การอยู่ร่วมกันของชุมชนชาวพุทธและมุสลิม ในเขตพื้นที่อำเภอเทพา อำเภอสะบ้าย้อย อำเภอนาทวี และอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาภูมิหลัง วิถีชีวิตและอัตลักษณ์ของชุมชนชาวพุทธและมุสลิม 2) เพื่อศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนบนความแตกต่างของชุมชนชาวพุทธและมุสลิม 3) เพื่อเสนอวิธีการการอยู่ร่วมกันของชุมชนชาวพุทธและมุสลิมในเขตพื้นที่ อำเภอเทพา อำเภอสะบ้าย้อย อำเภอนาทวี และอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา โดยดำเนินการวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Methods Research) คือ การวิจัยที่ใช้เทคนิคการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) และเทคนิคการวิจัยเชิงปริมาณ (Quantitative Research) มาผสมผสานกันในการทำวิจัยเรื่องนี้

          ผลการวิจัยพบว่า

1. ภูมิหลัง วิถีชีวิตและอัตลักษณ์ของชุมชนชาวไทยพุทธและมุสลิมในเขตพื้นที่อำเภอเทพา อำเภอสะบ้าย้อย อำเภอนาทวี และอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา แม้มีวิถีชีวิต อัตลักษณ์ และด้านความเชื่อแตกต่างกัน แต่ไม่นำไปสู่ความแตกแยก ครั้งอดีตการดำเนินชีวิต อัตลักษณ์ บนความแตกต่างทางด้านวัฒนธรรม ล้วนมีความราบรื่น ฉันพี่น้องมีการไปมาหาสู่กัน แต่ปัจจุบันหลังจากที่ฝ่ายบ้านเมืองได้ร่วมแสดงเจตนารมณ์ ต้องการให้ทุกฝ่ายมีการปรองดองสมานฉันท์ ทั้งสองชุมชนชาวพุทธและมุสลิม เริ่มเปลี่ยนแปลงสร้างความเข้าใจร่วมกัน


2. การปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนบนความแตกต่างทางศาสนาในชุมชนชาวพุทธและมุสลิม พบว่า กลุ่มตัวแปรในด้านความสัมพันธ์ระหว่างชาวพุทธและมุสลิม มีความเห็นในการอยู่ร่วมกันทั้งกลุ่มที่มีจุดยืนที่แตกต่างทางประเพณีและวัฒนธรรม นอกจากนี้ยังมีหลักความเชื่อที่แตกต่างแต่ไม่แตกแยกสามารถอยู่ร่วมกันได้ โดยอาศัยพบปะพูดคุยอาศัยความเป็นมิตรความเป็นเพื่อนและไม่นำหลักความเชื่อมาเกี่ยวข้องกับการดำเนินชีวิตประจำวัน


3. ข้อเสนอวิธีการอยู่ร่วมกันของชุมชนชาวพุทธและมุสลิม พบว่า กลุ่มตัวแปรเมื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นเกี่ยวกับสภาพทั่วไป การอยู่ร่วมกัน การปฏิสัมพันธ์ของชาวพุทธและมุสลิม และวิถีชีวิตประเพณีและวัฒนธรรมทั้ง 4 ด้านมีความผูกพันกันอย่างฉันพี่น้อง มีการพบปะพูดคุยเรียนรู้ซึ่งกันและกันและการพัฒนาร่วมกัน โดยเน้นคุณค่าของการวางแผนทุกคนมีส่วนร่วม การใช้เทคโนโลยีและทรัพยากรการฝึกอบรมที่เน้นให้ประชาชนสามารถดำเนินการพัฒนาตนเองด้วยตนเองได้ การแก้ปัญหาความต้องการพื้นฐานโดยอาศัยกลุ่มชนทั้งสองกลุ่มเป็นฐาน การช่วยเหลือซึ่งกันตามประเพณีดั้งเดิม การใช้ประเพณีและวัฒนธรรมและการสื่อสารที่สอดคล้องกับการพัฒนาสืบต่อไป