การพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
ม.ค. 22, 2020
คำสำคัญ:
การพัฒนา คุณภาพชีวิต ผู้สูงอายุ
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาระดับประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง 3) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง และ 4) เพื่อศึกษาปัญหา อุปสรรค และความต้องการของผู้สูงอายุเพื่อประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง ระเบียบวิธีวิจัยเป็นแบบผสานวิธี ประกอบด้วยการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามจากผู้สูงอายุที่อาศัยในจังหวัดลำปาง จำนวน 400 คน สถิติที่ใช้ในการวิจัย คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และค่าการถดถอยเชิงพหุคูณ และการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก มีผู้ให้ข้อมูล จำนวน 20 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
- ประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการศึกษาเรียนรู้ตลอดชีวิต มีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมา คือ ด้านสุขภาพและอนามัยผู้สูงอายุ และด้านส่งเสริมการมีงานทำและความมั่นคงทางรายได้ ตามลำดับ
- ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง พบว่า ปัจจัยการสนับสนุนจากครอบครัวผู้สูงอายุ มีค่าความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับมาก (r = .738) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 รองลงมาปัจจัยการสนับสนุนจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับมาก (r = .719) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 อันดับที่สามปัจจัยการสนับสนุนจากรัฐบาลกลาง มีความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับปานกลาง (r = .515) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 และปัจจัยการสนับสนุนจากชุมชนและสังคมมีความสัมพันธ์เชิงบวกระดับต่ำ (r =.470) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01
- ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง ประกอบด้วย 4 ปัจจัย คือ ปัจจัยการสนับสนุนจากครอบครัวผู้สูงอายุปัจจัยการสนับสนุนจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ปัจจัยการสนับสนุนจากรัฐบาลกลาง และปัจจัยการสนับสนุนจากชุมชนและสังคม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.01 สามารถพยากรณ์ประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุได้รัอยละ 72.70
- ปัญหา อุปสรรค และความต้องการของผู้สูงอายุเพื่อประสิทธิผลการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง คือ การสนับสนุนให้ผู้สูงอายุระยะต้น ให้ทำงานตามความถนัดของตนเอง การปรับปรุงนโยบายด้านสาธารณสุข การบริการทางการแพทย์ การอำนวยความสะดวกด้านต่างๆ สำหรับผู้สูงอายุ และผู้สูงอายุต้องการได้รับเบี้ยยังชีพเพิ่มขึ้นเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตตนเองให้ดีขึ้น
Article Details
รูปแบบการอ้างอิง
อินนาค น., & เกิดเรือง อ. (2020). การพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(10), 5407–5424. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/225567
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
เอกสารอ้างอิง
กรมกิจการผู้สูงอายุ กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2560). ชุดความรู้การดูแลตนเองและพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุ “เรียนรู้สังคม”. กรุงเทพมหานคร: กรมกิจการผู้สูงอายุ.
กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2558). กฎหมายผู้สูงอายุ. เรียกใช้เมื่อ 15 ตุลาคม 2559 จาก https://law.m-society.go.th.
ขวัญดาว กล่ำรัตน์. (2554). ปัจจัยเชิงสาเหตุของพฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุในเขตภูมิภาคตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จรัญญา วงษ์พรหม. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จังหวัดลำปาง. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดลำปาง 4 ปี (2561 – 2564). เรียกใช้เมื่อ 15 ธันวาคม 2559 จาก https://www.lampang.go.th/index1.php
ชลธิชา สินสุพรรณ์. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างสัมพันธภาพในครอบครัวกับคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในเขตตำบลเสาเดียว อำเภอหนองหงส์ จังหวัดบุรีรัมย์. บุรีรัมย์: โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลเสาเดียว.
ธนยศ สุมาลย์โรจน์ และคณะ. (2558). ผู้สูงอายุในโลกแห่งการทำงาน มุมมองเชิงทฤษฎีทางกายจิตสังคม. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 7(1), 242 - 254.
ปณิธี บราวน์. (2557). พฤฒพลัง: บทบาทของกลุ่มผู้สูงอายุและ “ทุน” ที่ใช้ในการขับเคลื่อนงานด้านผู้สูงวัย. วารสารคณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 31(3), 97 - 120.
พรทิพย์ มาลาธรรม และคณะ. (2552). ความสัมพันธ์ระหว่างแรงสนับสนุนจากครอบครัวและแรงสนับสนุนจากเพื่อกับความพึงพอใจในชีวิตของผู้สูงอายุในชนบท. รามาธิบดีพยาบาลสาร, 15(3), 431 - 448.
วรรณี วิริยะกังสานนท์. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อการคงอยู่ของพยาบาลวิชาชีพในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. นครปฐม: มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
ศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุ จังหวัดลำปาง. (2559). ข้อมูลผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง. เรียกใช้เมื่อ 13 สิงหาคม 2559 จาก https://www.olderlampang.go.th.
สมศักดิ์ ชุณหรัศมิ์. (2559). ศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ. เรียกใช้เมื่อ 30 มกราคม 2560 จาก https://www.thaitgri.org.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2558). แผนการศึกษาแห่งชาติ ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2552 – 2559. เรียกใช้เมื่อ 10 กันยายน 2559 จาก https://www.onec.go.th.
อภิญญา ศิริพิทยาคุณกิจ. (2553). แรงสนับสนุนทางสังคม : ปัจจัยสำคัญในการดูแลผู้ที่เป็นเบาหวาน. รามาธิบดีพยาบาลสาร, 16(2), 309-323.
อาชัญญา รัตนอุบล และคณะ. (2554). การศึกษาและการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุไทย มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.) สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข (สวรส.). Retrieved 30 September 2559 จาก https://kb.hsri.or.th
Andrews, F.M. and Rick Crandall. (1976). The validity of measures of self-reported well-being. Social Indicator research : An International and Interdisciplinary. Journal for Quality-of-Life Measurement, 3(1), 1-19.
Beach, E.K., et al. (1992). The spouse : A factor in recovery after myocardial infarction. Ohio: University of Akron School of Nursing.
Campbell, A. et al. (1976). The Quality of American life. New York: Russel Sage Foundation.
Farquhar, M. (1995). Elderly people’s definitions of quality of life. Social science & medicine, 41(10), 1439-1446.
Likert, R. A. (1932). Technique for the Measurement of Attitude. Archives Psychological, 3(1), 42-48.
Maslow Abraham. (1943). A Theory of Human Motivation. Originally Published in Psychological Review, 50, 370-396.
Retrieved September 26 , 2559, from https://psychclassics.yorku.ca/Maslow/motivation.htm
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis.(3rd ed). New York: Harper and Row Publications.
กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2558). กฎหมายผู้สูงอายุ. เรียกใช้เมื่อ 15 ตุลาคม 2559 จาก https://law.m-society.go.th.
ขวัญดาว กล่ำรัตน์. (2554). ปัจจัยเชิงสาเหตุของพฤติกรรมสุขภาพของผู้สูงอายุในเขตภูมิภาคตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จรัญญา วงษ์พรหม. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จังหวัดลำปาง. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดลำปาง 4 ปี (2561 – 2564). เรียกใช้เมื่อ 15 ธันวาคม 2559 จาก https://www.lampang.go.th/index1.php
ชลธิชา สินสุพรรณ์. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างสัมพันธภาพในครอบครัวกับคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุในเขตตำบลเสาเดียว อำเภอหนองหงส์ จังหวัดบุรีรัมย์. บุรีรัมย์: โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลเสาเดียว.
ธนยศ สุมาลย์โรจน์ และคณะ. (2558). ผู้สูงอายุในโลกแห่งการทำงาน มุมมองเชิงทฤษฎีทางกายจิตสังคม. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 7(1), 242 - 254.
ปณิธี บราวน์. (2557). พฤฒพลัง: บทบาทของกลุ่มผู้สูงอายุและ “ทุน” ที่ใช้ในการขับเคลื่อนงานด้านผู้สูงวัย. วารสารคณะมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 31(3), 97 - 120.
พรทิพย์ มาลาธรรม และคณะ. (2552). ความสัมพันธ์ระหว่างแรงสนับสนุนจากครอบครัวและแรงสนับสนุนจากเพื่อกับความพึงพอใจในชีวิตของผู้สูงอายุในชนบท. รามาธิบดีพยาบาลสาร, 15(3), 431 - 448.
วรรณี วิริยะกังสานนท์. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อการคงอยู่ของพยาบาลวิชาชีพในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. นครปฐม: มหาวิทยาลัยคริสเตียน.
ศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุ จังหวัดลำปาง. (2559). ข้อมูลผู้สูงอายุในจังหวัดลำปาง. เรียกใช้เมื่อ 13 สิงหาคม 2559 จาก https://www.olderlampang.go.th.
สมศักดิ์ ชุณหรัศมิ์. (2559). ศักยภาพองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ. เรียกใช้เมื่อ 30 มกราคม 2560 จาก https://www.thaitgri.org.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2558). แผนการศึกษาแห่งชาติ ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2552 – 2559. เรียกใช้เมื่อ 10 กันยายน 2559 จาก https://www.onec.go.th.
อภิญญา ศิริพิทยาคุณกิจ. (2553). แรงสนับสนุนทางสังคม : ปัจจัยสำคัญในการดูแลผู้ที่เป็นเบาหวาน. รามาธิบดีพยาบาลสาร, 16(2), 309-323.
อาชัญญา รัตนอุบล และคณะ. (2554). การศึกษาและการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุไทย มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.) สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข (สวรส.). Retrieved 30 September 2559 จาก https://kb.hsri.or.th
Andrews, F.M. and Rick Crandall. (1976). The validity of measures of self-reported well-being. Social Indicator research : An International and Interdisciplinary. Journal for Quality-of-Life Measurement, 3(1), 1-19.
Beach, E.K., et al. (1992). The spouse : A factor in recovery after myocardial infarction. Ohio: University of Akron School of Nursing.
Campbell, A. et al. (1976). The Quality of American life. New York: Russel Sage Foundation.
Farquhar, M. (1995). Elderly people’s definitions of quality of life. Social science & medicine, 41(10), 1439-1446.
Likert, R. A. (1932). Technique for the Measurement of Attitude. Archives Psychological, 3(1), 42-48.
Maslow Abraham. (1943). A Theory of Human Motivation. Originally Published in Psychological Review, 50, 370-396.
Retrieved September 26 , 2559, from https://psychclassics.yorku.ca/Maslow/motivation.htm
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis.(3rd ed). New York: Harper and Row Publications.
