กลวิธีการเล่าเรื่องและแรงบันดาลใจจากเนื้อหาภาพตัวการ์ตูน ภายใต้แนวคิดเบบี สคีมา บนเฟซบุ๊ก
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ มุ่งศึกษากลวิธีการเล่าเรื่องและแรงบันดาลใจจากเนื้อหาภาพตัวการ์ตูนภายใต้แนวคิดเบบี สคีมา บนเฟซบุ๊ก เป็นวิจัยเชิงคุณภาพผ่านคอนเทนต์จากเพจคิ้วต่ำและเพจซิบบิล เพจละ 15 คอนเทนต์ ตั้งแต่กรกฎาคม ถึงธันวาคม พ.ศ. 2566 เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้การศึกษาค้นคว้าเอกสารที่เกี่ยวข้องกับแนวคิดและทฤษฎีที่เกี่ยวข้อง และนำมาวิเคราะห์เนื้อหา เพื่อศึกษากลวิธีการเล่าเรื่องและแรงบันดาลใจจากเนื้อหาภาพตัวการ์ตูนภายใต้แนวคิดเบบี สคีมา บนเฟซบุ๊ก ผลการศึกษาพบว่า 1) กลวิธีการเล่าเรื่องผ่านเนื้อหาภาพตัวการ์ตูนภายใต้แนวคิด
เบบี สคีมา บนเฟซบุ๊ก มีการเล่าเรื่องผ่านภาพและคำบรรยาย รวมถึงสัญญะจากตัวละคร ฉาก ภาพประกอบ โดยเล่าผ่านมุมมองตัวละครหลักที่เป็นทั้งตัวละครมิติเดียว คือ มีความน่ารัก นำไปสู่ความคิดเชิงบวก และทำให้รู้สึกมีเป้าหมายในชีวิต และตัวละครหลายมิติ คือ ดูน่ารัก แต่มีการเรียนรู้ความขัดแย้งในชีวิตและสามารถก้าวผ่านไปได้ด้วย
การปล่อยวาง การระบายแต่ไม่ได้รับการแก้ไขจริง แต่ก็สามารถนำไปสู่ความสบายใจของผู้รับสารได้ 2) แรงบันดาลใจจากเนื้อหาภาพตัวการ์ตูนภายใต้แนวคิดเบบี สคีมา บนเฟซบุ๊ก ต่อผู้รับสาร มีการนำเสนอเรื่องราวที่ผู้รับสารมีประสบการณ์ร่วมหรือเหตุการณ์ในชีวิตที่พบเจอ ผ่านแก่นความคิด สัญญะจากภาพ มุมมองการเล่าเรื่องของตัวละคร ในประเด็นที่ทำให้ผู้รับสารเกิดความขัดแย้งในใจ นำไปสู่การเชื่อมโยงความคิดเกิดเป็นแรงบันดาลใจจากหลายปัจจัย ทำให้เกิดเป้าหมายในชีวิต เกิดแรงบันดาลใจในตนเอง และได้รับแรงบันดาลใจจากผู้อื่นผ่านเนื้อหาภาพตัวการ์ตูน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2555). สื่อที่ใช่ ของใครที่ชอบ : การ์ตูน โทรทัศน์ท้องถิ่นแฟนคลับ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือจุฬา.
ขจิตขวัญ กิจวิสาละ. (2564). ศาสตร์การเล่าเรื่องในสื่อสารศึกษา. วารสารศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 14(3), 9-18.
จิรศักดิ์ จงศรีรัตนกุล. (2560). การเลือกใช้ตัวการ์ตูนเพื่อการสื่อสารแบรนด์ในธุรกิจบริการ. เรียกใช้เมื่อ 10 ธันวาคม 2566 จาก http://dspace.bu.ac.th/bitst ream/123456789/3190/3/jirasak_jong.pdf
ชวรินทร์ ศิลปสุวรรณ. (2558). การเรียนรู้ของเยาวชนไทยเกี่ยวกับวัฒนธรรมญี่ปุ่นผ่านสื่อการ์ตูนญี่ปุ่น. เรียกใช้เมื่อ 10 ธันวาคม 2566 จาก http://dspace.bu.ac.th/jspui/handle/123456789/1876
ชาลิสา สุขีภาค และศิริรัตน์ โกศการิกา. (2563). กลยุทธ์การสร้างแบรนด์คาแรคเตอร์ที่ส่งผลต่อความผูกพันของผู้บริโภคร้านอาหารในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารเกษตรศาสตร์ธุรกิจประยุกต์, 16(1), 1-28.
ดุษฎี โยเหลาและคณะ. (2556). การประเมินผลจากการชมภาพยนตร์เพื่อสร้างแรงบันดาลใจของนิสิตปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เธียรทศ ประพฤติชอบ. (2558). “การ์ตูน” สื่อที่น่าจับตา มาพร้อมมูลค่าที่น่าจับใจ. วารสารการสื่อสารและการจัดการ นิด้า, 1(1), 1-13.
สุรพัสตร์ ภัทรานนท์อุทัย. (2561). ความสัมพันธ์ระหว่างโครงสร้างเรื่องเล่าของ Let’s & Go และกลุ่มคนไทยที่เล่นรถ Tamiya Mini 4WD. เรียกใช้เมื่อ 10 ธันวาคม 2566 จาก http://ethesisarchive.library .tu.ac.th/thesis/2018/TU_2018_623110072_8111_9895.Pdf.
เอนก รัตนจิตบรรจง. (2548). บทบาทของหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นประเภทกีฬากับการเสริมคุณธรรมแก่เด็กและเยาวชน. เรียกใช้เมื่อ 6 ธันวาคม 2566 จาก http://doi.nrct.go.th/ListDoi/listDetail?Resolve_DOI =10.14457/CU.the.2005.690
Chonato, S. (2018). Baby Face Bias. Retrieved December 6, 2024, from http://thematter.co/thinkers /baby-face-bias/49221