การถ่ายทอดภูมิปัญญาด้านสิ่งทอเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของชาวไทยวนบ้านป่าบง ตำบลแม่คือ อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่
คำสำคัญ:
ภูมิปัญญาด้านสิ่งทอ, การท่องเที่ยว, ชาวไทยวนบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อ 1) รวบรวมองค์ความรู้ ภูมิปัญญาด้านสิ่งทอของชาวไทยวนบ้านป่าบง
และ 2) ศึกษากระบวนการการถ่ายทอดภูมิปัญญาด้านสิ่งทอของชาวไทยวน บ้านป่าบง เพื่อส่งเสริมด้านการท่องเที่ยว การวิจัยนี้
เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มเป้าหมายของงานวิจัยมีจำนวน 50 คน ประกอบด้วยผู้นำชุมชน ปราชญ์ชุมชน และกลุ่มหนุ่มสาวชาวไทยวน บ้านป่าบง เครื่องมือที่ใช้สำหรับการวิจัยครั้งนี้ คือ แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง โดยการสัมภาษณ์เป็นรายบุคคล
และการสนทนากลุ่ม
ผลการวิจัยพบว่า 1) ผ้าทอไทยวน เป็นสิ่งถักทออันเป็นมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาวไทยวน ถือเป็นงานหัตกรรมแขนงหนึ่งที่สะท้อนถึงอัตลักษณ์ที่บ่งบอกถึงชาติพันธุ์และถิ่นกำเนิดที่ได้รับการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ มีลักษณะและเอกลักษณ์พิเศษเฉพาะตัว มีกรรมวิธีในการผลิตสิ่งถักทอชนิดต่าง ๆ ด้วยความละเอียดอ่อนวิจิตรงดงาม ทั้งทางด้านการเลือกใช้สีสัน และความงดงามของลวดลายที่ประณีต มีทั้งเทคนิคการจก การยกมุก ปั่นไก (ควบเส้น) เกาะล้วง และการมัดก่าน (คาดก่าน) ที่แสดงออกถึงอัตลักษณ์ของชาวไทยวนในมิติต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี 2) กระบวนการการถ่ายทอดภูมิปัญญาสิ่งทอของชาวไทยวนบ้านป่าบง เพื่อส่งเสริมด้านการท่องเที่ยว ได้แก่ การถ่ายทอดภูมิปัญญาแก่เด็ก และผู้ใหญ่ผ่านกระบวนการถ่ายทอด ได้แก่
การบอกเล่า การสาธิต การปฏิบัติจริงการเรียนรู้จากสื่อ การเรียนรู้จากแหล่งเรียนรู้ การแสดงพื้นบ้าน และการบันทึก
เป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
จรัสพิมพ์ วังเย็น. (2554). แนวคิดหลังสมัยการย้อนสู่โลกแห่งภูมิปัญญา. สถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 13(1), 20-23.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2531). ภูมิปัญญาแห่งอีสาน: รวมบทความอีสานศึกษา. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยศรีนรินทรวิโรฒ
มหาสารคาม.
จินต์ประวีร์ เจริญฉิม และสิริชัย ดีเลิศ. (2563). กระบวนการถ่ายทอดภูมิปัญญาของผู้สูงอายุสู่ชุมชนและสังคมที่ยั่งยืน.
วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ, 33(2), 152-167.
นรินทร์ สังข์รักษา. (2559). การจัดการความรู้และภูมิปัญญา. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประทับใจ สิกขา. (2555). ผ้าทอพื้นเมืองอีสานใต้. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ต.
ปิรันธ์ ชิณโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal,
Silpakorn University, 9(1), 250-268.
พัชรินทร์ สิรสุนทร. (2552). ชุมชนปฏิบัติการด้านการเรียนรู้: แนวคิด เทคนิค และกระบวนการ.กรุงเทพฯ: วี. พริ้นท์ (1991).
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์
อย่างยั่งยืน, วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 8(2), 52-83.
ราเมศร์ พรหมชาติ. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชนบ้านแสลงพัน ตำบลแสลงพัน อำเภอลำปลายมาศ
จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิชาการ มจร บุรีรัมย์, 6(2), 168-183.
สามารถ จันทร์สูรย์. (2534). ภูมิปัญญาท้องถิ่นคืออะไร. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). รายงานการศึกษาเบื้องต้นเศรษฐกิจสร้างสรรค์
(The Creative Economy). กรุงเทพฯ: บี.ซี. เพรส (บุญชิน).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 มหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว