Communication through Ethnic and Culture Associated with Skaw Karen Song “Ker Tor Kae” in San Phranet Subdistrict, San Sai District, Chiang Mai Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were: 1) to analyze the content of ethnic songs of the Skaw Karen people and 2) to study the culture related to music in the ethnic society of Skaw Karen people in San Phranet Subdistrict, San Sai District, Chiang Mai. This research uses a qualitative research methodology. The researcher collected the data from the analysis of documents containing the content of the Skaw Karen song, called “Ker Tor Kae” and a semi-structured interview. A specific sample group of key informants is selected. In addition, the researcher collected data using the participant observation method, analyzed the data by analyzing the music content, and then analyze the data from the interviewees.
The results of the research revealed that in terms of the ethnicity of the Skaw Karen people in the song “Ker Tor Kae”, it was found that 1) the content of the song talks about the local habitats and the heritage that the Skaw Karen people have to help preserve and care for them not to be lost. Whether it is the preservation of the Skaw Karen people's play, musical instruments, language, language communication, ethnicity of the Skaw Karen people, dress that expresses ethnicity in a black and white manner, including wearing Skaw Karen clothing to meet friends who belong to the Skaw Karen ethnic group together. Then, 2) in terms of culture related to music of the Skaw Karen people, it was found that the culture of the Skaw Karen people consisted of organizing various activities such as ceremonial ceremonies worship the soul by boiling alcohol, killing chicken, and tying the hands of the ceremony with raw cotton. These activities are related to New Year's traditions that are played by the Skaw Karen Christians. In addition, the Skaw Karen ethnic culture also includes musical instruments, called "Te Na", which are regularly used in important rituals as well as in leisure activities for entertainment and fun.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธ์ที่ผู้เขียนบทความต้องยอมรับ
References
กาญจนา อินทรสุนานนท์. (2553). กะเหรี่ยงโป. มหาสารคาม: สถาบันวิจัยและพัฒนาศิลปะและวัฒนธรรมภาคอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
โกวิท แก้วสุวรรณ. (2542). “ดุทูหล่า” ในพิธีเรียกวีหล่าของชาวกะเหรี่ยงโป: กรณีศึกษากระเหรี่ยงโป บ้านเกาะสะเดิ่ง ตำบลไล่โว่ อำเภอสังขละบุรี จังหวัดกาญจนบุรี. นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
ขจร ฝ่ายเทศ. (2548). การสื่อสารทางการเมืองในเพลงไทยลูกทุ่ง พ.ศ.2507-2547. กรุงเทพฯ: คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จุมพล หนิมพานิช. (2550). การวิจัยเชิงคุณภาพในทางรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉวีวรรณ ประจวบเหมาะ. (2549). รัฐชาติและชาติพันธุ์: การจำแนกกลุ่มชาติพันธุ์ ปัญหา และข้อเสนอแนะ. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมและสนับสนุนทางวิชาการ กรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ กระทรวงพัฒนาสังคมและทรัพยากรมนุษย์.
ชมพูนุท นุตาคม. (2545). สถานภาพ บทบาทและแนวโน้มการประชาสัมพันธ์ของหน่วยงาน ราชการและรัฐวิสาหกิจในยุคสารสนเทศ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
ชนัตว์ ชามทอง. (2550) การจัดกิจกรรมสร้างเสริมความสามารถ ด้านการสื่อสารทางวิทยาศาสตร์ สำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่ 3. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เฌอมาลย์ ราชภัณฑารักษ์ และพวงเพชร สุรัตนกวีกุล. (2544). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 3 กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ฐาปกรณ์ กระแสทิพย์ และกิตติ กันภัย. (2554). การสื่อสารผ่านบทเพลงของคริสต์ศาสนานิกายโปรเตสแตนต์ในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ.
ณรงค์ชัย ปิฎกรัชต์, นิรันดร์ ภัคดี และ เอกราช แพรม่วง. (2542). ดนตรีของชนเผ่ากะเหรี่ยงสะกอในพื้นที่มูเส่คี. กรุงเทพฯ, วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
ณรงค์ชัย ปิฎกรัชต์, ปราโมทย์ ด่านประดิษฐ์ และ ศรีจันทร์ น้อยสะอาด. (2542). แกงของชนเผ่าปากาเกอญอ อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่. นครปฐม: วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
พิชิต แก้วก๋อง. (2549). การพัฒนากิจกรรมการเรียนการสอนเพื่อส่งเสริมทักษะการแก้ปัญหา และการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสันหนองควาย จังหวัดเชียงราย. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ราชบัณฑิตสถาน. (2563). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พุทธศักราช 2554. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
สุกัญญา สมไพบูลย์. (2559). กระบวนการผลิต การนำเสนอ และการสร้างความหมายเชิงสัญญะ ในรายการเดอะวอยซ์ไทยแลนด์. วารสารนิเทศศาสตร์, 34(2), พฤษภาคม-สิงหาคม 2259, 71-90.
สุกรี เจริญสุข. (2538). ดนตรีชาวสยาม. กรุงเทพฯ: Dr.Sax.
สุเทพ สุนทรเภสัช. (2548). ชาติพันธุ์สัมพันธ์: แนวคิดพื้นฐานทางมานุษยวิทยาในการศึกษาอัตลักษณ์ กลุ่มชาติพันธุ์ ประชาชาติ และการจัดองค์กรความสัมพันธ์ทางชาติพันธุ์. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
สุวิชาน พัฒนาไพรวัลย์. (2556). จงดูแลรักษาไว้. เชียงใหม่: ลานนา มีเดีย แอนด์ โปรดักชั่น.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดเชียงราย. (ม.ป.ป.). เสน่ห์เชียงรายหลากหลายชาติพันธุ์. ออนไลน์ https://www.m-culture.go.th/chiangrai/article_attach/article_fileattach_20161103104554.pdf. สืบค้นเมื่อ 26 พฤศจิกายน 2563.
อรอำไพ ศรีวิชัย. (2555). การสร้างชุดกิจกรรมเพื่อส่งเสริมทักษะการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนบ้านเวียงฝาง. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาคณิตศาสตร์ศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2553). ทฤษฎีและวิธีวิทยาของการวิจัยวัฒนธรรม: การทะลุกรอบและกับดักของความคิดแบบคู่ตรงข้าม. กรุงเทพฯ: อมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์.
อัมรา พงศาพิชญ์. (2537). วัฒนธรรม ศาสนา และชาติพันธุ์: วิเคราะห์สังคมไทยแนวมานุษยวิทยา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โอชิ จ่อวาลู. (2561). เตหน่า พิณโบราณในนิทานปกาเกอะญอที่กลายเป็นเครื่องมือสื่อสารเรื่องชาติพันธุ์ในเวทีโลก. ออนไลน์ https://readthecloud.co/lazy-man-pwa-ka-nyaw-lute/. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2563.
TK park. (ม.ป.ป.). เตหน่า. ออนไลน์ shorturl.asia/3K4jx. สืบค้นเมื่อ 25 ตุลาคม 2563.
Carl I. Hovland, IrvinG L. Janis, and Harold H. Kelly. (1953). Communication and Persuasion. New Haven: Yale University Press, p.12.
Warren W. Weaver in Claude E. Shanon and Warren W. Weave. (1949). The Mathematical Theory of Communication. Urbana, III : University of Illinois Press, p.95.