คุณลักษณะเชิงปรากฏการณ์ขององค์ประกอบการเรียนรู้ภาษามือของนักเรียนระดับประถมศึกษาที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน

ผู้แต่ง

  • ศรีสุดา พัฒจันทร์ สาขาวิจัย วัดผลและสถิติการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
  • สมโภชน์ อเนกสุข ภาควิชาวิจัย และจิตวิทยาประยุกต์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
  • ศศินันท์ ศิริธาดากุลพัฒน์ ภาควิชาวิจัย และจิตวิทยาประยุกต์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา

คำสำคัญ:

การเรียนรู้ภาษามือ, นักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน, คุณลักษณะเชิงปรากฏการณ์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันการเรียนรู้ภาษามือของนักเรียนระดับประถมศึกษาที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน 2) ศึกษาคุณลักษณะเชิงปรากฏการณ์ขององค์ประกอบการเรียนรู้ภาษามือของนักเรียนระดับประถมศึกษาที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน โดยการวิจัยเชิงผสมผสานระหว่างวิธีการวิจัยเชิงปริมาณ และวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียน ผู้ปกครอง และครูผู้สอนนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นประถมศึกษาที่ 2 และ 3 ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2556 ของโรงเรียนโสตศึกษา สังกัดสำนักบริหารงานการศึกษาพิเศษ กระทรวงศึกษาธิการ เครื่องมือที่ใช้เก็บข้อมูลเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลคือการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน และเก็บข้อมูลเชิงคุณภาพโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกรายบุคคล และวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่าองค์ประกอบการเรียนรู้ภาษามือของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ คุณลักษณะเชิงปรากฏการณ์ด้านครอบครัวพบว่าโรงเรียนที่นักเรียนเรียนรู้ภาษามือดี ผู้ปกครองตระหนักและให้ความสำคัญต่อนักเรียน ส่วนโรงเรียนที่นักเรียนเรียนรู้ภาษามือต่ำพบว่าผู้ปกครองขาดความเข้าใจด้านความบกพร่องทางการได้ยิน และมีทัศนคติทางลบต่อนักเรียน ด้านการศึกษาพบว่าโรงเรียนที่นักเรียนเรียนรู้ภาษามือดี ครูมีความเชี่ยวชาญด้านภาษามือ และเชี่ยวชาญด้านการสอน โรงเรียนจัดกิจกรรมหลากหลายเพื่อพัฒนาศักยภาพของนักเรียน ส่วนโรงเรียนที่นักเรียนเรียนรู้ภาษามือต่ำพบว่าครูขาดความเชี่ยวชาญด้านภาษามือ และโรงเรียนขาดการส่งเสริมพัฒนาความรู้ความสามารถของครู ด้านนักเรียนพบว่าโรงเรียนที่นักเรียนเรียนรู้ภาษามือดี นักเรียนมีความพร้อม มีความรับผิดชอบต่อการเรียน ส่วนโรงเรียนที่นักเรียนเรียนรู้ภาษามือต่ำพบว่านักเรียนมีความพิการซ้อน ครอบครัวมีปัญหา ขาดความรู้ความเข้าใจด้านภาษามือ และขาดการส่งเสริมการเรียนรู้ เข้ารับการศึกษาช้ากว่าปกติ ด้านสังคมพบว่านักเรียนที่เรียนรู้ภาษามือดีกับการเรียนรู้ภาษามือต่ำเกิดการพัฒนาทักษะภาษามือจากเพื่อน

เอกสารอ้างอิง

50 ปีมูลนิธิอนุเคราะห์คนหูหนวกในพระบรมราชินูปถัมภ์. (ม.ป.ป.,)

จิตประภา ศรีอ่อน. (2550). บทสรุปสำหรับผู้บริหารรายงานการวิจัยเรื่องความสามารถด้านการอ่าน และการเขียนภาษาไทยของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนโสตศึกษา. วิทยาลัยราชสุดา มหาวิทยาลัยมหิดล.

มาลี อรุณากูร. (2554). การสื่อสารกับเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยินในงานทันตกรรมสำหรับเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน. กรุงเทพฯ : พี.เอ.ลีฟวิ่ง จำกัด.

วรัชญา ชาลี. (2555). โลกของคนหูหนวก. วิทยานิพนธ์ปริญญาสังคมวิทยา และมานุษยวิทยามหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วีระศักดิ์ จันทร์ส่องแสง. (2549). เสียงจากโลกเงียบ มือสื่อภาษา ตาสื่อใจ. กรุงเทพฯ: สามลดาการพิมพ์.

สมพร หวานเสร็จ. (2552). การประเมินโครงการโรงเรียนต้นแบบการทดลองสอนแบบสองภาษาสำหรับนักเรียนหูหนวก. วิทยาลัยราชสุดา มหาวิทยาลัยมหิดล.

สมาคมคนหูหนวกแห่งประเทศไทย. (2533). ปทานุกรมภาษามือไทยฉบับปรับปรุงและขยายเพิ่มเติม.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. แผนพัฒนาการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการระยะ 5 (พ.ศ.2555-2559) ของกระทรวงศึกษาธิการ.

อรัญญา บุญมาเลิศ. (2548). ปัญหาการสื่อสารการสอนนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินในโรงเรียนเศรษฐเสถียร. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการสื่อสารภาครัฐและเอกชน คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อัญชลี ด่านวิรุฬหวณิช. (2539). ความคาดหวังของผู้ปกครองต่อการมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางสังคมของเด็กหูหนวก: ศึกษาเฉพาะกรณีโรงเรียนสอนคนหูหนวกในเขตกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาสังคมสงเคราะห์ศาสตรมหาบัณฑิต คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อารีลักษณ์ คีมทอง. (2544). กรณีศึกษาเกี่ยวกับการเลี้ยงดูบุตรของครอบครัวที่มีต่อลูกหูหนวก. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชางานบริการฟื้นฟูสมรรถภาพคนพิการ บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยมหิดล.

Chandee. (2011). Learning Framework for Hearing Impaired Students. Doctor dissertation, Faculty of Industrial Education and Technology King Mongkut’s University of Technology Thonburi.

Meadow, S.G., & Mayberry, R.I. (2001). How do profoundly deaf children learn to read?. Learning Disabilities Research & Practice, 16(4), 222-229.

Meronen, A., & Timo, A.(2008). Individual differences in Sign Language abilities in deaf children. American Annals of the deaf, 152 (5), 495-504.

Pizer, G.B. (2008). Sign and speech in family interaction: Language choices of deaf parents and their hearing children. Doctoral dissertation, Faculty of the Graduate School, University of Texas at Austin.

Pizzo , L. (2013). Vocabulary instruction for the development of American sign language in deaf children: An investigation into teacher knowledge and practice. Doctoral dissertation, Department of Teacher Education, Special Education, and Curriculum and Instruction Curriculum and Instruction, Boston College.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-07-02

รูปแบบการอ้างอิง

พัฒจันทร์ ศ., อเนกสุข ส., & ศิริธาดากุลพัฒน์ ศ. (2019). คุณลักษณะเชิงปรากฏการณ์ขององค์ประกอบการเรียนรู้ภาษามือของนักเรียนระดับประถมศึกษาที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน. Trends of Humanities and Social Sciences Research, 2(3), 18–28. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/Humanties-up/article/view/200519

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย