แนวทางการพัฒนาศักยภาพทรัพยากรมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมด้านเรื่องเล่า และตำนานรองรับการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ของอำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินศักยภาพทรัพยากรมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมด้านเรื่องเล่าและตำนาน อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช และ 2) ศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพทรัพยากรมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมด้านเรื่องเล่าและตำนานรองรับการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ เป็นการวิจัยผสมผสาน โดยเชิงปริมาณใช้เครื่องมือวิจัยเป็นแบบประเมินศักยภาพ สุ่มกลุ่มตัวอย่างด้วยวิธีเจาะจงจากหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และนักวิชาการ จำนวน 9 คน วิเคราะห์สถิติด้วยค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเชิงคุณภาพ เครื่องมือวิจัยเป็นแบบสัมภาษณ์เชิงลึกและสนทนากลุ่มย่อย ผู้ให้ข้อมูล ได้แก่ ผู้แทนชุมชน องค์กรปกครองท้องถิ่น หน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และนักวิชาการ จำนวน 15 คน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหาและสรุปภาพรวม
ผลการศึกษาพบว่า ศักยภาพภาพรวมอยู่ในระดับน้อย ( = 2.56) ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ เรื่องเล่า (
= 3.16) รองลงมา ได้แก่ สถานที่ (
= 3.05) นักสื่อความหมายหรือปราชญ์ชุมชน (
= 2.54) กิจกรรม (
= 2.15) และบริการและสิ่งอำนวยความสะดวก (
= 2.19) ตามลำดับ แนวทางการพัฒนาศักยภาพเพื่อรองรับการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ ได้แก่ ด้านเรื่องเล่าและตำนานควรเล่าเรื่องตามจุดต่าง ๆ เชื่อมกับเรื่องเล่าที่หลากหลาย
ด้านสถานที่ควรปรับปรุงภูมิทัศน์เพื่อสร้างบรรยากาศและเชื่อมโยงกับสถานที่อื่น ๆ ด้านกิจกรรมควรมีความหลากหลายต่อนักท่องเที่ยวกลุ่มเป้าหมายต่าง ๆ และเชิญผู้ประกอบการนำเที่ยวร่วมทดลองกิจกรรม ด้านนักสื่อความหมายหรือปราชญ์ชุมชนควรให้ผู้สูงวัยร่วมให้ข้อมูล เยาวชนทำคลิบแนะนำผ่านสื่อสังคมออนไลน์ และ
ด้านบริการและสิ่งอำนวยความสะดวกควรใช้ประโยชน์ที่หลากหลายในศูนย์บริการนักท่องเที่ยว เช่น ที่พักคอยนักสื่อความหมาย ลานการละเล่นพื้นบ้าน สถานที่จำหน่ายสินค้า เป็นต้น หมุนเวียนอาสาสมัครดูแลนักท่องเที่ยว และสร้างบริการเชิงประสบการณ์ที่มีลักษณะเฉพาะ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2561). มาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรมการท่องเที่ยว. (2566). กระแสนิยมการท่องเที่ยวปี 2566-2567. เอกสารประกอบการอบรมที่พักโฮมสเตย์และการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์เพื่อคนทั้งมวล. กรุงเทพมหานคร: กรมการท่องเที่ยว.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวของไทยตามแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 3 (พ.ศ. 2566-2570). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานนครศรีธรรมราช. (2566). แผนการตลาดการท่องเที่ยวจังหวัดนครศรีธรรมราชและจังหวัดพัทลุง พ.ศ. 2566. เรียกใช้เมื่อ 26 ตุลาคม 2566 จาก https://thainews. prd.go.th/th/news/detail/TCATG220213220330781
เขมิกา ธีรพงษ์. (2563). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมด้วยการออกแบบประสบการณ์. ศิลปกรรมสาร, 13(1), 1 - 15.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: ธรรมสาร.
ประภาพร ยางประยงค์ และศศิธร สุวรรณรัตน์. (2564). การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาย่านเมืองเก่า จังหวัดสงขลา. Journal of Social Sciences and Humanities Research in Asia, 27(3), 87 - 110.
ปุณยวีร์ ศรีรัตน์. (2564). การสร้างคุณค่าอาหารพื้นถิ่นสำหรับโปรแกรมการท่องเที่ยว อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 13(2) 106 - 110.
เพลินทิพย์ โกเมศโสภา. (2547). การวางแผนการตลาด (Marketing Planning). (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง และคณะ. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 8(2), 52-83.
ยุทธ ไกยวรรณ์ และกมลพรรณ ไกยวรรณ์. (2562). ระเบียบวิธีวิจัยทางด้านการโรงแรมและการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิเชียร มันแหล่ และคณะ . (2564). รายงานวิจัยการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานการเรียนรู้ภูมิปัญญาอาหารพื้นถิ่นชุมชนในอำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. นครศรีธรรมราช: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.).
วิทัศน์ ศรีสุวรรณเกศ. (2561). แบบจำลองปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความภักดีของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมล้านนาตะวันออก. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต สาขาบริหารธุรกิจ. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
ศูนย์วิจัยและสนับสนุนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน. (2565). SDG Move. เรียกใช้เมื่อ 26 ตุลาคม 2566 จาก https://www.sdgmove.com/intro-to-sdgs/
อารง สุทธาศาสน์ และวิภาส ทองสุทธิ์. (2563). ปฏิบัติการวิจัยสังคมศาสตร์ มาตรฐานวิทยานิพนธ์และดุษฎีนิพนธ์. กรุงเทพมหานคร: อินทภาษ.
entile, C. et al. (2007). How to sustain the customer experience : An overview of experience components that co-create value with the customer. European management journal, 25(5), 395 - 410.
Getz, D., & Page, S. J. (2016). Event studies : Theory, research and policy for planned events. Oxon: Routledge.
Kim, J. H. (2018). The impact of memorable tourism experiences on loyalty behaviors: The mediating effects of destination image and satisfaction. Journal of Travel Research, 57(7), 856 - 870.
Susan, R. et al. (2007). Online Customer Experience: A Review of the Business-to-Consumer Online Purchase Context. International Journal of Management Reviews, 13(2), 24 - 39.
