ความสัมพันธ์และผลกระทบของการจัดการการตลาดอย่างยั่งยืนต่อความสำเร็จ ทางการตลาดของเกษตรอินทรีย์ในกลุ่มจังหวัดร้อยแก่นสารสินธุ์
คำสำคัญ:
การจัดการการตลาดอย่างยั่งยืน, ความสำเร็จทางการตลาด, เกษตรอินทรีย์บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างการจัดการการตลาดอย่างยั่งยืนและความสำเร็จทางการตลาด และ 2) ทดสอบผลกระทบของการจัดการการตลาดอย่างยั่งยืนมีผลต่อความสำเร็จทางการตลาด ประชากรที่ใช้ในการวิจัยคือ เกษตรกรที่ทำเกษตรอินทรีย์และผ่านการรับรองจากกรมวิชาการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์การเกษตรได้ใบรับรองออร์แกนิคไทยแลนด์ ที่อยู่ในเขตกลุ่มจังหวัดร้อยแก่นสารสินธุ์ กลุ่มตัวอย่างจำนวน 156 ราย เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา การวิเคราะห์ความสัมพันธ์และการวิเคราะห์ถดถอยเชิงพหุ
ผลการวิจัยพบว่า 1) การจัดการการตลาดอย่างยั่งยืน ด้านการมุ่งเน้นการตอบสนองลูกค้า ด้าน
การตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมและด้านการพัฒนาผลิตภัณฑ์เชิงสังคมมีความสัมพันธ์กับความสำเร็จทางการตลาด และ 2) การจัดการการตลาดอย่างยั่งยืน ด้านการมุ่งเน้นตอบสนองลูกค้าและ ด้านการตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมมีผลกระทบเชิงบวกต่อความสำเร็จทางการตลาด ของเกษตรอินทรีย์ ในกลุ่มจังหวัดร้อยแก่นสารสินธุ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ข้อสรุปของงานวิจัยนี้ ช่วยให้เกษตรกรที่ทำเกษตรอินทรีย์สามารถนำองค์ประกอบของการจัดการการตลาดอย่างยั่งยืน โดยเฉพาะการให้ความสำคัญกับการมุ่งมั่นในการพัฒนาปรับปรุงผลผลิตให้ตรงกับความต้องการของลูกค้า การบริหารจัดการทรัพยากรที่มีอยู่จำกัด ให้เกิดประโยชน์สูงสุดอยู่เสมอ พร้อมทั้งให้ความสำคัญการเปลี่ยนแปลงวิธีปฏิบัติงานในแปลงเกษตรที่ไม่ทำให้เกิดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมในแปลงเกษตรและชุมชนอย่างแท้จริง จะสามารถสร้างความพึงพอใจของลูกค้าส่งผลให้เกิดความสำเร็จทางการตลาดได้
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์การเกษตร. (2565). ระบบตรวจสอบรับรองแหล่งผลิตอินทรีย์. สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2565, จาก http://organic.doa.go.th/homepage
กลุ่มงานบริหารยุทธศาสตร์ กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลาง. (2566). ข้อมูลการพัฒนากลุ่มจังหวัด. สืบค้นเมื่อ 26 มีนาคม 2565, จาก http://osmnortheast- c.moi.go.th
ชูศักดิ์ เดชเกรียงไกรกุล. (2558). การวางแผนธุรกิจ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
บุญใจ ศรีสถิตนรากูร. (2550). ระเบียบวิธีการวิจัยทางพยาบาลศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิริจรรยา เครือวิริยะพันธ์. (2562). แนวทางการจัดการตลาดอย่างยั่งยืน: ผลิตภัณฑ์เกษตรอินทรีย์ เพื่อผู้บริโภค สังคม และสิ่งแวดล้อม. วารสารเกษตรพระจอมเกล้า, 36(3), 23-31.
สุธิดา เลขาวิจิตร์. (2564). การพัฒนาผลิตภัณฑ์จากข้าวเพื่อการส่งเสริมการตลาดของวิสาหกิจชุมชน กลุ่มแม่บ้านเกษตรกรนาเกตุ อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี. Journal of Modern Learning Development,7(1), 200-216.
สำนักควบคุมพืชและวัสดุการเกษตร. (2557). ปริมาณการนำเข้าปุ๋ยเคมีของไทยปี พ.ศ.2556: รายงาน กรมวิชาการเกษตร. กรุงเทพฯ: กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
สมคิด ทองช่วย อัจฉรา เกษสุวรรณ และรวิพิมพ์ ฉวีสุข. (2565). ปัจจัยสู่ความสำเร็จเพื่อการตลาดที่ยั่งยืนในอุตสาหกรรมผ้าไหมไทย. วารสารสมาคมวิจัย, 26(4), 142-160.
อังคาร คะชาวังศรี และจุฑาทิพย์ พหลภาคย์. (2564). บริบทของการบริหารตลาดสมัยใหม่ ภายใต้แนวคิดการทำงานแบบอไจล์. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒน์, 12(2), 139-151.
Aaker, D. A., Kumar, V. and Day, G. S. (2001). Marketing research. New York: John Wiley and Sons.
Enriquez, H, G., Montesdeoca, E, C., Navalon, J, G. and Gelashvili, V. (2023). Social Networks, Sustainable, Satisfaction and Loyalty in Tourist Business. Applied Technologies, 1(2), 69-81.
Fuxman, L., Mohr, I., Mahmoud, A. B and Grigorious, N. (2022). The new 3Ps of sustainability marketing: The case of fashion. Sustainable Production Consumption, 31(1), 384-396.
Hair, J. F. Jr., Black W. C., Babin B. J., Anderson R. E. and Tatham R. L. (2010). Multivariate data analysis (6th ed.). New Jersey: Pearson Education International.
Jamrozy Ute. (2007). Marketing of tourism: A paradigm shift toward sustainability. International. Journal of Culture Tourism and Hospitality Research, 1(2), 117-128.
Ministry of Agriculture and cooperatives. (2017). The Agricultural Development Plan under the Twelfth National Economic and Social Development Plan (2017-2021). Retrieved April 4, 2022, From https://www.moac.go.th/moaceng-magazine-preview-422991791792
Nunnally, J. C. and Bernstein, I. H. (1994). Psychometric theory. New York: McGraw-Hill.
Rovinelli, R. J. and Hambleton, R.K. (1977). On the Use of Content Specialists in the Assessment of Criterion-Referenced Test Item Validity. Tijdschrift Voor Onderwijs Research, 2(1), 49-60.
Sheth, J, N. and Parvatiyar, A. (2021). Sustainable Marketing: Market-Driving Not Market-Driven. Journal of Macro marketing, 4(1),150-165.
Tollin, K, and Christensen, L, B. (2019). Sustainability Marketing Commitment: Empirical insights. About Its Drivers at the Corporate and Functional Level of Marketing. Journal Business Ethics. 156(4), 1165-1185.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
