ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) ของโรงเรียนเอกชนในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยส่วนบุคคลและสิ่งแวดล้อม รวมถึงปัจจัยด้านการเรียนการสอนที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ในการเรียนของนักศึกษาของโรงเรียนอาชีวะเอกชนในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก (EEC) ซึ่งผู้วิจัยใช้การวิจัยเชิงปริมาณโดยการเก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามความคิดเห็นนักศึกษาในระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) ของโรงเรียนอาชีวะเอกชนใน 3 จังหวัด ได้แก่ ชลบุรี ระยองและฉะเชิงเทรา จำนวน 400 ชุด และใช้การวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติแบบ Independent sample t - test และ One - way ANOVA F - test เพื่อทดสอบระดับความต่างของค่าเฉลี่ยของกลุ่มตัวอย่าง รวมถึงใช้การวิเคราะห์การถดถอยเชิงพหุ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรอิสระหรือตัวแปรทำนายหลายตัว กับตัวแปรตามหรือตัวแปรเกณฑ์ ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 หรือที่ความเชื่อมั่นร้อยละ 95 ตามลำดับ
ผลการวิจัยพบว่า
1) ความแตกต่างทางเพศ ประวัติการเรียนสายอาชีพ ระดับเกรดเฉลี่ยสะสมจากโรงเรียนเดิม ระดับการศึกษาของบิดาและมารดา รายได้เฉลี่ยมาโรงเรียนต่อวัน และการสนับสนุนจากครอบครัว/ผู้ปกครอง ของนักศึกษาของโรงเรียนอาชีวะเอกชนในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก (EEC) ไม่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ในการเรียน 2) ปัจจัยด้านการจัดการเรียนการสอนที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ในการเรียนอย่างมีนัยสำคัญ คือ เนื้อหาบทเรียน สื่อการเรียนการสอน และการวัดและประเมินผล ส่วนปัจจัยด้านผู้เรียน ผู้สอน และ สภาพแวดล้อมและวิธีการสอน ไม่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ในการเรียน โดยที่อำนาจในการพยากรณ์ (R2) สมการพยากรณ์มีค่าเท่ากับ 0.5877 หมายความว่า สมการพยากรณ์นี้สามารถที่จะขจัดความผิดพลาดที่เกิดจากการพยากรณ์ได้ถึงร้อยละ 58.77 ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จุรินทร์ ลักษณวิศิษฎ์. (2552). การบริหารการศึกษาเชิงรุก 5 จังหวัดชายแดนภาคใต้. กรุงเทพมหานคร: สํานักปลัดกระทรวงศึกษาธิการ.
ชนิดา ยอดสาลี. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาประจวบคีรีขันธ์ เขต 2. Veridian E-Journal, 9(1), 1208-1223.
ดวงเนตร พัฒธณี. (2550). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาบัญชีชั้นกลาง 2 ของนักศึกษา ปริญญาตรีปีที่ 2 คณะบัญชีมหาวิทยาลัยศรีปทุม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ทิวัตถ์ มณีโชติ. (2549). การวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
บรรเทิง แก่นสาร. (2554). สภาพปัญหาการจัดการเรียนการสอนในรายวิชาแคลคูลัสสำหรับวิศวกร 1. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
พัชสุดา กัลป์ยาณวุฒิ. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาระดับ ปวช.และ ระดับปวส. ของวิทยาลัยเทคโนโลยีพายัพและบริหารธุรกิจ. ใน รายงานการวิจัย. วิทยาลัยเทคโนโลยีพายัพและบริหารธุรกิจ.
วราภรณ์ ลวงสวาสและคณะ. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาระยอง เขต 1. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร., 6(1), 238-254.
ศิราญา มหาวัน. (2556). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของนักเรียนโครงการกีฬาในการเลือกศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและกำลังคนอาชีวศึกษา (ศทอ.). (2562). สถิติข้อมูลนักเรียนนักศึกษา ปี 2562. เรียกใช้เมื่อ 12 พฤศจิกายน 2562 จาก https://techno.vec. go.th/?tabid=659
สมนึก ภัททิยธนี. (2546). การวัดผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
สำนักทดสอบการศึกษา. (2545). รายงานการประเมินผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนระดับชาติ. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
Anastasi. A. (1970). Psychological Testing. (3rd Ed.). London: The Macmillan Company.
Bloom. B. S. (1976). Human Characteristics and School Learning. New York: McGraw-Hill Book.
Cox. C. C. (1988). INSTRUCTIONAL MANAGEMENT SYSTEM: HOW IT AFFECTS ACHIEVEMENT, SELF-CONCEPT, AND ATTITUDES TOWARD MATH OF FIFTH-GRADE STUDENTS. Stillwater: Oklahoma State University.
Good. C. V. (1973). Dictionary of education. (3rd Ed). New York: McGraw - Hill.
Harvighurst. et al. (1969). Society and Education. Boston: Allyn and Bacon.
Page. et al. (1977). International Dictionary of Education. New York: Kogen Page.
Yamane. T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper and Row.
