การศึกษาเปรียบเทียบหลักสูตรปริญญาตรี สาขาวิชานาฏศิลป์ศึกษาในประเทศไทย
คำสำคัญ:
การศึกษาเปรียบเทียบ , นาฏศิลป์ศึกษา , หลักสูตรปริญญาตรีบทคัดย่อ
การศึกษาเปรียบเทียบหลักสูตรปริญญาตรี สาขานาฏศิลป์ในครั้งนี้ ได้กำหนดวัตถุประสงค์ไว้ 3 ประการ คือ เพื่อการศึกษาหลักสูตร การวิเคราะห์และเปรียบเทียบอัตลักษณ์ของหลักสูตร และการเสนอแนวทางในการพัฒนาหลักสูตรหลักสูตรปริญญาตรี สาขาวิชานาฏศิลป์ศึกษาของสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทย โดยศึกษาจากเอกสารมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ หมายเลข 2 ตามทฤษฎีการศึกษาเปรียบเทียบของ Bereday (1964) ผลการวิจัยพบว่าอัตลักษณ์ของแต่ละหลักสูตรมีส่วนที่คล้ายคลึงและแตกต่างกัน ซึ่งสอดคล้องกับผลการศึกษาการเปรียบเทียบหลักสูตร และส่งผลต่อคุณลักษณะอันหลากหลายของบัณฑิตผู้สำเร็จการศึกษา แนวทางในการพัฒนาหลักสูตรนาฏศิลป์ศึกษาของประเทศไทยในปัจจุบัน คือ การนำเข้าหรือพัฒนาเทคโนโลยีทางการศึกษาด้านนาฏศิลป์ให้มีส่วนร่วมในการจัดการเรียนการสอน เพิ่มรายวิชาที่สนับสนุนทักษะการใช้ชีวิตในศตวรรษที่ 21 ส่งเสริมทักษะทางภาษาและการสื่อสาร เน้นการปูพื้นฐานภาษาที่ 3 หลักสูตรกำหนดหัวข้อรายวิชาสัมมนาทางนาฏศิลป์ตามการสนใจของนักศึกษา และเพิ่มการทดสอบความรู้ทางภาษาอังกฤษตามมาตรฐานที่สถาบันกำหนด ผลการวิจัยนี้จะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ต้องการศึกษาเปรียบเทียบหลักสูตรด้านนาฏศิลป์เพื่อแสดงให้เห็นถึงความแตกต่าง และสามารถนำไปเป็นแนวทางในการปรับปรุงพัฒนาหลักสูตรปริญญาตรี ทางด้านนาฏศิลป์ของสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทยต่อไป
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุม สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
กัลย์ธีรา สุภนิธิ และ ปรีญานันท์ พร้อมสุขกุล. (2561). การศึกษาเปรียบเทียบหลักสูตรปริญญาโท สาขาวิชาดนตรีศึกษาของมหาวิทยาลัยในประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(4), 22.
ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง เกณฑ์มาตรฐานหลักสูตรระดับปริญญาตรี พ.ศ. 2558. (2558, 13 พฤศจิกายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 132 ตอนพิเศษ 295 ง. หน้าที่ 4.
ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรสี่ปี) พ.ศ. 2562. (6 มีนาคม 2562). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 136 ตอนพิเศษ 56 ง. หน้าที่ 12.
วรพรรณ กีรานนท์. (2540). การวิเคราะห์หลักสูตรนาฏศิลป์ศึกษา ระดับปริญญาตรีของสถาบันอุดมศึกษา. (บัณฑิตวิทยาลัย ครุศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วัฒนาพร ระงับทุกข์. (2563). สมรรถนะเด็กไทยในยุคโลกพลิกผัน (VUCA World). วารสารคุรุสภาวิทยาจารย์, 1(1), 9.
สงัด อุทรานันท์. (2532). พื้นฐานและหลักการพัฒนาหลักสูตร (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: มิตรสยาม.
สุภางค์ จันทวานิช. (2551). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Bereday, G. Z. F. (1964). Comparative method in education. New York: Holt Rinehart and Winston.
Walker, D. F. (1990). Fundamentals of curriculum. San Diego: CA. Harcourt Brace Jovanovich.

Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2023 มหาวิทยาลัยพะเยา

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้นิพนธ์ต้องรับผิดชอบข้อความในบทนิพนธ์ของตน มหาวิทยาลัยพะเยาไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับบทความที่ตีพิมพ์เสมอไป ผู้สนใจสามารถคัดลอก และนำไปใช้ได้ แต่จะต้องขออนุมัติเจ้าของ และได้รับการอนุมัติเป็นลายลักษณ์อักษรก่อน พร้อมกับมีการอ้างอิงและกล่าวคำขอบคุณให้ถูกต้องด้วย
The authors are themselves responsible for their contents. Signed articles may not always reflect the opinion of University of Phayao. The articles can be reproduced and reprinted, provided that permission is given by the authors and acknowledgement must be given.