ผลการเรียนรู้วิชาภาษาอังกฤษโดยใช้แอปพลิเคชันการสอนภาษาอังกฤษ เลทเซินวัน ฟอร์ คิดส์ โดยใช้เทคโนโลยีเสมือนจริง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการเรียนรู้เป็นปัจจัยที่ช่วยทำให้เพิ่มความน่าสนใจ ในการเรียนรู้ของผู้เรียนมากยิ่งขึ้นในปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเรียนภาษาอังกฤษที่ผู้เรียน ส่วนหนึ่งมักจะมีอุปสรรคในการเรียนรู้ งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีเสมือนจริงในการช่วยเพิ่มความสามารถในการเรียนภาษาอังกฤษสำหรับเด็กเล็ก ทั้งนี้ผู้จัดทำได้เล็งเห็นถึงความสำคัญของการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้ในการพัฒนาแอปพลิเคชัน Lesson One ที่เป็นสื่อเสริมการจดจำคำศัพท์ภาษาอังกฤษ จากการเรียงการ์ดตัวอักษรเป็นคำศัพท์ ซึ่งจะเพิ่มความ
น่าสนใจในการช่วยจำคำศัพท์ แทนที่จะมีการจำในรูปแบบการท่องจำ โดยผู้วิจัยได้ทำการพัฒนาแอปพลิเคชันตามทฤษฎีการเรียนรู้และได้นำระบบดังกล่าวไปทดลองใช้งานกับกลุ่มตัวอย่างเป็นเด็กนักเรียนช่วงประถมศึกษาชั้นปีที่ 2 จำนวน 30 คนโรงเรียนบ้านแม่โจ้ เป็นนักเรียนชาย 15 คน คิด เป็นร้อยละ 50 เป็นนักเรียนผู้หญิง 15 คน คิดเป็นร้อยละ 50 พบว่าเมื่อเปรียบเทียบผลการเรียนรู้ระหว่างผู้เรียนที่ใช้วิธีการสอนโดยผู้สอนปกติและวิธีการโดยใช้เทคโนโลยีเสมือนจริง พบว่าการเรียนรู้โดยการใช้ปัจจัยสื่อเสริมการเรียนรู้แอปพลิเคชัน Lesson One มีผลช่วยเพิ่มความน่าสนใจ
ในการจดจำคำศัพท์ภาษาอังกฤษของเด็กมากกว่าการจำแบบท่องจำคำศัพท์จากหนังสือ จากการวิเคราะห์ผลโดยใช้ Paired T-Test วัดผลจากคะแนนทดสอบก่อนเรียนและคะแนนทดสอบหลังเรียน พบว่าผลการเรียนรู้โดยใช้ แอปพลิเคชัน Lesson One ช่วยเพิ่มความสามารถในการจดจำคำศัพท์ภาษาอังกฤษของเด็กได้เพิ่มมากยิ่งขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ข้อเสนอแนะสำหรับการวิจัยครั้งถัดไปคือเพิ่มคำศัพท์ในหมวดอื่น ๆ และพัฒนาเป็นเกมส์มาใช้ในสื่อการเรียนนี้
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เกวลี ผาใต้. (2561). สื่อการเรียนรู้ด้วยเทคโนโลยีมิติเสมือนจริง เรื่อง คำศัพท์ภาษาอังกฤษสัตว์โลกน่ารู้. วารสารโครงงานวิทยาการคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีสารสนเทศ. 4 (1), 23-28.
คมกฤช ทิพย์เกษร. (2551). ระบบความจริงเสริมสำหรับการปรากฏทางไกลเพื่อการเรียนรู้. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี กรุงเทพมหานคร.
พีรพนธ์ ตัณฑ์จยะ. (2556). การเรียนรู้กระบวนการ Routing Protocol ด้วย Augmented Reality. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย. 7 (2): 51-55.
พฤฒิพร ลพเกด. (2549). โปรแกรมคอมพิวเตอร์เพื่อช่ายประสานภาพพิกัดเสมือน 3 มิติเข้ากับภาพพิกัดจริงบนภาพจากกล้องวีดีโอ. (ปริญญาสถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต. (2561). เทคนิควิธีสอนที่เน้นการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning). สืบค้น 1 พฤษภาคม 2562 ,จาก http://arch.kbu.ac.th/home/research/pdf/academic/academic001.pdf.
มานะ จันทร์สมบูรณ์. (2553). การรู้จำท่าทางมือโดยใช้คอมพิวเตอร์วิชั่นสำหรับระบความจริงเสริมที่สามารถสวมใส่ได้. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
วาริน เชาวทัต. (2547). การประมาณตำแหน่งของกล้องเพื่อใช้ในระบบ Augmented Reality. กรุงเทพมหานคร:มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2561). ข้อมูลพื้นฐาน โรงเรียนบ้านแม่โจ้. สืบค้น 8 มีนาคม 2562. จาก http://data.bopp-obec.info/emis/schooldata-view.php.School_ID=1050130623.
วิลาวัณย์ พรพัชรพงศ์. (2547). เทคโนโลยีความจริงเสริม: ความเป็นมาและการใช้ประโยชน์. วารสารมหาวิทยาลัย ขอนแก่น. 10 (9): 15-25.
