กลวิธีการสร้างคำด่าภาษาล้านนาในเฟซบุ๊ก
คำสำคัญ:
กลวิธีการสร้าง, คำด่า, ภาษาล้านนา, เฟซบุ๊กบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์กลวิธีการสร้างคำด่าภาษาล้านนาในเฟซบุ๊ก เก็บรวบรวมข้อมูลคำด่าภาษาล้านนาที่ปรากฏในส่วนแสดงความคิดเห็นในเฟซบุ๊ก เพจเมียงง่าว ตั้งแต่เดือนมกราคม-ธันวาคม 2561 พบคำด่าภาษาล้านนา 72 คำ จากนั้นนำคำด่าภาษาล้านนาไปวิเคราะห์ เสนอผลการวิจัยด้วยวิธีพรรณนาวิเคราะห์และแสดงค่าร้อยละประกอบผลการวิจัย
ผลการวิจัยพบว่า กลวิธีการสร้างคำด่าภาษาล้านนามี 4 กลวิธีหลัก ได้แก่ 1) คำด่าที่มี 1 องค์ประกอบ แบ่งเป็น 2 กลวิธีย่อย 2) คำด่าที่มี 2 องค์ประกอบ แบ่งเป็น 21 กลวิธีย่อย 3) คำด่าที่มี 3 องค์ประกอบ แบ่งเป็น 15 กลวิธีย่อย 4) คำด่าที่มี 4 องค์ประกอบ แบ่งเป็น 3 กลวิธีย่อย เมื่อพิจารณาจำนวนกลวิธีการสร้างคำด่าภาษาล้านนา 4 กลวิธีหลัก พบคำด่าที่มี 2 องค์ประกอบมากที่สุด (56.94 %) รองลงมาเป็นคำด่าที่มี 3 องค์ประกอบ (29.17 %), คำด่าที่มี 1 องค์ประกอบ (8.33 %) และคำด่าที่มี 4 องค์ประกอบ (5.56 %) ตามลำดับ
References
ธัญญากร บุญมี และอัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (2561). อัตลักษณ์เสมือนกับการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมบนเครือข่ายสังคมเกมออนไลน์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา, 6(1), 82-95.
ปิ่น มุทุกันต์. (2541). พุทธวิธีครองใจคน. กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์บุ๊คส์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์.
รุ่งอรุณ ทีฆชุณหเถียร. (2529). ที่ว่าหยาบนั้นฉันใด. มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 5(2), 110-119.
วิสันต์ สุขวิสิทธิ์. (2547). วัจนกรรมการบริภาษในภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีระศักดิ์ บุญญาพิทักษ์. (2536). คำบริภาษในเพลงชาน้อง. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ศรศักดิ์ ไชยมงคล. (2540). ลักษณะการบริภาษในวรรณคดีประเภทกลอนบทละครและกลอนนิทานสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ศราวุธ หล่อดี. (2558). โลกทัศน์ของชาวไทลื้อที่สะท้อนจากคำประสมที่มีคำว่า ‘หัว’ ในภาษาไทลื้อ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น, 9(2-4), 46-62.
ศราวุธ หล่อดี. (2561). คำเรียกสีและมโนทัศน์เกี่ยวกับสีในภาษาล้านนา. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
สมบูรณ์ ศรีระสันต์. (2542). วิเคราะห์ค่านิยมทางสังคมและการใช้ภาษาจากคำบริภาษในบทละครนอกพระราชนิพนธ์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย. (ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
แหย็ม โฆล่า. (2533). คำหยาบ: ที่มาและบทบาทของคำหยาบในภาษาไทยกลาง. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.
อรทัย ชินอัครพงศ์. (2557). การศึกษาคำด่าในภาษาไทยตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์และวัจนปฏิบัติศาสตร์. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2522). สมมติฐานซาเพียร์-วอร์ฟ. วารสารอักษรศาสตร์, 11(2), 20-32.
อุดม รุ่งเรืองศรี. (2547). พจนานุกรมล้านนา-ไทย ฉบับแม่ฟ้าหลวง. เชียงใหม่: มิ่งเมือง.
Allan K, Burridge K. (1991). Euphemism and Dysphemism: Language Used as Shield and Weapon. New York: Oxford University Press.
Sapir E. (1949). The Status of Linguistics as a Science. In Culture, Language, and Personality: Selected Essays. Berkeley and Los Angeles, California: University of California Press, 69.
Whorf BL. (1956). An American Indian model of the universe, The relation of habitual thought and behavior to language. In Language, Thought, and Reality: Selected Writings of Benjamin Lee Whorf. Cambridge, Mass.: M.I.T. Press., 57-64, 135.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2021 มหาวิทยาลัยพะเยา
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้นิพนธ์ต้องรับผิดชอบข้อความในบทนิพนธ์ของตน มหาวิทยาลัยพะเยาไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับบทความที่ตีพิมพ์เสมอไป ผู้สนใจสามารถคัดลอก และนำไปใช้ได้ แต่จะต้องขออนุมัติเจ้าของ และได้รับการอนุมัติเป็นลายลักษณ์อักษรก่อน พร้อมกับมีการอ้างอิงและกล่าวคำขอบคุณให้ถูกต้องด้วย
The authors are themselves responsible for their contents. Signed articles may not always reflect the opinion of University of Phayao. The articles can be reproduced and reprinted, provided that permission is given by the authors and acknowledgement must be given.
