หลักธรรมในพระพุทธศาสนากับเกษตรกรภายใต้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
พ.ย. 27, 2019
คำสำคัญ:
เกษตรกรรม เศรษฐกิจพอเพียง หลักธรรมในพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ มุ่งเสนอหลักธรรมภายใต้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 เพื่อให้เกษตรกรได้ปฏิบัติตนได้ถูกต้องสอดคล้องตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง และนำมาประยุกต์ใช้ให้เกิดประโยชน์กับอาชีพ ตามแนวทางของการพอประมาณ มีเหตุผล มีภูมิคุ้มกันตัวเองที่ดี มีเงื่อนไขด้านความรู้และมีเงื่อนไขด้านคุณธรรม แม้ที่ผ่านมาเกษตรกรได้รับการแนะนำจากหน่วยงานหรือองค์กรที่เกี่ยวข้องจากหน่วยงาน ต่าง ๆ แล้วก็ตาม การจะนำหลักธรรมในพระพุทธศาสนามาปรับใช้ให้ได้ผลนั้นจะต้องมีการศึกษาทำความเข้าใจให้มากขึ้นทั้งในด้านการปฏิบัติตนเพื่อความเป็นอยู่ ความสันโดษ การมีเหตุมีผลหลักการคิดแบบกระบวนระบบ,การมีภูมิคุ้มกันที่ดี การพึ่งตนเอง การมีเป้าหมายของการประกอบอาชีพที่สุจริตและดำรงชีพภายใต้หลักปัจจัยขั้นพื้นฐาน ซึ่งหลักธรรมดังกล่าวจะทำให้เกษตรกรมีความมั่นคงในชีวิตการงานได้สืบไป
Article Details
รูปแบบการอ้างอิง
ดำด้วงโรม ว. (2019). หลักธรรมในพระพุทธศาสนากับเกษตรกรภายใต้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(9), 4215–4229. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/223465
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ
เอกสารอ้างอิง
กรรณจริยา สุขรุ่ง. (2555). เมล็ดพันธุ์ชีวิตบูรณาการ. กรุงเทพมหานคร: ตถาตา.
กีรติ บุญเจือ. (2559). ปรัชญาที่อยู่เบื้องหลังพระบรมราโชวาท ประเทศไทยกับธรรมาภิบาลด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ชัยโรจน์ นพเฉลิมโรจน์. (2559). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง หัวใจแห่งคุณภาพในหลักการทรงงาน ประเทศไทยกับธรรมาภิบาลด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ดนัย ปรีชาเพิ่มประสิทธิ์. (2557). พุทธภูมิพล ทศบารมีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ตาร์ถัง ตุลกู. (2551). แห่งการงานอันเบิกบาน. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ประเวศ อินทองปาน. (2559). พระพุทธศาสนากับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พรผจง เลาหวิเชียร. (2548). บรรลุธรรมในนิเวศวิทยา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). ธรรมนูญชีวิต. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
. (2542). การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: โกมลคีมทอง.
. (2543). พุทธธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2555). รู้ไว้เสริมปัญญาและพัฒนาคน. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระไพศาล วิสาโล. (2553). ขอคืนพื้นที่ธรรม. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2533). พุทธศาสนากับปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พระราชวรมุนี (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2541). รวมปาฐกถาธรรมชุดพระพุทธศาสนาในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
พุทธทาส. (2547). มรดกที่ขอฝากไว้. กรุงเทพมหานคร: ชมรมศิษย์กรรมฐาน พุทธสมาคมแห่งประเทศไทย.
. (2550). สารนิพนธ์ พุทธทาสว่าด้วยประชาธิปไตยและหัวใจเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
ฟูกูโอกะ มาซาโนบุ. (2553). ปฏิวัติยุคสมัยด้วยฟางเส้นเดียว. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
รวิช ตาแก้ว. (2559). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในฐานะอภิปรัชญาของปรัชญาหลังนวยุค สายกลาง ประเทศไทยกับธรรมาภิบาลด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2525. (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 6) . กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
ลีโอ ตอลสตอย. (2556). คำสารภาพและความเรียงทางศาสนา. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2555). ปรัชญาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วุฒิชัย มูลศิลป์. (2547). ประวัติศาสตร์ชาติไทย. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2558). พอหลักธรรมแห่งความพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: พุทธสมาคมแห่งประเทศไทย.
สฤณี อาชวานันทกุล. (2559). คิดเขย่าโลก. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.
สิริวรุณ. (2547). อิทัปปัจจยตา อำนาจสูงสุดของธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
เสถียรพงษ์ วรรณปก. (2561). หลักอริยสัจ 4 กับกรรม. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
เสรี พงศ์พิศ. (2555). อยู่อย่างมีศักดิ์ศรีและมีกินตลอดชีวิต ผู้ใหญ่วิบูลย์ เข็มเฉลิม บิดาแห่งวนเกษตร วิถีการเรียนรู้สู่การพึ่งตนเอง. สมุทรสงคราม: สถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน เจริญวิทย์การพิมพ์.
อานัฐ ตันโช. (2556). ตำราเกษตรธรรมชาติประยุกต์ แนวคิด หลักการ เทคนิคปฏิบัติในประเทศไทย. เชียงใหม่: ทรีโอแอดเวอร์ไทซิ่งแอนด์ มีเดีย.
อุดมพร อมรธรรม. (2550). พระเจ้าอยู่หัวกับพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: แสงดาว.
Greg McKeown. (2018). Essentialism : The disciplined Pursuit of Less. United States of America: The Crown Publishing Group.
Schumacher. (1975). E.F. Small is Beautiful. New York : Perennial Library.
กีรติ บุญเจือ. (2559). ปรัชญาที่อยู่เบื้องหลังพระบรมราโชวาท ประเทศไทยกับธรรมาภิบาลด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ชัยโรจน์ นพเฉลิมโรจน์. (2559). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง หัวใจแห่งคุณภาพในหลักการทรงงาน ประเทศไทยกับธรรมาภิบาลด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ดนัย ปรีชาเพิ่มประสิทธิ์. (2557). พุทธภูมิพล ทศบารมีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ตาร์ถัง ตุลกู. (2551). แห่งการงานอันเบิกบาน. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ประเวศ อินทองปาน. (2559). พระพุทธศาสนากับสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พรผจง เลาหวิเชียร. (2548). บรรลุธรรมในนิเวศวิทยา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2541). ธรรมนูญชีวิต. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
. (2542). การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: โกมลคีมทอง.
. (2543). พุทธธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2555). รู้ไว้เสริมปัญญาและพัฒนาคน. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระไพศาล วิสาโล. (2553). ขอคืนพื้นที่ธรรม. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2533). พุทธศาสนากับปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พระราชวรมุนี (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2541). รวมปาฐกถาธรรมชุดพระพุทธศาสนาในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
พุทธทาส. (2547). มรดกที่ขอฝากไว้. กรุงเทพมหานคร: ชมรมศิษย์กรรมฐาน พุทธสมาคมแห่งประเทศไทย.
. (2550). สารนิพนธ์ พุทธทาสว่าด้วยประชาธิปไตยและหัวใจเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
ฟูกูโอกะ มาซาโนบุ. (2553). ปฏิวัติยุคสมัยด้วยฟางเส้นเดียว. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
รวิช ตาแก้ว. (2559). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในฐานะอภิปรัชญาของปรัชญาหลังนวยุค สายกลาง ประเทศไทยกับธรรมาภิบาลด้วยปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2525. (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 6) . กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
ลีโอ ตอลสตอย. (2556). คำสารภาพและความเรียงทางศาสนา. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.
วิทย์ วิศทเวทย์. (2555). ปรัชญาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วุฒิชัย มูลศิลป์. (2547). ประวัติศาสตร์ชาติไทย. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2558). พอหลักธรรมแห่งความพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: พุทธสมาคมแห่งประเทศไทย.
สฤณี อาชวานันทกุล. (2559). คิดเขย่าโลก. กรุงเทพมหานคร: สยามปริทัศน์.
สิริวรุณ. (2547). อิทัปปัจจยตา อำนาจสูงสุดของธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
เสถียรพงษ์ วรรณปก. (2561). หลักอริยสัจ 4 กับกรรม. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
เสรี พงศ์พิศ. (2555). อยู่อย่างมีศักดิ์ศรีและมีกินตลอดชีวิต ผู้ใหญ่วิบูลย์ เข็มเฉลิม บิดาแห่งวนเกษตร วิถีการเรียนรู้สู่การพึ่งตนเอง. สมุทรสงคราม: สถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน เจริญวิทย์การพิมพ์.
อานัฐ ตันโช. (2556). ตำราเกษตรธรรมชาติประยุกต์ แนวคิด หลักการ เทคนิคปฏิบัติในประเทศไทย. เชียงใหม่: ทรีโอแอดเวอร์ไทซิ่งแอนด์ มีเดีย.
อุดมพร อมรธรรม. (2550). พระเจ้าอยู่หัวกับพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร: แสงดาว.
Greg McKeown. (2018). Essentialism : The disciplined Pursuit of Less. United States of America: The Crown Publishing Group.
Schumacher. (1975). E.F. Small is Beautiful. New York : Perennial Library.
