รูปแบบการพัฒนาทักษะทางสังคมของบัณฑิตนักปฏิบัติ ด้านบริการฐานความรู้ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาเรื่องนี้เป็นการวิจัยแบบแบบผสานวิธี มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอรูปแบบการพัฒนาทักษะทางสังคมของบัณฑิตนักปฏิบัติ ด้านบริการฐานความรู้ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ ใช้เครื่องมือการวิจัยเป็น แบบสอบถาม จำนวน 375 ชุด การสัมภาษณ์แบบเจาะลึก จำนวน 17 คน และการสนทนากลุ่ม จำนวน 12 คน ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการสร้างผลผลิตมีบัณฑิตนักปฏิบัติด้านการบริการฐานความรู้ ประกอบด้วยทักษะทางสังคม เป็นความสามารถในการปรับตัว การสร้างความสัมพันธ์ในทางบวกกับผู้อื่น โดยมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี มีภาวะผู้นำเป็นความสามารถในการนำตนเอง เป็นการสร้างทักษะเชิงองค์รวมในการทำงานร่วมกับผู้อื่น มี 5 Q คือ 1) IQ (Intelligence Quotient) ความฉลาดทางสติปัญญาในการคิด วิเคราะห์การคำนวณ และการใช้เหตุผล 2) EQ (Emotional Quotient) ความฉลาดทางอารมณ์ เข้าใจอารมณ์ตนเองและผู้อื่น และ มองโลกในแง่ดี มีวิธีคิดตามหลักพรหมวิหาร 4 (เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา) จะอยู่ร่วมกันกับผู้อื่นได้อย่างมีความสุข มี 3) SQ (Social Quotient) ความฉลาดทางสังคมที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่น มีใจเปิดกว้างยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น อีกทั้งต้องไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน มี 4) AQ (Advisory Quotient) ความสามารถในการเผชิญปัญหาด้วยการใช้ปัญญาของตนเอง ด้วยการเรียนรู้จากสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วลงมือแก้ไขปัญหาต่าง ๆ โดยไม่โทษสังคม และบัณฑิตต้องมี 5) MQ (Merit Quotient) คุณธรรมเป็นแนวความคิดที่ดีเป็นตัวบังคับให้ประพฤติดี ความดีงามที่มาจากจิตใจที่ดีและจริยธรรมเป็นการประพฤติที่ดีงามที่มาจากจิตใจอันดีงามของบัณฑิตที่เกิดจากการปลูกฝังจากการเรียนการสอนในมหาลัย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ดาราวรรณ กล่อมเกลี้ยง. (2546). การสร้างแบบวัดทักษะทางสังคมสำรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการวัดผลการศึกษา. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ปัทมาวดี บุณย์สวัสดิ์. (2553). ผลการใช้เกมการละเล่นพื้นบ้านของไทยที่มีต่อการพัฒนาทักษะทางสังคมของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัชรี ประจญ. (2556). การพัฒนาทักษะทางสังคมของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยใช้กิจกรรมสริมสร้างทักษะทางสังคม : ประยุกต์ใช้แนวคิดการประเมินเสริมสร้างพลังอํานาจ. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 1(1),78-89.
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ. (2560). ประวัติความเป็นมา. เรียกใช้เมื่อ 15 มิถุนายน 2560 จาก https://www.rmutsb.ac.th/2016
วรรณสวัสดิ์ อุทัยพันธ์. (2540). ผลของกลุ่มสัมพันธ์ที่มีต่อการพัฒนาทักษะทางสังคมของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการศึกษา. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สมเกียรติ ตั้งกิจวานิชย์. (2560). บทสำรวจงานวิจัยไทยเรื่อง กับดักรายได้ปานกลาง. เรียกใช้เมื่อ 15 มิถุนายน 2560 จาก http://www.knowledgefarm.in.th.
สุวิทย์ เมษินทรีย์. (2560). ประเทศไทย 4.0 สร้างเศรษฐกิจใหม่. เรียกใช้เมื่อ 10 มิถุนายน 2560 จาก https://www.excise.go.th.
อัจฉรา ไชยูปถัมภ์. (2550). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาทักษะทางสังคมสำหรับนิสิตนักศึกษา. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฏีบัณฑิต สาขาวิชาการอุดมศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัย.
อำพัน จารุทัสนางกูร. (2541). การเปรียบเทียบผลของการฝึกทักษะทางสังคมแบบกลุ่ม และแบบรายบุคคลที่มีต่อการแสดงความเห็นอกเห็นใจผู้ป่วยจิตเวชของพยาบาลเทคนโรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการแนะแนว. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
อุษณีย์ โพธิสุข. (2545). สร้างเด็กให้เป็นอัจฉริยะ เล่มที่ 5 : E.Q. ปัญหาหนักของมนุษยชาติ. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธสิดศรี – สฤษดิ์วงศ์.
Goleman, Daniel. (1998). Working with emotional intelligence. New York: Bantam Books.
Walthall, J. C.; Konold, T. R.; & Pianta, R. C. (2005). Factor Structure of the social skills rating system across children gender and ethnicity. Journal of Psychoeducational Assessment, 5(1) , 201-215.
