การพัฒนาท่าลำเพลินฤๅษีดัดตนสำหรับชมรมผู้สูงอายุจังหวัดอุบลราชธานี
คำสำคัญ:
ฤาษีดัดตน , ลำเพลิน , ผู้สูงอายุ , การสร้างสรรค์บทคัดย่อ
การออกกำลังกายแบบผสมเหมาะกับผู้สูงอายุ เพราะมีกิจกรรมหลากหลายที่ดึงดูดความสนใจ งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาท่าลำเพลินฤๅษีดัดตนสำหรับใช้เป็นทางเลือกในการออกกำลังกายสำหรับชมรมผู้สูงอายุกลุ่มตัวอย่างในการศึกษาครั้งนี้ คือ ผู้สูงอายุชมรมผู้สูงอายุองค์การบริหารส่วนจังหวัดอุบลราชธานี ใช้วิธีการวิจัยแบบผสมผสาน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสำรวจความต้องการของผู้สูงอายุในการพัฒนาหลักสูตร และแบบสอบถามความพึงพอใจในการทดลองใช้ท่าลำเพลินฤๅษีดัดตนสำหรับผู้สูงอายุ ขั้นตอนการพัฒนาท่าลำเพลินฤๅษีดัดตนมีทั้งหมด 7 ขั้นตอน ได้แก่ 1) ศึกษาองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกายในผู้สูงอายุและการลำเพลิน 2) สำรวจความต้องการในการพัฒนาหลักสูตร 3) ปรับปรุงทำนองเพลง 4) ออกแบบท่ารำ 5) วิพากษ์ท่ารำ 6) ปรับปรุงท่ารำ 7) ทดลองใช้ท่ารำและสำรวจความพึงพอใจ ผลการวิจัยพบว่า การพัฒนาท่าลำเพลินฤๅษีดัดตนสำหรับผู้สูงอายุมีการปรับปรุงทำนองเพลงให้ช้าลงและลดการย่ำเท้าแบบลำเพลิน เพิ่มเวลาในการออกกำลังกายเป็น 20 นาที มีการพัฒนาท่ารำทั้งหมด 31 ท่า ด้านความต้องการพัฒนาหลักสูตรมีความต้องการในระดับมากทุกหัวข้อ โดยมีค่าเฉลี่ยด้านความต้องการระหว่าง 3.78-4.23 คะแนน ผลการประเมินความพึงพอใจในการทดลองใช้ท่าลำเพลินฤๅษีดัดตน พบว่า ทุกหัวข้อมีความพึงพอใจในระดับมากที่สุด ยกเว้นหัวข้อปฏิบัติตามได้ถูกจังหวะที่มีความพึงพอใจในระดับมาก (มีค่าเฉลี่ยความพึงพอใจระหว่าง 4.34-4.80 คะแนน) ข้อเสนอแนะสำหรับการศึกษาในอนาคต คือ การศึกษาผลทางคลินิกเพิ่มเติม เช่น ผลต่อสุขภาพกายและสุขภาพจิตของอาสาสมัคร
เอกสารอ้างอิง
กนกณิศา ธนาโชคพิสิษฐ์ และ อลงกรณ์ อรรคแสง. (2564). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของอำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(6), 177–191.
กนกอร สุขุมาลย์พงษ์, ปิ่นเกศ วัชรปาณ และ ก้องเกียรติ ใจเย็น. (2567). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการสร้างสรรค์รายวิชานาฏยประดิษฐ์จากท่าฟ้อนของหมอลําเพลิน คณะซุปเปอร์ ธ.ทวีศิลป์ จังหวัดอุดรธานี. วารสารศิลปะและวัฒนธรรมลุ่มแม่น้ำมูล, 13(3), 14-28.
คําล่า มุสิกา. (2562). ลำตังหวาย ศิลปะการแสดงสองฝั่งโขง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 10(พิเศษ), 294-319.
จักรวาล วงศ์มณี, วรางคณา วุฒิช่วย, ญญฐ วิโย และ ปิ่นมณี สาระมัย. (2566). เบิ่งฟ้อนฆ้องทรายมูล: นาฏยศิลป์สร้างสรรค์จากภูมิปัญญาการผลิตฆ้อง ชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถีบ้านทรายมูล จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 11(3), 1097–1108.
ชฎาพร คงเพ็ชร์. (2562). การออกกำลังกายในผู้สูงอายุ. วารสารพยาบาล, 68(4), 64-71.
ชลาลัย วงศ์อารีย์. (2561). แนวทางการจัดกิจกรรมด้านศิลปวัฒนธรรมพื้นบ้านเพื่อส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ. วารสารชุมชนวิจัย, 12(พิเศษ), 169-184.
ฐรดา ประเสริฐ. (2564). การพัฒนาท่ารํารําวงโบราณอําเภอขลุง จังหวัดจันทบุรี. วารสารชุมชนวิจัยมหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 15(3), 91-103.
ฐาปนีย์ สังสิทธิวงศ์. (2565). การสร้างสรรค์นาฏกรรมบำบัดเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตสำหรับผู้สูงอายุ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 17(1), 43-66.
ณภัชนันท์ ฝุกล่อยธนันท์. (2566). ผลของโปรแกรมการฝึกออกกาลังกายแบบราเซิ้งอีสานประยุกต์ที่มีต่อองค์ประกอบร่างกายและสมรรถภาพทางกายในผู้สูงอายุเพศหญิง. วารสารคณะพลศึกษา, 26(1), 38-54.
ณัฐพัชร์ มหายศนันท์. (2566). การพัฒนาท่ารำนาฏศิลป์ถิ่นท่าเหนือสำหรับครูในจังหวัดอุตรดิตถ์. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 10(1), 43-59.
ธัญลักษณ์ ตั้งธรรมพิทักษ์, อติญา โพธิ์ศรี, กิตติพงษ์ พลทิพย์, กิรณานันท์ สนธิธรรม และ วิวินท์ ปุรณะ. (2567). การออกกำลังกายโดยใช้ภูมิปัญญาเป็นฐาน. วารสารวิชาการรัตนบุศย์, 6(3), 621-630.
พระเทพวชิรวิมล (สายัญ ปญฺญาวชิโร). (2567). การอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่นในยุคดิจิทัล: โอกาสและความท้าทาย.วารสารวิชาการรัตนบุศย์, 6(3), 595-607.
พิชิต ทองชิน และ ฉลาด ส่งเสริม. (2566). หมอลำหมู่สังวาทอุบล: การก่อตัวและกระบวนเล่นศิลปะการแสดงจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารพัฒนศิลป์วิชาการ, 7(1), 24-39.
ภักศจีภรณ์ ขันทอง, พันธ์ทิพย์ ศรีธรรม, ปิ่นมณี สาระมัย, สาวิตรี เถาว์โท, ไชยวัฒน์ นามบุญลือ และ อรัญญา บัวงาม. (2567). บูรณาการเพลงพื้นบ้านอีสานกับท่าฤๅษีดัดตนสำหรับชมรมผู้สูงอายุ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 43(6), 1136-1149.
ภักศจีภรณ์ ขันทอง. (2567). การฟื้นฟูผู้สูงอายุสำหรับแพทย์แผนไทย (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เยาวรัตน์ เจริญจิตร และ ภูวษา เรืองชีวิน. (2563). การจัดการวิถีวัฒนธรรมชุมชนชาวบรูบ้านเวินบึก อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารศิลปกรรมบูรพา, 23(2), 79-93.
รมณ เทียบแก้ว, ปิยวดี มากพา, และ สันทณี เครือขอน. (2566). ศิลปะการแสดงพื้นบ้านอูรักลาโว้ยเพื่อพัฒนาความแข็งแรงกล้ามเนื้อขาผู้สูงอายุ. วารสารการบริหารจัดการและนวัตกรรมท้องถิ่น, 5(7), 278-279.
สำนักงานจังหวัดอุบลราชธานี. (2565). แผนพัฒนาจังหวัดอุบลราชธานี พ.ศ. 2566 – 2570 ฉบับทบทวน ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2567. สืบค้น 2 พฤษภาคม 2568, จาก https://ubonratchathani.go.th/home/wp-content/uploads/2023/10/แผนพัฒนาจังหวัดอุบลราชธานี-พ.ศ.2566-2570-ฉบับทบท.pdf.
สุชาติ แสงทอง. (2567). ฉากทัศน์ทางวัฒนธรรมท้องถิ่นกับการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครวรรค์, 11(1), 15-33.
สุธิดา ตันเลิศ และ พัชรี ธานี. (2559). ประวัติศาสตร์กุลา. วารสารศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 12(1), 333-365.
สุธิดา ตันเลิศ, สร้อยสุดา สุวรรณะ และ เวทางค์ มาสงค์. (2567). จากเทียนเวียนหัวถึงประเพณีแห่เทียนเข้าพรรษานานาชาติจังหวัดอุบลราชธานี. วารสาร มจร. อุบลปริทรรศน์, 9(2), 2525-2536.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มหาวิทยาลัยพะเยา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้นิพนธ์ต้องรับผิดชอบข้อความในบทนิพนธ์ของตน มหาวิทยาลัยพะเยาไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับบทความที่ตีพิมพ์เสมอไป ผู้สนใจสามารถคัดลอก และนำไปใช้ได้ แต่จะต้องขออนุมัติเจ้าของ และได้รับการอนุมัติเป็นลายลักษณ์อักษรก่อน พร้อมกับมีการอ้างอิงและกล่าวคำขอบคุณให้ถูกต้องด้วย
The authors are themselves responsible for their contents. Signed articles may not always reflect the opinion of University of Phayao. The articles can be reproduced and reprinted, provided that permission is given by the authors and acknowledgement must be given.
