กรอบคิดการศึกษาสื่อเสียงในยุคดิจิทัล: จากวิทยุกระจายเสียงสู่ พ็อดคาสต์และการเล่าเรื่องข้ามสื่อ

บทคัดย่อ

             วิทยุกระจายเสียงและพ็อดคาสต์สื่อสารกับผู้รับสารผ่านเสียง แต่ด้วยเทคโนโลยีการสื่อสารสื่อทั้งสองประเภทได้พัฒนารูปแบบเนื้อหา การนำเสนอ การผลิต และการเผยแพร่ที่แตกต่างกัน กรอบคิดการศึกษาพ็อดคาสต์ซึ่งเป็นสื่อเสียงในยุคดิจิทัลจึงควรครอบคลุมทั้งแนวคิดพื้นฐานของสื่อเสียงรวมถึงลักษณะเฉพาะของสื่อยุคดิจิทัล บทความนี้เสนอให้ขยายกรอบคิด PodCred Framework (Tsagkias etal., 2010) ซึ่งรวบรวมตัวชี้วัดพยากรณ์ความมีชื่อเสียงของพ็อดคาสต์ดังนี้ 1) ด้านเนื้อหา ควรศึกษาเนื้อหาที่นำเสนอผ่านการพูดและความสม่ำเสมอของเนื้อหา ควรเพิ่มตัวชี้วัดประเภทเนื้อหาตามหมวดหมู่เนื้อหาของพ็อดคาสต์ 2) ด้านผู้ดำเนินรายการศึกษา วาทะ วิธีการพูด และภาพลักษณ์ 3) บริบทแวดล้อม ศึกษาจากปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ผลิตกับผู้ฟัง การอยู่รอดทางธุรกิจ และขยายตัวชี้วัดช่องทางการสร้างปฏิสัมพันธ์ที่อาจรวมถึงช่องทางที่เป็นทางการ ช่องทางกลุ่มแฟนสร้างขึ้น สื่อสังคมออนไลน์ พื้นที่สาธารณะออนไลน์ 4) ด้านเทคนิคและการผลิต ศึกษาจากการผลิต ลักษณะผลิตภัณฑ์การเผยแพร่ โดยควรตัดตัวชี้วัดด้านเทคโนโลยีที่ล้าสมัย และเพิ่มตัวชี้วัดรูปแบบการนำเสนอ (format) ของรายการ และท้ายที่สุดควรเพิ่มหมวดหมู่ที่กรอบคิด PodCred Framework ไม่ได้กล่าวถึงคือ 5) ด้านการเล่าเรื่องข้ามสื่อ โดยศึกษาจากการเล่าเรื่องแบบ Transmedia Storytelling และ Cross media Storytelling ของผู้ผลิตพ็อดคาสต์