ความชุกและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับภาวะเหนื่อยล้าจากการทำงานของเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยการพยาบาล ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเขตกรุงเทพมหานคร

Krittinat Navaphongpaveen; Rungarun Kullabuth; Janruethai Charoensri; Patchata Norasigha

doi:10.60027/iarj.2025.285714

Authors

Krittinat Navaphongpaveen Faculty of Public Health, BangkokThonburi University, Thailand https://orcid.org/0009-0001-8456-2830
Rungarun Kullabuth Faculty of Public Health, BangkokThonburi University, Thailand https://orcid.org/0009-0004-0603-5770
Janruethai Charoensri Faculty of Public Health, BangkokThonburi University, Thailand https://orcid.org/0009-0004-8699-6001
Patchata Norasigha Faculty of Science and Technology, Phra Nakhon Si Ayutthaya Rajabhat University, Thailand https://orcid.org/0009-0004-1733-8689

DOI:

https://doi.org/10.60027/iarj.2025.285714

Keywords:

Burnout Syndrome, Nursing Assistants, Private Hospital

Abstract

Background and Aims: Burnout syndrome is a psychological condition that occurs when a person is under chronic stress. This condition was particularly prevalent among health personnel working in private hospitals, where they often face increased pressure and client expectations. The purposes of this research were to study 1) the prevalence of burnout syndrome among nursing assistants and 2) the associated factors of burnout syndrome among nursing assistants at private hospitals in Bangkok.

Methodology: A cross-sectional descriptive study was conducted among 102 personnel of nursing assistants, calculated using the Daniel formula. Data were collected using an online questionnaire comprising personal background, work conditions, the Effort-Reward Imbalance Questionnaire (ERIQ), and the Maslach Burnout Inventory (MBI)-Thai version. The data were analyzed using descriptive statistics consisting of frequency, percentage, mean, and standard deviation. The correlation was determined using multiple logistic regression analysis.

Results: 1) The prevalence of emotional exhaustion was high (35.3%), while depersonalization and reduced personal accomplishment were high (51.0% and 88.2%, respectively). 2) The associated factors of burnout in emotional exhaustion were working more than 8 hours a day (OR 4.72, 95% CI 1.47, 15.13), the effort in work (OR 62.62, 95% CI 3.82, 1025.96), and over-commitment (OR 4.83, 95% CI 1.36, 17.15). The associated factors of burnout in depersonalization were working more than 8 hours a day (OR 2.90, 95% CI 1.12, 7.50) and effort in work (OR 11.76, 95% CI 1.06, 130.62). The associated factors of burnout in reduced personal accomplishment were the effort in work (OR 0.08, 95% CI 0.01, 0.63) and over-commitment (OR 0.19, 95% CI 0.04, 0.94).

Conclusion: Nursing assistants suffer from burnout syndrome at a high rate. Numerous factors were associated with burnout, including working more than 8 hours a day, effort in work, and over-commitment. Therefore, dealing with these factors may reduce and prevent nursing assistants from burning out.

References

จามรี ณ บางช้าง. (2562). ความชุกและปัจจัยที่สัมพันธ์กับภาวะเหนื่อยล้าในการทำงานของแพทย์ประจำบ้านโรงพยาบาลราชวิถี. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 64(1), 61-76.

จิราภรณ์ ลิ่มนิจสรกุล. (2566). ปัจจัยที่มีผลต่อภาวะหมดไฟในการทำงานในสถานการณ์ COVID-19 ของพยาบาลวิชาชีพ โรงพยาบาลเกาะสมุย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 10(12), 259-270.

ณัฐนันท์ ฤทธิ์สำเร็จ, ธีระวุธ ธรรมกุล และ ปกกมล เหล่ารักษ์วงษ์. (2565). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับภาวะหมดไฟในการทำงานของบุคลากรในโรงพยาบาลเอกชน อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี. วารสารสาธารณสุขมหาวิทยาลัยบูรพา, 17(1), 86-99.

ติรยา เลิศหัตถศิลป์. (2554). ภาวะเหนื่อยล้าในการทำงานและปัจจัยที่เกี่ยวข้องของจิตแพทย์ในประเทศไทย. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 56(4), 437-48.

พัชราภรณ์ สิณัตพัฒนะศุข และ ธนาสิทธิ์ วิจิตราพันธ์. (2565). ปัจจัยเสี่ยงของภาวะหมดไฟในการทำงานของบุคลากรโรงพยาบาลสันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการสาธารณสุข, 31(1), 154-63.

มิตร ศรีมังคละ และ อาณัติ วรรณศรี. (2563). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความเครียดของพนักงานผู้ช่วยเหลือคนไข้ แผนกผู้ป่วยนอก ในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิแห่งหนึ่ง สังกัดกรมการแพทย์. วารสารพยาบาล, 69(3), 27-34.

ศิวัช ธำรงวิศว, จารุรินทร์ ปิตานุพงศ์ และ วิศรุต ศรีสินทร. (2562). ความเหนื่อยล้าจากการทำงานและปัจจัยที่เกี่ยวข้องในพยาบาลวิชาชีพโรงพยาบาลสงขลานครินทร์. เวชสารแพทย์ทหารบก, 72(3), 177-85.

สภาการพยาบาล. (2568). ประกาศสภาการพยาบาล เรื่อง นโยบายสภาการพยาบาลเกี่ยวกับกำลังคนในทีมการพยาบาล. Retrieved on 6 January 2025 from https://www.tnmc.or.th/images/userfiles/files/003(1).pdf

สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2565). การสำรวจโรงพยาบาลและสถานพยาบาลเอกชน พ.ศ. 2565. Retrieved on 6 January 2025 from https://catalogapi.nso.go.th/api/doc/department/D10/SD10_04/SD10_04_186_1.pdf

หัทยา รัตนานนท์. (2557). ผู้ช่วยพยาบาล : งานดูแลรักษาที่ถูกให้มองไม่เห็น. วารสารมานุษยวิทยาและสังคมวิทยา, 33(2), 159-76.

Daniel, W.W. (2010). Biostatistics : Basic Concepts and Methodology for the Health Sciences. 9th ed., Hoboken, NJ: John Wiley & Sons.

Freudenberger, H.J. (1989). Burnout: Past, Present, and Future Concerns. Loss Grief & Care, 3(2), 1-10.

Maslach, C., & Jackson, S.E. (1981). The Measurement of Experienced Burnout. J Organ Behav, 2(2), 99-113.

Siegrist, J., Starke, D., Chandola, T., Godin, I., Marmot, M., Niedhammer, I., & Peter, R. (2004). The Measurement of effort-reward imbalance at work: European comparisons. Social science & medicine, 58(8), 1483-1499.