Learning Management by GPAS Method for Enhancing Self-Efficacy to Promote Exercise Behavior of Junior High School Students
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this quasi-experimental research was to study the effectiveness of learning management by GPAS method to enhance Self-Efficacy for promoting exercise behavior of Matayomsuksa 1 students were selected by random sampling method to be subjects in this study. The subjects were randomly assigned to the experimental group and comparison group. They were 31 and 30 students in the experimental group and comparison group. The experimental group participated in learning management by GPAS for 4 weeks. The comparison group participated in school regular health education class. Questionnaire developed by the researcher was used as instrument to collect data. Data analysis was made for frequency, percentage, mean, standard deviation, Paired – samples t – test and Independent – samples t – test. The results showed that after participating in the learning management by GPAS, the experimental group had higher mean scores in Self-efficacy and exercise behavior than belong and than those in the comparison group at a 0.5 statistical significant level.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Critical thinking in journals is the right of the author. The Association of Health Education, Physical Education and Recreation of Thailand is not always required, to create diversity in ideas and creativity.
ความคิด ข้อวิพากษ์ในวารสารเป้นสิทธิของผู้เขียน สมาคมสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการแห่งประเทศไทยไม่จำเป็นต้องเห็นชอบด้วยเสมอไป เพื่อให้เกิดความหลากหลายในความคิดและความสร้างสรรค์
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2544). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ชนสิทธิ์ สิทธิ์สูงเนิน. (2562). GPAS 5 Steps สู่ห้องเรียนในศตวรรษที่ 21. สืบค้นจาก: http://www.educathai.com/events/13 16 ตุลาคม 2562.
ชุติมา ศิริกุลชยานนท์. (2556). การออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ. สืบค้นจาก http://www.dekthaidoodee.com/articles/บทความ-การออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ
ณันทนี ลิปภานันท์. (2559). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการออกกำลังกาย ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนอนุราชประสิทธิ์ จังหวัดนนทบุรี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธนิตา ทองมี. (2558). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการออกกำลังกายของ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
พวงน้อย แสงแก้ว. (2557). การสร้างเสริมสุขภาพนักศึกษาด้วยการออกกำลังกาย แอโรบิก. ลำปาง : มหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง
พูลสมบัติ เยาวพงษ์. (2554). ผลการฝึกโปรแกรมการออกกำลังกายแบบแอโรบิกที่มีต่อภาวะน้ำหนักเกินของนักเรียนหญิงชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียนปราโมชวิทยารามอินทรากรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (พลศึกษา), บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศรีสุดา สุรเกียรติ และประสิทธิ์ ลีระพันธ์. (2554). การพัฒนาการออกกำลังกายเพื่อสุขภาพของนักเรียนในโรงเรียนส่งเสริมสุขภาพระดับทองและระดับเพชร. กรุงเทพฯ: บริษัท นิวธรรมดาการพิมพ์ (ประเทศไทย) จำกัด.
วิญญา ระเบียบโอษฐ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้เพื่อสริมสร้างทักษะกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ด้วยกระบวนการเรียนรู้ 5 ขั้นตอน. โรงเรียนเทศบาลวัดมเหยงคณ์ เทศบาลนครศรีธรรมราช.
สมประสงค์ มณฑลผลิน. (2562). ประสิทธิผลของโปรแกรมการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการออกกำลังกายและพัฒนาสมรรถภาพทางกายสำหรับนักเรียนที่มีภาวะโภชนาการเกิน โรงเรียนราชินีบน. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ, 45(2). 197-207.
สุริยัน สมพงษ์. (2558). การออกกำลังกายเพื่อส่งเสริมสุขภาพกาย สุขภาพใจ. สืบค้นจาก: http://www.thailandolympicacademy.blogspot.com/2014/01/blog-post_22.html
โสภณ อาภรณ์ศิริโรจน์. (2562). การศึกษาพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักเรียนโรงเรียนสาธิต “พิบูลบำเพ็ญ” มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ, 45(1).
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.). (2557). การออกกำลังกายที่มีประสิทธิภาพ สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (สสวท.). กระทรวงศึกษาธิการ.
ลาวัลย์ ต่อพรหม. (2553). ผลสัมฤทธิ์และความคิดสร้างสรรค์ทางวิทยาศาสตร์ เรื่องสารและการเปลี่ยนแปลงสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ที่ได้รับการสอนโดยรูปแบบการสืบเสาะหาความรู้ (INOUIRY CYCLE). วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อรุณี ศรีวรรณวิทย์. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อการออกกำลังกายของเยาวชนไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรรถชัย วงษ์จู. (2554). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการบริโภคอาหารและพฤติกรรมการออกกำลังกายของเด็กนักเรียนระดับประถมศึกษาตอนปลายในเขตอำเภอหนองปรือ จังหวัดกาญจบุรี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อโนทัย ผลิตนนท์เกียรติ. (2561). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายของนักศึกษากายภาพบำบัด มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
Guilford, J.P. 2012. The Nature of Human Intelligence. McGraw-Hill : Book Company.
Torrance, E.P. 2015. Guiding creative talent. New York: Prentice Hall.