คำขยายชื่อเล่นของคนสามช่วงอายุ บ้านโนนสัง ตำบลโนนสัง อำเภอกันทรารมย์ จังหวัดศรีสะเกษ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์จำนวนคำ ที่มา และภาษาที่ใช้เป็นคำขยายชื่อเล่นของคนสามช่วงอายุ บ้านโนนสัง ตำบลโนนสัง อำเภอกันทรารมย์ จังหวัดศรีสะเกษ ข้อมูลที่ใช้วิเคราะห์เป็นคำขยายชื่อเล่นที่ได้จากการสัมภาษณ์ชาวบ้าน 13 คน พบคำขยายชื่อเล่น 83 คำ และเสนอผลการวิจัยด้วยวิธีพรรณนาวิเคราะห์และแสดงสถิติประกอบผลการวิจัย ผลการวิจัยพบว่า คำขยายชื่อเล่นของคนสามช่วงอายุมีจำนวน 1-3 คำ พบคำขยายชื่อเล่น 1 คำมากที่สุด รองลงมาเป็นคำขยายชื่อเล่น 2 คำ และ 3 คำ ตามลำดับ สำหรับที่มาของคำขยายชื่อเล่นของคนสามช่วงอายุมี 3 ลักษณะ คือ 1) สิ่งที่เกี่ยวข้องกับลักษณะประจำตัวของคน 2) สิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับลักษณะประจำตัวของคน 3) สิ่งที่เกี่ยวข้องและไม่เกี่ยวข้องกับลักษณะประจำตัวของคน พบที่มาของคำขยายชื่อเล่นลักษณะที่ 1 มากที่สุด รองลงมาเป็นลักษณะที่ 2 และลักษณะที่ 3 ตามลำดับ ส่วนภาษาที่ใช้เป็นคำขยายชื่อเล่นของคนสามช่วงอายุพบคำขยายชื่อเล่นภาษาไทยถิ่นร่วมมากที่สุด รองลงมาเป็นภาษาไทยถิ่นอีสาน และภาษาต่างประเทศ ตามลำดับ ผลการวิจัยสะท้อนให้เห็นภาพทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับอิทธิพลของภาษาอื่นต่อคนในพื้นที่วิจัย เห็นได้จากการใช้ภาษาไทยถิ่นอีสาน ร่วมกับภาษาไทยมาตรฐาน และภาษาอังกฤษในคำขยายชื่อเล่น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จริญญา ธรรมโชโต. (2540). การศึกษาภาษาที่ใช้ในการตั้งชื่อเล่นของคนไทยในเขตอำเภอเมือง จังหวัดตรัง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จรูญศรี มูลสวัสดิ์. (2535). การใช้ภาษาในการตั้งชื่อของชาวล้านนาในจังหวัดเชียงราย (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). นครปฐม : มหาวิทยาลัยมหิดล.
เทพชู ทับทอง. (2548). ต้นตระกูลไทย : ราชสกุล-นามสกุลพระราชทาน. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
พรรณิดา ขันธพัทธ์. (2559). คำยืมภาษาต่างประเทศในภาษาไทใหญ่ : กรณีภาษาอังกฤษ. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. 24(45), 159-175.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.
ศราวุธ หล่อดี. (2561). คำเรียกสีและมโนทัศน์เกี่ยวกับสีในภาษาล้านนา (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). พะเยา : มหาวิทยาลัยพะเยา.
ศิริพร ภักดีผาสุข. (2561). ความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับอัตลักษณ์และแนวทางการนำมาศึกษาภาษาไทย. กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุวัฒนา เลี่ยมประวัติ. (2560). การแปรการใช้ศัพท์ในภาษาไทดำของคนสามระดับอายุ. วารสารศิลปศาสตร์. 17(1), 55-83.
องค์การบริหารส่วนตำบลโนนสัง. (2561). จำนวนหมู่บ้านในตำบลโนนสัง. สืบค้น 8 มีนาคม 2561, จาก http://www. nonsang.go.th/5s.php
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2522). สมมติฐานซาเพียร์-วอร์ฟ. วารสารอักษรศาสตร์. 11(2), 20-32.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2547). วิวัฒนาการของการยืมคำและการบัญญัติศัพท์ในสังคมไทย. วารสารอักษรศาสตร์. 33(1), 185-212.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2548). ภาษาในสังคมไทย : ความหลากหลาย การเปลี่ยนแปลง และการพัฒนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Sapir, E. (1949). The Status of Linguistics as a Science. In Mandelbaum, D. G. (Ed.), Culture, Language, and Personality : Selected Essays (p. 69). Berkeley and Los Angeles, California : University of California Press.
Whorf, B. L. (1956). An American Indian model of the universe, The relation of habitual thought and behavior to language. In Carroll, J. B. (Ed.), Language, Thought, and Reality : Selected Writings of Benjamin Lee Whorf (pp. 57-64, 135). Cambridge, Mass : M.I.T. Press.
