การบวชในสมัยอยุธยา

Main Article Content

พระมหาทศพล จนฺทวํโส มาบัณฑิตย์

บทคัดย่อ

งานวิจัยเชิงคุณภาพนี้มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาพุทธบัญญัติเกี่ยวกับการบวช        2) เพื่อศึกษาข้อจำกัดเกี่ยวกับการบวชในสมัยอยุธยา 3) เพื่อศึกษาเหตุปัจจัยของการบวชในสมัยอยุธยา


          ผลการวิจัยพบว่า


การบวชในพระพุทธศาสนาเป็นการคัดกรองบุคคลให้เข้ามาทำหน้าที่สืบทอดอายุพระศาสนา ซึ่งมีพุทธบัญญัติเกี่ยวกับคุณสมบัติของผู้ที่เข้ามาขอบวชนั้นต้องเป็นผู้ที่มีความสมบูรณ์พร้อมทั้งด้านกายภาพ และเพศภาพ ในประวัติศาสตร์สังคมอยุธยาโอกาสที่กุลบุตรจะบวชได้ค่อนข้างยากมีข้อจำกัดทางสังคมและกฎหมายหลายอย่างซึ่งตรงกับพุทธบัญญัติ เช่น ห้ามบวชคนของราชการ คนเป็นหนี้ ทาส บุรุษผู้ถูกเฆี่ยนด้วยหวาย และผู้เป็นโรคติดต่อ เป็นต้น แต่ปรากฏว่าในสมัยอยุธยามีพระสงฆ์จำนวนมาก และมีลักษณะเป็นทั้งผู้นำและผู้ชี้นำทางด้านจิตวิญญาณของสังคม มีอิทธิพลและบทบาทต่อสังคมในสมัยอยุธยาเป็นอย่างมาก


การบวชในสมัยนั้นมีเหตุปัจจัยในการบวชเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ เช่น บวชเพื่อการเมือง เพื่อการศึกษา เพื่อการเปลี่ยนแปลงสถานภาพทางสังคม การการหลีกเลี่ยงการเกณฑ์แรงงาน เป็นต้น โดยมีความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจเป็นส่วนสนับสนุนในการบวช

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
มาบัณฑิตย์ พ. จ. (2019). การบวชในสมัยอยุธยา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(5), 2537–2552. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/203557
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการ. (2501). พระราชพงศาวดารกรุงเก่า (ตามต้นฉบับของกรมราชบัณฑิต). พิมพ์ในงานพระราชทานเพลิงศพ มหาเสวกเอก เจ้าพระยาศรีพัฒน์รัตนราโกษาธิบดี (ม.ร.ว. มูล ดารากร) ณ สุสานหลวง วัดเทพศิรินทราวาส.

กรมศิลปากร. (2548). พระราชพงศาวดารฉบับพระราชหัตถเลขา พิมพ์ครั้งที่ 10. นครปฐม: นครปฐมการพิมพ์.

นิโคลาส แชร์แวส. (2546). ประวัติศาสตร์ธรรมชาติและการเมืองแห่งราชอาณาจักรสยาม (แปล) โดยสันต์ ท. โกมลบุตร. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ก้าวหน้า.

ประชุมคำให้การกรุงศรีอยุธยา รวม 3 เรื่อง. (2553). คำให้การชาวกรุงเก่า คำให้การขุน คำให้การขุนหลวงหาวัด. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แสงดาว.

ประดนธรรม. (2508). ประชุมสุภาษิตฉบับหอสมุดแห่งชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผ่านฟ้าวิทยา.

ปิยะฉัตร ปิตะวรรณ. (2546). ระบบไพร่ในสังคมไทย พ.ศ. 2411-2453. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พระมหาสมณะเจ้า. (2552). คู่มือวินัยมุข พิมพ์ครั้งที่ 40 สำหรับนักธรรมตรี. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฎราชวิทยาลัย.

ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช. (2561). สังคมสมัยอยุธยา (จัดพิมพ์ใหม่). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2547). สมันตปาสาทิก อรรถกถาพระวินัยปิฎก มหาวรรค วรรณนา ตอน 1 (แบบเรียนภาษาบาลีประโยค 6). กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2529). “พระอัยการทาส” ประมวลกฎหมายรัชกาลที่ 1 เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ลา ลูแบร์. (2548). จดหมายเหตุ ลา ลูแบร์: ราชอาณาจักรสยาม แปลโดย สันต์ ท. โกมลบุตร. นนทบุรี: ศรีปัญญา.

สหภัส อินทรีย์. (2559). บทบาทพระสงฆ์กับการเมืองกรุงศรีอยุธยา. วารสารวิชาการ อยุธยาศึกษา ปีที่ 8 ฉบับที่ 2 กรกฎาคม-ธันวาคม.

หลวงจักรปาณี (ฤกษ์) เปรียญ. (2512). นิราศทวาราวดี. พระนคร: กรมศิลปากร.

องค์การค้าของคุรุสภา. (2508). ประชุมพงศาวดารภาคที่ 32. พระนคร: องค์การค้าของคุรุสภา .

แอนโทนี รีด. (2548). เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในยุคการค้า ค.ศ. 1450-1680 เล่ม 1 ดินแดนใต้ลม แปลโดยพงษ์ศรี เลขะวัฒนะ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ซิลค์เวอร์ม.