การพัฒนาระบบอีเลิร์นนิ่งสำหรับการจัดการเรียนรู้ในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม
คำสำคัญ:
อีเลิร์นนิ่ง, โรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม, การจัดการเรียนรู้บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการวิจัยและพัฒนามีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพการจัดการเรียนการสอนการพัฒนาระบบอีเลิร์นนิ่งและแนวทางการนำระบบไปใช้ในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม การวิจัยแบ่งออกเป็น 4 ระยะ คือระยะศึกษาสภาพและความต้องการในการจัดการเรียนการสอนระยะออกแบบและพัฒนาระบบ ระยะหาประสิทธิภาพและระยะทดลองใช้ระบบในสภาพจริง ผลการวิจัยพบว่า ระบบ อีเลิร์นนิ่งสำหรับการจัดการเรียนการสอนในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามมีเป้าหมายเพื่อเป็นสื่อการเรียนรู้ที่ใช้คู่กับการจัดการเรียนการสอนปกติ เพื่อพัฒนาทักษะการเรียนรู้ของนักเรียนอย่างรอบด้านระบบประกอบด้วย 3 องค์ประกอบ คือ 1) ส่วนสนับสนุน ได้แก่ นโยบายและการส่งเสริม โครงสร้างพื้นฐานด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการจัดการเว็บไซต์ 2) ส่วนเตรียมกระบวนการ ได้แก่ ครู นักเรียน เนื้อหา กิจกรรมและแหล่งเรียนรู้ และการวัดและประเมินผล 3) ส่วนกิจกรรมการเรียนการสอน ได้แก่การวางกติกาการเรียนรู้และพฤติกรรมพึงประสงค์การนำเสนอและแลกเปลี่ยน การกระตุ้นและตอบสนองการเรียนรู้การประยุกต์ใช้ และการสรุปผล
References
ซอลีฮะห์ หะยีสะมะแอ. (2551). มโนทัศน์การศึกษาในอิสลาม.โรงพิมพ์ชานเมือง : สงขลา.
สะการิยา แวโซะ. (2550). แนวโน้มการบริหารโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ระหว่าง พ.ศ. 2548-2558. เอกสารประกอบการประชุมวิชาการ การวิจัยทางการศึกษา ครั้งที่ 12. 15-16 พฤศจิกายน 2550. จัดโดย สํานักงานเลขานุการสภาการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. สืบค้นเมื่อวันที่ 15 มีนาคม 2551 จาก http://edu.pbru.ac.th/pdf/ 20071106-sym-onec12.pdf
อิบราเฮ็ม ณรงค์รักษาเขต. (2551). ปรัชญาการศึกษาอิสลาม. หาดใหญ่กราฟฟิก: สงขลา.
จารุวัจน์ สองเมือง, เกษตรชัย และหีม, คอเหล็ด หะยีสะอิ, ฮาชิม อัชชารีฟ และมูหามัดรูยานี บากา. (2552). รายงานวิจัยระบบและกลการประกันคุณภาพภายในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม.
นิเลาะ แวอุเซ็ง, ผ่องศรี วาณิชย์ศุภวงศ์, อิบราเฮ็ม ณรงค์รักษาเขต, อะห์หมัด ยี่สุ่นทรง และมูหามัดรูยานี บากา. (2552). การจัดการศึกษาโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารสงขลานครินทร์ ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์. ปีที่ 15 ฉบับที่ 5 (กันยายน-ตุลาคม 2552) หน้า 739-765.
EvgueniKhvilon and MarianaPatru. (2002). Information and communication Technologies in Teacher Education: A Planning Guide. (Ed. Paul Resta and Alexey Semenov). Unesco, Paris [Online]http://unesdoc.unesco. org/images/0012/ 001295/129533e.pdf (Accessed 15 June 2012).
Heather Kanuka. (2011). Through Philosophies-in-Practice. In Terry Anderson. Theories of Practice of Online Learning. Athabasca University. The Center for Distance Education. [Online] Available at http://www.aupress.ca/index.php/ books/120146 (Accessed: 07/10/2012).
Juan Quemada and Bernd Simon. (2003). A Use-Case Based Model for Learning Resources in Education Mediators. Educational Technology & Society, 6(4), 149-163. Available at http://ifets.ieee.org/periodical/6_4/14.pdf. (Accessed: 03/09/2012).
Mohamed Ally. (2011). Foundations of Educational Theory for Online Learning. In Terry Anderson. Theories of Practice of Online Learning. Athabasca University. The Center for Distance Education. [Online] Available at http://www.aupress. ca/index.php/books/120146 (Accessed: 07/10/2012).
Terry Anderson. (2011). Towards a Theory of Online Learning. In Terry Anderson. Theories of Practice of Online Learning. Athabasca University. The Center for Distance Education. [online] Available at http://www.aupress.ca/index.php/books/ 120146 (Accessed: 07/10/2012).
Tony Bates. (2001). National strategies for e-learning in post-secondary education and training. Fundamentals of Educational Planning- No.70. [online] http://unesdoc. unesco.org/images/ 0012/001262/126230e.pdf (Accessed 15 June 2012).
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
บทความทุกเรื่อง ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารอิสลามศึกษาเป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่เป็นความคิดเห็นคณะผู้จัดทำและมิใช่ความรับผิดชอบของคณะวิทยาการอิสลาม กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอก แต่ให้มีการอ้างอิงแสดงที่มา
