Lah (Hunt) : Trans-communication with Makeup of TV Drama Characters in Digital Age
Article Sidebar
Published:
Dec 28, 2021
Keywords:
trans-communication, makeup, main characters, TV drama, digital age
Main Article Content
Abstract
This article aimed to analyze convergence communication and trans-communication from makeup of TV drama characters in digital age. The study revealed that commnunication from main characters makeup led to convergence communication by senders and messages which can be overlaped and shifted in roles to anchorage of makeup. The changes in were 1) gradual metamorphosis 2) incomplete metamophosis 3) complete metamophosis and 4) hyper metamophosis.
Article Details
How to Cite
Kamnon, K. (2021). Lah (Hunt) : Trans-communication with Makeup of TV Drama Characters in Digital Age. Journal of Communication and Integrated Media, 9(2), 142–161. retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/masscomm/article/view/250368
Section
Research article
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธ์ที่ผู้เขียนบทความต้องยอมรับ
References
ภาษาไทย
กาญจนา แก้วเทพ. (2545). สื่อบันเทิง : อำนาจแห่งความไร้สาระ. กรุงเทพฯ: ออล อเบ้าท์ พริ้นท์.
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
เจริญพงศ์ ศรีสกุล. (2550). การออกแบบเนื้อหาส่วนควบและส่วนขยายในสื่อดีวีดีภาพยนตร์. วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยุทธนา สุวรรณรัตน์. (2559). การข้ามผ่านทางการสื่อสารของบทพระราชนิพนธ์เรื่องไกลบ้าน. วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสยาม.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(16), 7-11.
________. (2559). ทฤษฎีควอนตัมฟิสิกส์กับการควบรวมและการแปลงรูปองค์ประกอบการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 15(19), 7-9.
สุพรรษา ฟูแสง.(2548). อิทธิพลของภาพแบบฉบับ ภาพตายตัว และภาพต้นแบบในการคัดเลือกนักแสดงละครโทรทัศน์ไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2563). สารกับการสื่อความหมาย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักส์ จำกัด.
อวิรุทธ์ ศิริโสภณา และประภัสสร จันทร์สถิตย์พร. (2561). การประกอบสร้างความหมายของผู้หญิงที่ถ่ายทอดผ่านตัวละครหญิงในละครโทรทัศน์ไทยยอดนิยมที่ถูกผลิตซ้ำ ระหว่างปี พ.ศ. 2530 - 2560. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า, 5(1), 23-40.
ภาษาอังกฤษ
Burton, G. (2002). More Than Meets the Eyes: An Introduction to Media Studies. New York: Arnold.
Cantor, Muriel G., and Suzanne Pingree. (1983). The soap opera. Beverly Hills. California: Sage.
Chandler, D. (2002). Semiotics: The basics. London: Routledge.
Corson, R., Norcross, B.G. and. Glavan, J. (2019). Stage Makeup. New York: Routledge.
Fiske, J. (1990). Introduction to Communication Studies. London and New York: Routledge.
Lippmann, W. (1922). Reader In Public Opinion and Mass Communication. New York: The Free Press.
Lister, M. (1995). The Photographic Image in Digital Culture. London and New York: Routledge
McLuhan, M. (1964). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill.
Quant, Mary. (1996). Classic Make-Up and Beauty. London: Dorling Kindersley.
กาญจนา แก้วเทพ. (2545). สื่อบันเทิง : อำนาจแห่งความไร้สาระ. กรุงเทพฯ: ออล อเบ้าท์ พริ้นท์.
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
เจริญพงศ์ ศรีสกุล. (2550). การออกแบบเนื้อหาส่วนควบและส่วนขยายในสื่อดีวีดีภาพยนตร์. วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ยุทธนา สุวรรณรัตน์. (2559). การข้ามผ่านทางการสื่อสารของบทพระราชนิพนธ์เรื่องไกลบ้าน. วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสยาม.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 14(16), 7-11.
________. (2559). ทฤษฎีควอนตัมฟิสิกส์กับการควบรวมและการแปลงรูปองค์ประกอบการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์, 15(19), 7-9.
สุพรรษา ฟูแสง.(2548). อิทธิพลของภาพแบบฉบับ ภาพตายตัว และภาพต้นแบบในการคัดเลือกนักแสดงละครโทรทัศน์ไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2563). สารกับการสื่อความหมาย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักส์ จำกัด.
อวิรุทธ์ ศิริโสภณา และประภัสสร จันทร์สถิตย์พร. (2561). การประกอบสร้างความหมายของผู้หญิงที่ถ่ายทอดผ่านตัวละครหญิงในละครโทรทัศน์ไทยยอดนิยมที่ถูกผลิตซ้ำ ระหว่างปี พ.ศ. 2530 - 2560. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า, 5(1), 23-40.
ภาษาอังกฤษ
Burton, G. (2002). More Than Meets the Eyes: An Introduction to Media Studies. New York: Arnold.
Cantor, Muriel G., and Suzanne Pingree. (1983). The soap opera. Beverly Hills. California: Sage.
Chandler, D. (2002). Semiotics: The basics. London: Routledge.
Corson, R., Norcross, B.G. and. Glavan, J. (2019). Stage Makeup. New York: Routledge.
Fiske, J. (1990). Introduction to Communication Studies. London and New York: Routledge.
Lippmann, W. (1922). Reader In Public Opinion and Mass Communication. New York: The Free Press.
Lister, M. (1995). The Photographic Image in Digital Culture. London and New York: Routledge
McLuhan, M. (1964). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill.
Quant, Mary. (1996). Classic Make-Up and Beauty. London: Dorling Kindersley.