การถอดบทเรียนความสำเร็จในการจัดการเรียนการสอนวิชาภาษาจีนห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย

ผู้แต่ง

  • พิชัย แก้วบุตร 0631951989

คำสำคัญ:

การถอดบทเรียน, การเรียนการสอนภาษาจีน, ห้องเรียนขงจื่อ, โรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ปัจจัยด้านต่าง ๆ ที่ส่งผลให้การจัดการเรียนการสอนภาษาจีนของห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยประสบผลสำเร็จและเป็นที่ยอมรับในวงกว้าง ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยที่ส่งผลให้การจัดการเรียนการสอนภาษาจีนของห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยประสบผลสำเร็จและเป็นที่ยอมรับในวงกว้างแบ่งได้ 3 ปัจจัย ดังนี้ 1) ปัจจัยภายใน ห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยมีการจัดวางหลักสูตรวิชาภาษาจีนที่ชัดเจน เข้มข้น รายวิชาในการจัดการเรียนการสอนมีความทันสมัยสอดรับกับความต้องการของผู้เรียน ผู้ปกครองและชุมชน อีกทั้งการสนับสนุนภายในที่เข้มแข็งและเป็นไปในทิศทางเดียวกัน 2) ปัจจัยภายนอก ห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยตั้งอยู่ในจุดยุทธศาสตร์และจุดภูมิศาสตร์สำคัญของชาติสภาพแวดล้อมต่าง ๆ เอื้ออำนวยต่อการเรียนรู้ของผู้เรียน อีกทั้งหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน สมาคม/สมาพันธ์ชาวจีนในจังหวัดภูเก็ตต่างให้การสนับสนุนการเรียนภาษาจีนอย่างเข้มแข็งและเปิดโอกาสให้ผู้เรียนสามารถแสดงศักยภาพทางภาษาจีนและความสามารถพิเศษอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมจีนได้อย่างเต็มที่ ทำให้ภาพลักษณ์การเรียนการสอนภาษาจีนของห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยเป็นที่ยอมรับในวงกว้าง และ 3) ปัจจัยอื่น ๆ  ห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยได้รับการคัดเลือกจากต้นสังกัดให้เป็นศูนย์เครือข่ายส่งเสริมการเรียนการสอนภาษาจีนและห้องเรียนขงจื่อตามลำดับและมีทรัพยากรทางการศึกษาที่หลากหลาย มีความร่วมมือเป็นหน่วยงานคู่พัฒนาทั้งภายในและนอกประเทศที่ชัดเจนส่งผลให้การจัดการเรียนการสอนภาษาจีนของห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัยมีความสมบูรณ์

เอกสารอ้างอิง

ไกรสร ฝั้นเฟย และสัมมา รธนิธย์. (2557). การถอดบทเรียนความสําเร็จในการบริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐานโรงเรียนไตรมิตรวิทยาลัย ที่ส่งเสริมการเรียนการสอนภาษาจีน สังกัดสํานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 1. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 5(1), 277-284.

พิชัย แก้วบุตร และอธิปัตย์ นิตย์นรา. (2559). สภาพและแนวทางการพัฒนาการเรียนการสอนภาษาจีนในโรงเรียนรัฐบาล. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต ครั้งที่ 8: 2559 “การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมอย่างยั่งยืนสู่โลกาภิวัตน์”, ภูเก็ต: มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 70.

พิชัย แก้วบุตร. (2562). นโยบายทางภาษาในการเผยแพร่ภาษาและวัฒนธรรมจีนผ่านการทดสอบวัดระดับภาษาจีน HSK .วารสารวิจัยราชภัฏพระนคร มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 14(2), 307-325.

พิชัย แก้วบุตร. (2563). การศึกษาแนวทางการจัดทำหลักสูตรภาษาจีนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายสำหรับการจัดทำหลักสูตรสถานศึกษา ภูมิภาคภาคใต้ (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตสุราษฎร์ธานี, สุราษฎร์ธานี.

พิชัย แก้วบุตร. (2563). ความสนใจของนักศึกษาต่อกิจกรรมเสริมนอกชั้นเรียนวิชาภาษาจีน: กรณีศึกษานักศึกษาวิชาภาษาจีน มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตสุราษฎร์ธานี. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 12(23), 27-38.

วิจารณ์ พานิช. (2551). การจัดการความรู้ฉบับนักปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2559). รายงานการวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนการสอนภาษาจีนในประเทศไทยระดับมัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.

ห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย. (2562). วารสารครบรอบ 10 ปีการก่อตั้งห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย. ภูเก็ต: ม.ป.พ.

อรศรี งามวิทยาพงศ์. (2549). กระบวนการเรียนรู้ในสังคมไทยและการเปลี่ยนแปลงจากยุคชุมชนถึงยุคพัฒนาความทันสมัย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ศูนย์หนังสือ.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2020-11-24

รูปแบบการอ้างอิง

แก้วบุตร พ. (2020). การถอดบทเรียนความสำเร็จในการจัดการเรียนการสอนวิชาภาษาจีนห้องเรียนขงจื่อโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย. Trends of Humanities and Social Sciences Research, 8(2), 43–68. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/Humanties-up/article/view/240376

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย