การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเชิงพุทธของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหา ภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ 9 : วิเคราะห์เชิงพุทธธรรม

Main Article Content

พระมหาชินวัฒน์ จกฺกวโร (กุยรัมย์)

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช 2) เพื่อศึกษาการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมในพระพุทธศาสนา 3) เพื่อบูรณาการการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมตามแนวทางของพระพุทธศาสนา การวิจัยครั้งนี้ ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพแบบเอกสาร ใช้การวิเคราะห์และสรุปผล       


          ผลการวิจัยพบว่า


  1. พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ทรงมีวิธีการในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมต่างๆ มากมาย เช่น ดิน น้ำ ป่าไม้ อากาศ เป็นต้น ด้วยการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่มีสภาพดีอยู่แล้ว ให้คงสภาพอยู่อย่างเดิม ฟื้นฟูสิ่งแวดล้อมที่มีสภาพเสื่อมโทรมให้มีสภาพที่ดียิ่งขึ้น และการส่งเสริมสิ่งแวดล้อมที่ยังขาดแคลนหรือมีไม่เพียงพอต่อความต้องการของประชาชนและในการพัฒนาประเทศชาติในบริบทต่าง ๆ ให้เกิดมีขึ้นมา โดยทรงอาศัยศาสตร์พระราชาที่เป็นพระราชประสบการณ์จากการศึกษาศิลปะวิชาการ การบำเพ็ญพระราชกรณียกิจ และพระอัจฉริยภาพ จึงเกิดเป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่น เป็นที่สนใจและยกย่องเชิดชูพระเกียรติจากปัญญาชนทั่วโลก

  2. พระพุทธเจ้าทรงมีวิธีการในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ด้วยการบัญญัติสิกขาบทห้ามทำลายสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ เช่น ดิน น้ำ ป่าไม้ อากาศ เป็นต้น และทรงแสดงหลักธรรมให้พระสาวกเห็นคุณค่าของสิ่งแวดล้อมและประพฤติปฏิบัติอย่างเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม อิงอาศัยสิ่งแวดล้อมในการดำเนินชีวิต และให้สิ่งแวดล้อมที่ดีโอบอุ้มชีวิตให้เป็นไปในหนทางสายกลาง เพื่อให้มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์ มีภูมิคุ้มกันโรคที่ดี และจิตใจที่หนักแน่นมั่นคง สามารถดำเนินไปสู่หนทางแห่งความหลุดพ้นได้ตามสมควรแก่เหตุปัจจัยของแต่ละบุคคล

  3. การบูรณาการเชิงพุทธโดยอาศัยหลักพุทธธรรม คือ หลักอริยสัจ 4 หลักราชสังคหวัตถุ 5 หลักสันโดษ 3 หลักมรรคมีองค์ 8 หลักไตรสิกขา 3 และหลักสาราณียธรรม 6 กับศาสตร์พระราชาของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชทำให้ได้แนวทางในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบ สามารถใช้ปฏิบัติงานอนุรักษ์ฟื้นฟูและส่งเสริมสิ่งแวดล้อมได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยเป็นไปอย่างรอบคอบรอบด้าน เกิดสัมฤทธิผลที่ดีงาม ทั้งในด้านบุคลากรผู้ดำเนินงานก็มีหลักคุณธรรมเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจในการดำเนินงานและเป็นภูมิคุ้นกันตนเองให้อยู่แนวทางที่ดีงาม ป้องกันตนเองไม่ให้ตกไปในทางที่ผิดพลาดเสื่อมเสีย และผลของงานก็ออกมาในรูปแบบที่ดีมีคุณภาพ ทำให้เกิดภาวะ “คนดี งานเด่น เน้นคุณธรรม”

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
(กุยรัมย์) พ. จ. (2019). การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมเชิงพุทธของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหา ภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ 9 : วิเคราะห์เชิงพุทธธรรม. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(8), 4076–4094. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/214714
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

คณะกรรมการ กปร. (2561). โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. เรียกใช้เมื่อ 3 กุมภาพันธ์ 2561 จาก https://th.wikipedia.org/wiki/โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ

ประพันธ์ ศุภษร. (2561). พระวินัยกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม. เรียกใช้เมื่อ 17 มิถุนายน 2561 จาก https://www.mcu.ac.th/article/detail/427

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอส.อาร์. พริ้นติ้งแมสโปรดักส์ จำกัด.

มรกต กำแพงเพชรและสวรรยา ธรรมอภิพล. (2560). หลักการจัดการสิ่งแวดล้อมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนตามแนวทางของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. วารสารธุรกิจปริทัศน์, 9(2), 192-201.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชกิจจานุเบกษา. (2593). พระราชพิธีบรมราชาภิเษก ระหว่างวันที่ 4-8 พฤษภาคม พุทธศักราช 2493. เรียกใช้เมื่อ 22 กรกฏาคม 2561 จาก https://th.wikipedia .org/wiki/พระราชพิธีบรมราชาภิเษก_พุทธศักราช_2493

ว.วชิรเมธี. (2555). อหิงสามรรคาสู่สันติภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: มหาวิชชาลัยเศรษฐศาสตร์.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 31). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ สหธรรมิก จำกัด.

สุวิทย์ ภาณุจารี และลัดดา ผลวัฒนะ. (2559). พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชกับธรรมาภิบาลแนวพุทธ. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 7(1), 135-148.

อำภา พิชิตการค้าและอาจารย์พระสัทธัมมโชติกะ ธัมมาจริยะ. (2537). ผู้ปรารถนาพระปัญญาธิกสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้วางรากฐานหลักสูตรการเรียนการสอนพระอภิธรรมในประเทศไทย (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.