นวัตกรรมรูปแบบรายการโทรทัศน์ และการมีส่วนร่วมของคนหูหนวก
คำสำคัญ:
นวัตกรรม, คนหูหนวก, รายการโทรทัศน์, การมีส่วนร่วมบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง “นวัตกรรมรูปแบบรายการโทรทัศน์และการมีส่วนร่วมของคนหูหนวก” มุ่งเน้นศึกษารายการ “ใจเท่ากัน” ออกอากาศทางสถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส โดยใช้การสัมภาษณ์เจาะลึก เพื่อศึกษาถึงปัจจัยในการผลิตรายการ กระบวนการผลิตรายการ และการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของคนหูหนวก ใช้การสนทนากลุ่มเพื่อศึกษาความพึงพอใจและการใช้ประโยชน์ของคนหูหนวกและผู้ชมทั่วไปที่มีต่อรายการ ผลวิจัยพบว่าปัจจัยสำคัญในการผลิตรายการ ได้แก่ ปัจจัยด้านผู้ส่งสารและเศรษฐกิจ เนื่องจากรายการ “ใจเท่ากัน” ได้รับการสนับสนุนจากองค์กรผู้ผลิตสื่อเพื่อสนองต่อประโยชน์สาธารณะ ไม่แสวงหา
ผลกำไร ปัจจัยด้านกฎหมายและเทคโนโลยีผลักดันให้เกิดรายการโทรทัศน์ที่ช่วยให้คนหูหนวกมีสิทธิเสรีภาพในการเปิดรับและเข้าถึงสื่อง่ายขึ้น โดยพบว่าปัจจัยด้านสังคมและวัฒนธรรมเป็นปัจจัยที่ทำให้รายการโทรทัศน์สำหรับคนหูหนวกในประเทศไทยมีจำนวนน้อย เนื่องจากคนสังคมยังไม่ทราบข้อจำกัดของคนหูหนวก
กระบวนการผลิตรายการและและการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของคนหูหนวก พบว่าเป็นการทำงานร่วมกันระหว่างทีมงานคนหูดีและคนหูหนวก โดยคนหูหนวกได้มีส่วนร่วมในฐานะ ผู้ส่งสาร / ผู้ผลิต / ผู้ร่วมผลิต / ผู้แสดง แต่ยังไม่พบการมีส่วนร่วมในระดับบริหารการศึกษาความพึงพอใจพบว่า ผู้ชมทั้งสองกลุ่มพึงพอใจรายการที่ให้ความรู้ความบันเทิง เปิดโอกาสให้คนหูหนวกได้แสดงศักยภาพ และปลุกจิตสำนึกคนในสังคม การนำเสนอเนื้อหาด้วยภาษามือและคำบรรยาย เพราะช่วยให้คนหูหนวกรับชมรายการได้อย่างเข้าใจและมีอรรถรสมากขึ้น โดยผู้ชมคนหูหนวกชื่นชอบเนื้อหาที่เกี่ยวกับการประกอบอาชีพเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตามพบว่าผู้ชมทั้งสองกลุ่มไม่พึงพอใจวันและเวลาออกอากาศ คำบรรยายมีขนาดเล็ก รวมทั้งไม่รู้จักแขกรับเชิญที่มาร่วมรายการ
การศึกษาการใช้ประโยชน์พบว่า ผู้ชมทั้งสองกลุ่มนำสาระความรู้ไปปรับใช้ในชีวิตประจำวัน โดยผู้ชมคนหูหนวกใช้เป็นหัวข้อในการสนทนาสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัวและสร้างแรงบันดาลใจ ส่วนผู้ชมทั่วไปใช้ประโยชน์ในการปลุกจิตสำนึกให้เห็นถึงสิทธิความเท่าเทียมกันของคนหูหนวก
เอกสารอ้างอิง
นิสิต พูนผล. ผู้จัดการฝ่ายผลิตและจัดหารายการ สถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส. (17 พฤศจิกายน 2558). สัมภาษณ์.
นิลาวัลย์ พานิชรุ่งเรือง. (2540). ความน่าเชื่อถือและความพึงพอใจของประชาชนในกรุงเทพมหานครที่มีต่อรายการข่าวภาคค่ำ ทางโทรทัศน์ท้ัง 5 ช่อง (3,5,7,9,11). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เบญจวรรณ สุพันอ่างทอง. ครีเอทีฟ บริษัท โพลีพลัส เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด. (22 ธันวาคม 2558). สัมภาษณ์.
ปริญญา สิริอัตตะกุล. (2555). ความสามารถในการเข้าถึงข้อมูลข่าวสารเพื่อการพึ่งตนเองของผู้พิการทางการได้ยิน: กรณีศึกษาจังหวัดชลบุรี. เอกสารวิจัย สถาบันสร้างเสริมสุขภาพคนพิการสถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
ปาริชาติ สถาปิตานนท์ และคณะ. (2549). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมและการพัฒนาชุมชน :จากแนวคิดสู่ปฏิบัติการวิจัยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
พนิต เงางาม. (2541). การพึ่งพาข่าวสารทางสิ่งพิมพ์ของคนหูหนวก. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พีระ จิระโสภณ. (2529). แนวทางการศึกษาใช้ประโยชน์และการได้รับความพึงพอใจจากสื่อมวลชน. หน่วยที่ 9-11. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มนฤดี ทองกลอย. (2551). การเข้าถึงสื่อมวลชนของเยาวชนพิการในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. เอกสารวิจัย วิทยาลัยราชสุดา มหาวิทยาลัยมหิดล.
วราห์ หนูฤทธิ์. (2549). ความพึงพอใจกับการใช้สื่อโทรทัศน์ของคนหูหนวก. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วลัยลักษณ์ คงนิล. (2542). การรับรู้ การแปลความหมาย การจดจำ และอารมณ์จากการเปิดรับสื่อโทรทัศน์ของคนหูหนวก. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วัชรินทร์ ชาลี. พิธีกรรายการใจเท่ากัน. (13 มิถุนายน 2558). สัมภาษณ์.
ศิวนารถ หงษ์ประยูร. (2558). การพัฒนารายการข่าวทางสื่ออินเทอร์เน็ตทีวี (IPTV) สำหรับคนหูหนวก. สุทธิปริทัศน์. 29. (เมษายน-มิถุนายน): 292.
ศิวนารถ หงส์ประยูร. รองคณบดีฝ่ายวิชาการ คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต. (5 ตุลาคม 2558). สัมภาษณ์.
สมสุข หินวิมาน, ศิริมิตร ประพันธ์ธุรกิจ, ภัทธีรา สารากรบริรักษ์, อารดา ครุจิต, กรรณิกา รุ่งเจริญพงษ์, กุลนารีเสือโรจน์. (2557). ความรู้เบื้องต้นทางวิทยุและโทรทัศน์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
McQuail, Dennis. (2005). McQuail s Mass Communication Theory. London : Sage. McLuhan.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ผู้นิพนธ์ต้องรับผิดชอบข้อความในบทนิพนธ์ของตน มหาวิทยาลัยพะเยาไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยกับบทความที่ตีพิมพ์เสมอไป ผู้สนใจสามารถคัดลอก และนำไปใช้ได้ แต่จะต้องขออนุมัติเจ้าของ และได้รับการอนุมัติเป็นลายลักษณ์อักษรก่อน พร้อมกับมีการอ้างอิงและกล่าวคำขอบคุณให้ถูกต้องด้วย
The authors are themselves responsible for their contents. Signed articles may not always reflect the opinion of University of Phayao. The articles can be reproduced and reprinted, provided that permission is given by the authors and acknowledgement must be given.

