ความสำเร็จของชุมชนในการป้องกันและแก้ไขปัญหาเยาวชนที่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในจังหวัดอ่างทอง

Main Article Content

เอกรัตน์ หามนตรี

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ ดังนี้ 1) เพื่อวิเคราะห์สถานการณ์พฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในกลุ่มเยาวชนในจังหวัดอ่างทอง 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของชุมชนในการป้องกันและแก้ไขปัญหาเยาวชนที่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในจังหวัดอ่างทอง 3) เพื่อเป็นแนวทางในการดำเนินงานของชุมชนให้ประสบความสำเร็จในการป้องกันและแก้ไขปัญหาเยาวชนที่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในจังหวัดอ่างทอง การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed Methods) ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงประมาณ (Quantitative Research)


 


ผลการวิจัยพบว่า


  1. จากการวิเคราะห์สถานการณ์พฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในกลุ่มเยาวชนในจังหวัดอ่างทอง พบว่า อายุเฉลี่ยของเยาวชนน้อยลง ระหว่าง 12-15 ปี มีแนวโน้มสูงขึ้น ยาเสพติดที่ระบาด คือ ยาบ้า กัญชา ยาไอซ์ และยาเสพติดประเภทใหม่ที่แพร่หลาย โดยใช้ยาแก้ปวดผสมเครื่องดื่มทำให้เกิดอาการมึนเมา

  2. จากการศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการความสำเร็จของชุมชนในการป้องกันและแก้ไขปัญหาเยาวชนที่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในจังหวัดอ่างทอง ประกอบด้วย ปัจจัยภายใน ได้แก่ เยาวชน ครอบครัว ชุมชน ผู้นำท้องถิ่น องค์กรภายในชุมชน ปัจจัยภายนอก ได้แก่ เครือข่ายชุมชนยาเสพติด องค์กรหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด

  3. แนวทางในการดำเนินงานของชุมชนให้ประสบความสำเร็จในการป้องกันและแก้ไขปัญหาเยาวชนที่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในจังหวัดอ่างทอง โดยใช้หลักการมีส่วนร่วม ได้แก่ ร่วมคิดตัดสินใจ ร่วมวางแผน ร่วมปฏิบัติ ร่วมรับประโยชน์ และร่วมติดตามประเมินผล

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
หามนตรี เ. (2018). ความสำเร็จของชุมชนในการป้องกันและแก้ไขปัญหาเยาวชนที่มีพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยาเสพติดในจังหวัดอ่างทอง. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(2), 434–451. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/140541
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จักรกฤษณ์ พิญญาพงค์ และคณะ. (2544). รูปแบบการป้องกันและเฝ้าระวังการใช้สารเสพติดโดยความร่วมมือของผู้นำชุมชน กรณีตำบลบ้านเสี้ยว อำเภอฟากท่า จังหวัดอุตรดิตถ์. ใน รายงานวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

จันท์ฑิตา พฤกษานานนท์. (2538). “พฤติกรรมเสี่ยงในวัยรุ่น”. สงขลานครินทร์เวชสาร, 12(3), 141-143.

ชิตาพร เอี่ยมสะอาด. (2549). ทบาทของครอบครัวที่มีต่อการป้องกันการติดยาเสพติดของนักเรียนนักศึกษาในเขตจังหวัดชุมพร ระนอง และสุราษฎร์ธานี. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.

รุ่งทิพย์ กล้าหาญ และบรรชร กล้าหาญ. (2552). “กระบวนการป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติดด้วยหลักพุทธธรรมในหมู่บ้านป่าไผ่ ต.แม่โป่ง อ.ดอยสะเก็ด จ.เชียงใหม่”. ใน รายงานวิจัย. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตเชียงใหม่
.
ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศ สถาบันพัฒนาบุคลากรด้านการป้องกันและปราบปรามยาเสพติดกรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (ม.ป.ป.). สถิติจำนวนและร้อยละของคดีเด็กและเยาวชนที่ถูกดำเนินคดีในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. เรียกใช้เมื่อ 10 พฤษภาคม 2559 จาก https://www2.djop.moj.go.th/media/k2/attachments/back_offend.pdf

สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามยาเสพติด. (2553). ความรู้แนะแนวทางป้องกันแก้ไขปัญหายาเสพติด. กรุงเทพมหานคร: สำนักงาน ป.ป.ส.

สิทธิณัฐ ประพุทธนิติสาร รำไพพรรณ อภิชาตพงศ์ชัย และจันทร์ศิริ วาทหงส์. (2547). การถอดบทเรียนความสำเร็จของชุมชนในการแก้ไขปัญหาสารเสพติดแบบครบวงจรและยั่งยืน. ใน รายงานวิจัย. ศูนย์วิชาการสารเสพติดภาคเหนือ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สำนักงานสถิติจังหวัดอ่างทอง สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2559). รายงานวิเคราะห์สถานการณ์การจัดทำข้อมูลเชิงพื้นที่จังหวัดอ่างทอง. อ่างทอง: สำนักงานสถิติจังหวัดอ่างทอง.