ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการรับฟังพยานหลักฐาน ทางอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญา
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษา แนวคิด หลักการ และทฤษฎีทางกฎหมายอาญาที่เกี่ยวกับการรับฟังพยานหลักฐานทางอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญา 2. ศึกษา และวิเคราะห์ปัญหามาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการรับฟังพยานหลักฐานทางอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญา การดำเนินการวิจัยโดยใช้วิธีการวิจัยทางเอกสาร
ผลการวิจัยพบว่า
แนวคิด หลักการ และทฤษฎีทางกฎหมายอาญาที่เกี่ยวกับการรับฟังพยานหลักฐานทางอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญา ข้อมูลหรือบันทึกคอมพิวเตอร์สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยง่าย ซึ่งคู่ความในคดีจะอ้างเรื่องความถูกต้องที่แท้จริงของพยานอิเล็กทรอนิกส์เป็นข้อต่อสู้ในคดี และการนำสืบพยานหลักฐานนั้นควรให้น้ำหนักพยานหลักฐานในการกระทำความผิด โดยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 28 บัญญัติว่า ให้บุคคลผู้มีอำนาจฟ้องคดีอาญาต่อศาล คือ อัยการผู้เสียหายซึ่งจะต้องนำพยานหลักฐานมาพิสูจน์ให้ศาลเชื่อให้ได้ว่าจำเลยมีความผิด จึงมีประเด็นที่จะต้องพิจารณาพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ คือ 1) การรับฟังพยานหลักฐานที่เป็นพยานอิเล็กทรอนิกส์ 2) การนำสืบพยานหลักฐานที่เป็นพยานอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งก่อให้เกิดปัญหาที่จะต้องได้รับการพิสูจน์โดยผู้กล่าวอ้างพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ ปัญหาที่จะต้องได้รับการพิสูจน์ คือ (1) ปัญหาการรับรองความถูกต้องแท้จริงของบันทึกอิเล็กทรอนิกส์ที่นำมาเป็นพยานหลักฐาน และความน่าเชื่อถือของระบบคอมพิวเตอร์ (2) ปัญหาเรื่องการระบุประเภทของพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ในการนำสืบการให้น้ำหนักกับพยานอิเล็กทรอนิกส์ แนวทางการแก้ไขปัญหาควรมีการกำหนดหลักเกณฑ์ในการรับรองความถูกต้องแท้จริงของพยานอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญาโดยบัญญัติออกมาเป็นพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมาย วิธีพิจารณาความอาญาเพื่อให้เกิดมาตรฐานในการตรวจสอบพยานหลักฐาน และในการนำสืบพยานนั้นเพื่อแก้ปัญหาว่าพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ควรจะมีวิธีการในการนำสืบจึงควรมีการแบ่งแยกประเภทของพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ออกมาให้ชัดเจนมากขึ้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤษณะ ช่างกล่อม. (2542). ร่างรายงานการศึกษาวิจัย เรื่อง กฎหมายพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์แห่งชาติ.
กฤษณา เพียรกิจ. (2555). ความเป็นอิสระในการรับฟังพยานหลักฐานกับบทบัญญัติ มาตรา 226/2 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
คณิต ณ นคร. (2546). กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
จรัญ ภักดีธนากุล. (2553). คำอธิบายกฎหมายลักษณะพยาน. กรุงเทพมหานคร: สำนักอบรมศึกษากฎหมายแห่งเนติบัณฑิตสภา.
นัทธ์ ธเนศวาณิชย์. (2555). การรับฟังและวิธีการนำสืบพยานหลักฐานอิเล็กทรอนิกส์ในคดีอาญา: ศึกษาตามพระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ.2550. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขากฎหมายอาญา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ราชกิจจานุเบกษา. (2551). พระราชบัญญัติว่าด้วยธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2551. เรียกใช้เมื่อ 15 กันยายน 2559 จาก https://www.etda.or.th/files/1/files /22.pdf
วิศรุต อนุศาสนนัทน์. (2550). อำนาจหน้าที่ของพนักงานสอบสวนในการรวบรวมพยานหลักฐานที่เป็นข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์: ศึกษาเปรียบเทียบระหว่างประเทศไทยกับสหรัฐอเมริกา. ใน สารนิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ. (2513). คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 7264/2542. เรียกใช้เมื่อ 15 กันยายน 2559 จาก https://deka.in.th/view-25090.html
อุดม รัฐอมฤต. (2551). คำอธิบายกฎหมายลักษณะพยานหลักฐาน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เดือนตุลา.