การส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนิสิตและนักศึกษา มหาวิทยาลัยสงฆ์ในภาคเหนือ

บทคัดย่อ

           บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของดุษฎีนิพนธ์ เรื่อง การส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในภาคเหนือ มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ดังนี้ 1) ปัญหาและอุปสรรคการส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนิสิตและนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในภาคเหนือ 2) ศึกษาการส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนิสิตและนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในภาคเหนือ 3) ศึกษารูปแบบการส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนิสิตและนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในภาคเหนือ ใช้ระเบียบการวิจัยแบบผสมวิธี (Mixed Methods design) ที่ใช้วิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) และการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research)

          ผลการวิจัยพบว่า

1. ปัญหาพฤติกรรมของนักศึกษา การดำเนินชีวิตยังขาดเรื่องระเบียบวินัย ขาดการปลูกฝังจิตสำนึกและค่านิยมที่ดีเกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อสังคมและตนเอง ไม่ค่อยมีการน้อมนำคำสอนของพุทธเจ้า เช่น โยนิโสมนสิการ อริยสัจ 4 ไปประยุกต์กับการเรียนทำให้ลืมรากเหง้าคือศาสตร์ทางพระพุทธศาสนา ปัญหาการส่งเสริมจริยธรรมของสถาบันการศึกษา สถาบันการศึกษาผู้บริหารจะต้องพัฒนาและส่งเสริมนักศึกษาให้มีความสำนึกในหน้าที่ของตนเอง มหาวิทยาลัยต้องมีเป้าหมายในการผลิตบัณฑิตอย่างชัดเจน เช่น การอยู่แบบพอเพียง หลักสูตรการส่งเสริมและบูรณาการพุทธจริยธรรมในวิชาพื้นฐานทั่วไป เพื่อให้คนได้รับรู้คำสอนทางพุทธศาสนาไปรับใช้สังคมด้วยการใช้หลักพุทธจริยธรรมหรือหลักไตรสิกขา


2. การส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนิสิตและนักศึกษา โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาในแต่ละด้าน ขั้นปัญญา มีค่าเฉลี่ยสูงสุด อยู่ในระดับมาก รองลงมาคือ ขั้นสมาธิ มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก และขั้นศีล มีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด อยู่ในระดับปานกลาง


3. รูปแบบการส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรมของนิสิตและนักศึกษา ผู้วิจัยขอนำเสนอรูปแบบ PMW Model; Precept, Meditation, Wisdom, เพื่อเป็นแนวทางของสถานศึกษาในการส่งเสริมพฤติกรรมเชิงพุทธจริยธรรม คือ PRECEPT MODEL ศีล, MEDITATION MODEL สมาธิ, WISDOM MODEL ปัญญา