนไลน์ผลิตภัณฑ์อาหารเสริม เพื่อสุขภาพสำหรับผู้หญิง
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
ธ.ค. 26, 2022
คำสำคัญ:
โฆษณาออนไลน์ ผลิตภัณฑ์อาหารเสริมเพื่อสุขภาพสำหรับผู้หญิง อวัจนภาษา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบด้านอวัจนภาษากับความเป็นผู้หญิงในโฆษณาออนไลน์ผลิตภัณฑ์อาหารเสริมเพื่อสุขภาพสำหรับผู้หญิง เก็บข้อมูลที่ปรากฏผ่านช่องทางอีมาร์เก็ตเพลสจำนวน 2 แพลตฟอร์ม ช็อปปี้ (Shopee TH) และลาซาด้า (Lazada TH) โดยใช้วิธีสุ่มแบบเจาะจง ผลการศึกษาพบว่าอวัจนภาษาที่ปรากฏในโฆษณามีดังต่อไปนี้ 1. การใช้ภาพประกอบ ประกอบไปด้วย ภาพผลิตภัณฑ์ พบการใช้ภาพผลิตภัณฑ์ 3 ลักษณะ ได้แก่ ภาพผลิตภัณฑ์ที่แสดงบรรจุภัณฑ์ ภาพผลิตภัณฑ์กับผู้นำเสนอ ภาพการเปรียบเทียบผลิตภัณฑ์และภาพรูปร่างสรีระ พบว่ามีการใช้ภาพรูปร่างสรีระแบ่งออกเป็น 2 ลักษณะ ได้แก่ ภาพรูปร่างสรีระด้านบวกและภาพรูปร่างสรีระด้านลบ 2. การใช้สี พบว่ามีการเลือกใช้สีเพื่อสื่อถึงลักษณะของผลิตภัณฑ์ที่เด่นชัด ได้แก่ สีเขียว สีชมพู สีดำ และสีม่วง 3. การใช้เครื่องหมายการค้าและตรารับรอง สามารถแบ่งออกได้เป็น 2 ลักษณะ ได้แก่ การใช้เครื่องหมายการค้าแบบใช้ชื่อผลิตภัณฑ์ และการใช้เครื่องหมายตรารับรอง จากสิ่งที่กล่าวมาในข้างต้น นับว่าเป็นส่วนสำคัญของภาษาโฆษณาที่สร้างและเสริมลักษณะเด่นให้แก่ผลิตภัณฑ์ อีกทั้งองค์ประกอบด้านอวัจนภาษาที่ปรากฏในภาพผู้นำเสนอผลิตภัณฑ์ที่มีรูปร่างกระชับ ได้สัดส่วน แสดงลักษณะหุ่นแบบ S - line เป็นการประกอบสร้างความหมายของความงามความเป็นผู้หญิงที่ปรากฎผ่านเรือนร่างตามแบบฉบับผู้หญิงสมัยใหม่มีสุขภาพดี
Article Details
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยแม่โจ้ ห้ามนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นเสียแต่จะได้รับอนุญาตจากมหาวิทยาลัยฯ เป็นลายลักษณ์อักษรเอกสารอ้างอิง
รายการอ้างอิง (Reference)
กาญจนา แก้วเทพ และ สมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎี : เศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กาญจนวัฒน์ โกสิยกุล. (2545). วัจนลีลาและมายาคติของภาษาโฆษณาเครื่องสำอางในนิตยสารผู้หญิง (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
กาญจนา โชคเหรียญสุขชัย. (2550). การสื่อสารเชิงอวัจนภาษา : รูปแบบและการใช้. กรุงเทพมหานคร: บริษัท วี.พริ้นท์ (1991) จำกัด.
ขวัญฤทัย สายประดิษฐ์. (2551). บทบาทนักประชาสัมพันธ์กับการประชาสัมพันธ์ในสื่อใหม่ ตอนที่1. วารสารพัฒนาเทคนิคศึกษา. 20(65), 42-51.
ชนกพร อังศุวิริยะ. (2551). “ความเป็นหญิง” ในนิตยสารสตรีสาร (พ.ศ. 2491-2539): การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับอุดมการณ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชนิดาภา เชี้ยงแขก. (2563). การวิเคราะห์ตัวบทและการถอดรหัสของงานโฆษณาที่บ่งบอกความหลากหลายทางเพศของผู้บริโภคชาวไทย. (วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
ณัฎฐ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2554). การสื่อสารในองค์การ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ทองเจือ เขียดทอง. (2548). การออกแบบสัญลักษณ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สิปประภา.
เทพี จรัสจรุงเกียรติ. (2549). ฉลาด สวย รวย เก่ง: การสร้างคุณค่าเชิงสัญญะผ่านเรื่องเล่าในโฆษณาของ นิตยสารผู้หญิงไทย. รายงานการประชุมระดับชาติเรื่อง "ภาษา การสื่อสาร และสังคม, 30 กรกฎาคม 2547. ณ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรมะ สตะเวทิน. (2546). หลักนิเทศศาสตร์. กรุงเทพฯ: รุ่งเรืองสาส์น.
ประชาชาติธุรกิจ. (2564). นีลเส็น เผยโควิดดันยอด ทีวี-ดิจิทัล-วิทยุ พุ่ง. สืบค้น 14 กรกฎาคม 2564,จากhttps://www.prachachat.net /marketing/news-624204
พัชรีพรรณ ระหว่างบ้าน. (2552). เสน่ห์ของความผอม: กระบวนการ จัดการร่างกาย. วารสารสังคมศาสตร์. 21(2), 213-239.
พิบูล ที่ปะปาล. (2545). การโฆษณาและการส่งเสริมการขาย. กรุงเทพมหานคร: บริษัทโรงพิมพ์มิตร.
ภพ สวัสดี และ สิริวรรณ นันทจันทูล. (2558). กลวิธีการใช้ภาษาเพื่อสื่ออุดมการณ์ความเป็นผู้หญิงในโฆษณาสินค้าแฟชั่นแบรนด์เนม. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 35(3), 149-174.
ภากิตต์ ตรีสุกล. (2551). หลักนิเทศศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วรินทร์ธร กิจธรรม. (2558). อิทธิพลของสีต่อการสร้างแบรนด์. วารสารการสื่อสารและการจัดการนิด้า. 1(1), 77-85.
วัฒนา แช่มวงษ์, กาญจนา พรายงาม และปิยพล ไพจิตร. (2558). กลวิธีการใช้ภาษาในวาทกรรมโฆษณาเครื่องสำอางในภาษาไทย. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
วาริ โชคล้ำเลิศ. (2554). การศึกษาเทคนิคการสื่อสารในงานโฆษณาเงียบ. (วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการออกแบบนิเทศศิลป์). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศิริพร ภักดีผาสุข. (2553). วาทกรรมความเป็นผู้หญิงในนิตยสารสุขภาพและความงามภาษาไทย. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมัชชนันท์ เอกปัญญากุล. (2560). การใช้ภาพโฆษณาแบบเหนือจริงเพื่อสื่อความหมายในแคมเปญสื่อสิ่งพิมพ์โฆษณาของไทย. วารสารศาสตร์. 10(2), 253-258.
สมิชฌน์ สมันเลาะ. (2558). บันทึกบรรยายจากรหัสวิชาพื้นฐานสู่รหัสดิจิทัล อักษรศิลป์และอักขรศิลป์. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
สวนิต ยมาภัย. (2535). หลักการพูดหน้าที่ชุมชน สื่อมวลชน และในองค์กร. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานส่งเสริมการค้าในต่างประเทศ ณ นครลอสแอนเจลิส. (2564). ข่าวประจำสัปดาห์11 – 15 มกราคม 2564. สืบค้น 14 กรกฎาคม 2564,จากhttps://survey.app.do/ttcla_survey2021
สุภีพันธุ์ โตตาบ. (2554). วัฒนธรรมความงาม กรณีศึกษาค่านิยมการลดความอ้วนของนักศึกษา. (วิทยานิพนธ์ มานุษยวิทยา). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร
เสรี วงษ์มณฑา. (2540). การโฆษณาและการส่งเสริมการขาย. กรุงเทพมหานคร: บริษัทธีระฟิล์มและไซเท็กซ์ จำกัด.
เสรี วงษ์มณทา. (2540). การโฆษณาเชิงปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: ดวงกมลสมัย.
หนึ่งหทัย ขอผลกลาง, วีรพงษ์ พลนิกรกิจ และนิศาชล จำนงศรี. (2554). มองผู้หญิงกับสื่อใหม่ในสังคมไทยผ่านงานวิจัยแนวสตรีนิยมไซเบอร์. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี. 5(2), 109-130.
อวยพร พานิช. (2550). ภาษาและหลักการเขียนเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อวยพร พานิช. (2531). พัฒนาการของคำขวัญโฆษณาในงานประชาสัมพันธ์ในสื่อสิ่งพิมพ์. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์. (2550). สื่อสารมวลชนเบื้องต้น สื่อสารมวลชน วัฒนธรรม และสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Alexander, B. & Maik, E. (2015). The importance of trust for personalized online advertising. Journal of Retailing, 91, 390-490.
Digitiv (2018). จิตวิทยาของสี: แบรนด์ยักษ์ใหญ่ใช้สีในโฆษณาและการทำการตลาดอย่างไร. สืบค้น 14 กรกฎาคม 2564,จากhttps://www.shutterstock.com/th/blog/color-psychology-brands/
Eiseman. (2000). Pantone guide to communicating with color. USA: Grafix Press, Ltd.
Hanna, N, & Wozniak, R. (2001). Consumer behavior and applied approach. Upper Saddle River, New Jersey: Prentice-Hall.
Kent, W, & Ian F. (2018). Digi Marketing : the essential guide to new media & digital marketing. Milton Keynes, UK: Brit Books.
Park, H, Rabolt, N, & Jeon, K.S. (2008). Purchasing global luxury brands among young Korean consumers. Journal of Fashion Marketing and Management, 12(2), 244-259.
Saddle River, New Jersey: Prentice-Hall
กาญจนา แก้วเทพ และ สมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎี : เศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กาญจนวัฒน์ โกสิยกุล. (2545). วัจนลีลาและมายาคติของภาษาโฆษณาเครื่องสำอางในนิตยสารผู้หญิง (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
กาญจนา โชคเหรียญสุขชัย. (2550). การสื่อสารเชิงอวัจนภาษา : รูปแบบและการใช้. กรุงเทพมหานคร: บริษัท วี.พริ้นท์ (1991) จำกัด.
ขวัญฤทัย สายประดิษฐ์. (2551). บทบาทนักประชาสัมพันธ์กับการประชาสัมพันธ์ในสื่อใหม่ ตอนที่1. วารสารพัฒนาเทคนิคศึกษา. 20(65), 42-51.
ชนกพร อังศุวิริยะ. (2551). “ความเป็นหญิง” ในนิตยสารสตรีสาร (พ.ศ. 2491-2539): การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับอุดมการณ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชนิดาภา เชี้ยงแขก. (2563). การวิเคราะห์ตัวบทและการถอดรหัสของงานโฆษณาที่บ่งบอกความหลากหลายทางเพศของผู้บริโภคชาวไทย. (วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
ณัฎฐ์ชุดา วิจิตรจามรี. (2554). การสื่อสารในองค์การ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ทองเจือ เขียดทอง. (2548). การออกแบบสัญลักษณ์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์สิปประภา.
เทพี จรัสจรุงเกียรติ. (2549). ฉลาด สวย รวย เก่ง: การสร้างคุณค่าเชิงสัญญะผ่านเรื่องเล่าในโฆษณาของ นิตยสารผู้หญิงไทย. รายงานการประชุมระดับชาติเรื่อง "ภาษา การสื่อสาร และสังคม, 30 กรกฎาคม 2547. ณ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรมะ สตะเวทิน. (2546). หลักนิเทศศาสตร์. กรุงเทพฯ: รุ่งเรืองสาส์น.
ประชาชาติธุรกิจ. (2564). นีลเส็น เผยโควิดดันยอด ทีวี-ดิจิทัล-วิทยุ พุ่ง. สืบค้น 14 กรกฎาคม 2564,จากhttps://www.prachachat.net /marketing/news-624204
พัชรีพรรณ ระหว่างบ้าน. (2552). เสน่ห์ของความผอม: กระบวนการ จัดการร่างกาย. วารสารสังคมศาสตร์. 21(2), 213-239.
พิบูล ที่ปะปาล. (2545). การโฆษณาและการส่งเสริมการขาย. กรุงเทพมหานคร: บริษัทโรงพิมพ์มิตร.
ภพ สวัสดี และ สิริวรรณ นันทจันทูล. (2558). กลวิธีการใช้ภาษาเพื่อสื่ออุดมการณ์ความเป็นผู้หญิงในโฆษณาสินค้าแฟชั่นแบรนด์เนม. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร. 35(3), 149-174.
ภากิตต์ ตรีสุกล. (2551). หลักนิเทศศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วรินทร์ธร กิจธรรม. (2558). อิทธิพลของสีต่อการสร้างแบรนด์. วารสารการสื่อสารและการจัดการนิด้า. 1(1), 77-85.
วัฒนา แช่มวงษ์, กาญจนา พรายงาม และปิยพล ไพจิตร. (2558). กลวิธีการใช้ภาษาในวาทกรรมโฆษณาเครื่องสำอางในภาษาไทย. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.
วาริ โชคล้ำเลิศ. (2554). การศึกษาเทคนิคการสื่อสารในงานโฆษณาเงียบ. (วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการออกแบบนิเทศศิลป์). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ศิริพร ภักดีผาสุข. (2553). วาทกรรมความเป็นผู้หญิงในนิตยสารสุขภาพและความงามภาษาไทย. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมัชชนันท์ เอกปัญญากุล. (2560). การใช้ภาพโฆษณาแบบเหนือจริงเพื่อสื่อความหมายในแคมเปญสื่อสิ่งพิมพ์โฆษณาของไทย. วารสารศาสตร์. 10(2), 253-258.
สมิชฌน์ สมันเลาะ. (2558). บันทึกบรรยายจากรหัสวิชาพื้นฐานสู่รหัสดิจิทัล อักษรศิลป์และอักขรศิลป์. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
สวนิต ยมาภัย. (2535). หลักการพูดหน้าที่ชุมชน สื่อมวลชน และในองค์กร. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานส่งเสริมการค้าในต่างประเทศ ณ นครลอสแอนเจลิส. (2564). ข่าวประจำสัปดาห์11 – 15 มกราคม 2564. สืบค้น 14 กรกฎาคม 2564,จากhttps://survey.app.do/ttcla_survey2021
สุภีพันธุ์ โตตาบ. (2554). วัฒนธรรมความงาม กรณีศึกษาค่านิยมการลดความอ้วนของนักศึกษา. (วิทยานิพนธ์ มานุษยวิทยา). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร
เสรี วงษ์มณฑา. (2540). การโฆษณาและการส่งเสริมการขาย. กรุงเทพมหานคร: บริษัทธีระฟิล์มและไซเท็กซ์ จำกัด.
เสรี วงษ์มณทา. (2540). การโฆษณาเชิงปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: ดวงกมลสมัย.
หนึ่งหทัย ขอผลกลาง, วีรพงษ์ พลนิกรกิจ และนิศาชล จำนงศรี. (2554). มองผู้หญิงกับสื่อใหม่ในสังคมไทยผ่านงานวิจัยแนวสตรีนิยมไซเบอร์. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี. 5(2), 109-130.
อวยพร พานิช. (2550). ภาษาและหลักการเขียนเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อวยพร พานิช. (2531). พัฒนาการของคำขวัญโฆษณาในงานประชาสัมพันธ์ในสื่อสิ่งพิมพ์. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์. (2550). สื่อสารมวลชนเบื้องต้น สื่อสารมวลชน วัฒนธรรม และสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Alexander, B. & Maik, E. (2015). The importance of trust for personalized online advertising. Journal of Retailing, 91, 390-490.
Digitiv (2018). จิตวิทยาของสี: แบรนด์ยักษ์ใหญ่ใช้สีในโฆษณาและการทำการตลาดอย่างไร. สืบค้น 14 กรกฎาคม 2564,จากhttps://www.shutterstock.com/th/blog/color-psychology-brands/
Eiseman. (2000). Pantone guide to communicating with color. USA: Grafix Press, Ltd.
Hanna, N, & Wozniak, R. (2001). Consumer behavior and applied approach. Upper Saddle River, New Jersey: Prentice-Hall.
Kent, W, & Ian F. (2018). Digi Marketing : the essential guide to new media & digital marketing. Milton Keynes, UK: Brit Books.
Park, H, Rabolt, N, & Jeon, K.S. (2008). Purchasing global luxury brands among young Korean consumers. Journal of Fashion Marketing and Management, 12(2), 244-259.
Saddle River, New Jersey: Prentice-Hall
