การร้องขอกันส่วนของบุคคลผู้อยู่ในฐานะอันจะให้จดทะเบียนสิทธิของตนได้อยู่ก่อนตามสัญญาจะซื้อจะขายที่ไม่สุจริตโดยอ้างสัญญาประนีประนอมยอมความตาม คำพิพากษา

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาถึงหลักเกณฑ์การร้องขอกันส่วน ตามมาตรา 287 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งในส่วนของบุคคลผู้อยู่ในฐานะอันจะให้จดทะเบียนสิทธิของตนได้อยู่ก่อนตามสัญญาจะซื้อจะขาย ตามมาตรา 1300 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ 2) เพื่อศึกษาถึงแนวปฏิบัติของผู้พิพากษาที่จะสั่งคดีเกี่ยวกับคำร้องขอกันส่วนของบุคคลผู้อยู่ในฐานะอันจะให้จดทะเบียนสิทธิของตนได้อยู่ก่อนตามสัญญาจะซื้อจะขายที่ไม่สุจริตโดยอ้างสัญญาประนีประนอมยอมความตามคำพิพากษา 3) เพื่อศึกษาถึงวิธีการแก้ไขสำหรับเจ้าหนี้ตามคำพิพากษา ถ้าบุคคลผู้อยู่ในฐานะอันจะให้จดทะเบียนสิทธิของตนได้อยู่ก่อนตามสัญญาจะซื้อจะขายที่ไม่สุจริตมาดำเนินการยื่นคำร้องขอกันส่วน โดยศึกษาจากการหลักเกณฑ์เกี่ยวกับการร้องกันส่วนตามกฎหมายรวมทั้งคำพิพากษาศาลฎีกา เป็นการศึกษาเชิงคุณภาพในลักษณะ Concept Paper ประกอบด้วยการค้นคว้าจากเอกสารต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง และการสัมภาษณ์จากผู้มีหน้าที่ตามกฎหมายเกี่ยวกับกรณีดังกล่าว เช่น ผู้พิพากษา เจ้าพนักงานบังคับคดี เจ้าหนี้ตามคำพิพากษา

ผลการศึกษาพบว่า เมื่อเจ้าหนี้ตามคำพิพากษายึดทรัพย์สินของลูกหนี้ตามคำพิพากษาเพื่อชำระหนี้นั้น บางครั้งอาจเกิดกรณีการร้องขอกันส่วนของบุคคลภายนอก โดยอ้างว่าตนเป็นบุคคลผู้อยู่ในฐานะอันจะให้จดทะเบียนสิทธิของตนได้อยู่ก่อนตามสัญญาจะซื้อจะขายโดยอ้างว่ามีสัญญาประนีประนอมยอมความตามคำพิพากษา ซึ่งการทำสัญญาประนีประนอมยอมความนั้นเกิดขึ้นจากความไม่สุจริตและการฉ้อฉลของลูกหนี้ตามคำพิพากษาอันเป็นผู้มีกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินและบุคคลภายนอกนั่นเอง โดยเมื่อศาลที่มีอำนาจพิจารณาคำร้องกันส่วนได้รับคำร้องดังกล่าวแล้วจะมีคำสั่งอนุญาตตามคำร้องทันที มีผลทำให้เจ้าหนี้ตามคำพิพากษาไม่สามารถได้รับชำระหนี้ได้ ทำให้เกิดความไม่เป็นธรรมอย่างมากในการบังคับชำระหนี้ดังกล่าว อันจะส่งผลถึงความไม่ยุติธรรมและการใช้ช่องว่างของกฎหมายที่แฝงอยู่ในการบังคับใช้กฎหมาย แสดงให้เห็นถึงการนำกฎหมายมาใช้อย่างไม่มีประสิทธิภาพนั่นเอง ดังนั้น ทุกภาคส่วนในกระบวนการยุติธรรมทางแพ่งทั้งระบบต้องร่วมกันแก้ไขปัญหาดังกล่าว