บูรณาการพุทธธรรมเพื่อการแก้ปัญหาของคนทำงานในเหมืองแม่เมาะ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบริบทและการแก้ปัญหาของคนทำงานในเหมืองแม่เมาะ จังหวัดลำปาง 2) ศึกษาหลักพุทธธรรมสำหรับการแก้ปัญหาของคนทำงานในเหมืองแม่เมาะ จังหวัดลำปาง 3)เพื่อบูรณาการหลักพุทธธรรมสู่การแก้ปัญหาของคนทำงานในเหมืองแม่เมาะ จังหวัดลำปาง
ผลการวิจัยพบว่า
ปัญหาในการนำหลักพุทธธรรมมาใช้แก้ปัญหาของคนทำงานในเหมืองแม่เมาะ เกิดขึ้นได้จาก 4 กลุ่มปัญหา คือ 1) ปัญหาระหว่างคนทำงานกับพฤติกรรมการดำเนินชีวิตของตนเองที่มีค่านิยมฟุ้งเฟ้อเกินเหมาะสมเกินพอเพียง ครองชีวิตโดยประมาท 2) ปัญหาระหว่างคนทำงานกับภารกิจงานผลิตกระแสไฟฟ้า มีความล้าและความเครียดสะสมทำให้เกิดอุบัติเหตุและการสูญเสีย 3) ปัญหาระหว่างคนทำงานกับเพื่อนร่วมงานด้วยกัน เกิดการชิงดีชิงเด่นกีดกันขัดขากันเอง อิจฉาริษยา ทะเลาะวิวาทกัน 4) ปัญหาระหว่างคนทำงานกับการควบคุมสภาพสิ่งแวดล้อม ปลดปล่อยมลสารเกินค่ามาตรฐาน
หลักพุทธธรรมสำหรับการแก้ปัญหาของคนทำงาน 4 กลุ่ม ดังนี้ 1) ไตรลักษณ์ พรหมวิหาร 4 และ โลกธรรม 8 สำหรับคนทำงานกับพฤติกรรมการดำเนินชีวิตของตนเอง 2) สุจริต 3 อิทธิบาท 4 และ ทิฏฐธัมมิกัตถะ 4 สำหรับคนทำงานกับภารกิจงานผลิตไฟฟ้า 3) สังคหวัตถุ 4 อคติ 4 และ สาราณียธรรม 6 สำหรับคนทำงานกับเพื่อนร่วมงานด้วยกันในองค์กร 4) สันโดษ 3 และ สัปปุริสธรรม 7 สำหรับคนทำงานกับการควบคุมสภาพสิ่งแวดล้อม
บูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อการแก้ปัญหาของคนทำงานในเหมืองแม่เมาะ จังหวัดลำปางใช้หลักธรรมดังนี้คือ 1) โอบอ้อมอารี จิตใจเอื้อเฟื้อก่อให้เกิดความสมัครสมานสามัคคีกลมเกลียวภายในกลุ่มคนทำงาน 2) มีงานสะอาด ความมีการงานที่ไม่มีเวรไม่มีภัยส่งเสริมสนับสนุนให้คนทำงานไม่เบียดเบียนตนเองและชุมชนแวดล้อม 3) ไม่ขาดความเพียร การมีจิตใจจดจ่อมุ่งมั่นทำให้การผลิตกระแสไฟฟ้าสำเร็จตามเป้าหมาย 4) เรียนรู้วิชา การใช้ปัญญาพิจารณาสอดส่องวินิจฉัยการปฏิบัติงานด้วยความปลอดภัยทำให้คนทำงานเป็นกัลยามิตรต่อกัน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 16). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอสอาร์พริ้นติ้งแมส โปรดักส์ จำกัด.
พระมหาสมบูรณ์ พรรณนา. (2544). การศึกษาวิเคราะห์บทบาทและความสำคัญของสัมมาทิฏฐิในการพัฒนาตามหลักมัชฌิมาปฏิปทาในพระสุตตันตปิฎก. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พุทธทาสภิกขุ. (2561). คู่มือมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ยุวดี พนาวรรต. (2559). การเสริมสร้างสุขภาพจิตผู้สูงวัยไทยด้วยวิปัสสนากรรมฐาน. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สันทัด ศิริอนันต์ไพบูลย์ และคณะ. (2555). ถ่านหินกับการผลิตไฟฟ้าในประเทศไทย. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 37(4).
สุรชัย ขวัญเมือง. (2550). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 3(1).
อภิชัย พันธเสน. (2544). พุทธเศรษฐศาสตร์: วิวัฒนาการ ทฤษฎี และการประยุกต์กับเศรษฐศาสตร์สาขาต่างๆ พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
เอื้อมอร ชลวร. (2554). การจัดการความรู้เชิงพุทธบูรณาการ. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Payutto Bhikkhu, P.A. (1994). A Buddhist Solution for the Twenty-first Century. Bangkok: P. Samphanpanich Part., Ltd.
Pimpimon Kaewmanee & Nuttamon Teerakul. (2015). Inner Peace and Poverty. GNH: From Philosophy to Praxis, Proceedings of the Sixth International Conference on Gross National Happiness. 4-6 November 2015, Paro: Bhutan.
Segall, S.R. (2003). Psychotherapy Practice as Buddhist Practice. Encountering Buddhism: Western Psychology and Buddhist teaching. New York: University of New York Press.
