การศึกษาเทคนิคและแนวทางการพัฒนาทักษะการบรรเลงกีตาร์คลาสสิกจากบทฝึกผลงานลำดับที่ 29 หมายเลข 17 ของเฟอนันโด ซอ

บทคัดย่อ

บทฝึกผลงานลำดับที่ 29 หมายเลข 17 ของเฟอนันโด ซอ เป็นบทฝึกมาตรฐานเป็นที่ยอมรับและได้รับการบรรจุอยู่ในการสอบวัดผลทักษะปฏิบัติกีตาร์คลาสสิกขั้นสูง ผู้วิจัยจึงสนใจศึกษาเพื่อให้ทราบบริบท และเทคนิคสำคัญของ บทฝึก จากการศึกษา พบว่า บทฝึกเป็นเพลง 2 ตอน มีการแบ่งประโยคเพลงตรงไปตรงมา ลักษณะเฉพาะทางดนตรที่ พบ คือ การพัฒนาทำานองหลัก, ฮาร์โมนิกซีเควนซ์ และเทคนิคคอนทราพังโทว ผู้วิจัยพบว่าฮาร์โมนิกซีเควนซ์ที่พบในบทฝึกก่อให้เกิดปรากฏการณ์ย้ำกุญแจเสียง (tonicization) ทำให้เนื้อหาดนตรี เรียงร้อยเข้ากันอย่างสมบูรณ์ ในขณะที่เทคนิคแบบคอนทราพังโทวส่งผลให้เกิดความหลากหลายทางกายภาพของการสอดทำนอง บทฝึกนี้นอกจากเหมาะสำหรับใช้ฝึกการเล่นขั้นคู่เสียงและบล็อกคอร์ดทเกิดขึ้นในรูปอาร์เปจโจแล้ว ยังช่วยจัดระเบียบนิ้วมือขวาและฝึกความสามารถผู้เล่น ในการควบคุมน้ำหนักของนิ้วมือขวาในการดีด เพื่อแยกเสียงทำนองหลักออกจากทำนองเสริมให้เกิดมติของเสียงที่งดงาม