เทคโนโลยีวัฒนธรรมฮีตคองเพื่อการปกครองที่เหมาะสมของวิถีชุมชน : กรณีศึกษา บ้านซ่งแย้ ตำบลคำเตย อำเภอไทยเจริญ จังหวัดยโสธร

ผู้แต่ง

  • ดุษฎี ดวงใจ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์
  • ทองอินทร์ ไหวดี คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์
  • สารภี วรรณตรง คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์
  • ปิยศักดิ์ สีดา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์

คำสำคัญ:

วัฒนธรรมฮีตคอง, ชาติพันธุ์ไท-ลาว, วิถีชุมชน

บทคัดย่อ

              การศึกษาวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาเทคโนโลยีวัฒนธรรมฮีตคองเพื่อการปกครองที่เหมาะสมของวิถีชุมชนบ้านซ่งแย้ 2) เพื่อวิเคราะห์เทคโนโลยีวัฒนธรรมร่วมสำหรับการสร้างสันติสุขและการคงอยู่อย่างยั่งยืนของเทคโนโลยีวัฒนธรรมฮีตคองเป็นแนวทางร่วมทางศาสนาที่แตกต่างกัน 3) เพื่อนำเสนอเป็นชุมชนต้นแบบของการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข แม้คนในชุมชนนับถือศาสนาแตกต่างกัน การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพแนวชาติพันธุ์วรรณนา แบบกรณีศึกษาทำการเก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก จากชาวบ้าน หมู่ที่ 2 บ้านซ่งแย้ ตำบลคำเตย อำเภอไทยเจริญ จังหวัดยโสธร ผลการวิจัยพบว่า
1) ชุมชนบ้านซ่งแย้ จังหวัดยโสธร มีความต่างกันทางศาสนาทั้งศาสนาผี ศาสนาพุทธและศาสนาคริสต์ ให้คุณค่าของวัฒนธรรมประเพณีฮีตคอง ผ่านความรักความสามัคคี ความปรองดองและความอบอุ่นในครอบครัว สร้างความเป็นระเบียบในชุมชน
และสามารถอยู่ร่วมกันโดยมีศาสนาที่ต่างกัน เชื่อว่าหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาและศาสนาคริสต์ ที่ได้ปฏิบัติสืบต่อกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษและปรับเปลี่ยนฐานคิดแนวปฏิบัติให้มีความสอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของวิถีชุมชน เทคโนโลยี วัฒนธรรมฮีตคองเพื่อการปกครองที่เหมาะสมของผู้นำ ในการรับเอาวัฒนธรรมฮีตคองเข้ามาเผยแพร่ตามยุคสมัยในชุมชน ที่มีทั้งศาสนาพุทธและศาสนาคริสต์ ไม่ก่อให้เกิดผลกระทบในการเปลี่ยนแปลงฮีตคอง และความรักความสามัคคี ปรองดองและการเคารพนับถือต่อผู้อาวุโส ลดน้อยลงไป การนำฮีตคองมาเป็นแนวทางของเทคโนโลยีวัฒนธรรมร่วม สำหรับการสร้างสันติสุขและการคงอยู่อย่างยั่งยืน 2) เทคโนโลยีวัฒนธรรม ฮีตคองเพื่อการปกครองที่เหมาะสมจึงควรใช้ยุทธศาสตร์ความรักความสามัคคีปรองดอง ในการช่วยกันอนุรักษ์ฟื้นฟูเทคโนโลยีวัฒนธรรมฮีตคอง และยุทธศาสตร์ของเทคโนโลยีวัฒนธรรมร่วมของการอยู่ร่วมกัน
แม้จะต่างศาสนาเพื่อสร้างวิถีชุมชนให้เป็นชุมชนต้นแบบและเทคโนโลยีวัฒนธรรม ฮีตคองเพื่อการปกครองที่เหมาะสม
สำหรับการสร้างสันติสุขและการคงอยู่อย่างยั่งยืน ของเทคโนโลยีวัฒนธรรมฮีตคองของศาสนาที่ต่างกันในชุมชนและประเทศชาติต่อไป 3) รูปแบบชุมชนต้นแบบหรือนวัตกรรมแนวทางร่วมทางศาสนาที่แตกต่างกันในศาสนาพุทธ คริสต์ โดยการอยู่ร่วมกันด้วยความรัก ความดี การรู้จักให้อภัย และความกตัญญูกตเวทีต่อเพื่อนมนุษย์อันเป็นรากฐานของการพัฒนาอย่างยั่งยืน

เอกสารอ้างอิง

จักษ์ พันธ์ชูเพชร. (2551). การเมืองการปกครองไทย : จากยุคสุโขทัยสู่สมัยทักษิณ (พิมพ์ครั้งที่ 6). ปทุมธานี: มายด์พับลิชชิ่ง.

จารุบุตร เรืองสุวรรณ. (2521). ขนบธรรมเนียมประเพณีระบอบการปกครองของชาวอีสานสมัยเก่า. มหาสารคาม:

มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

จีระเดช ดิสกะประกาย. (2553). ตนสุวรรณภูมิ. กรุงเทพฯ: เอเอสทีวีผู้จัดการ.

ปริญ รสจันทร์. (2559). การสร้างความปรองดองระหว่างสยามและท้องถิ่นหลังความขัดแย้งกรณีกบฏผู้มีบุญอีสาน

พุทธศักราช 2444-2455. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 10(2), 181-190.

ยุวดี หัสดี. (2563). การพัฒนาการมีส่วนร่วมตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการจัดการท่องเที่ยว ถนนสายวัฒนธรรม ชุมชนหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 14(2), 24-34.

วิโรจน์ สุวรรณคีรี. (2561). เทคโนโลยีวัฒนธรรมการปกครองเพื่อสันติสุขที่สัมพันธ์กับข้อขะลำของกลุ่มชาติพันธุ์ลาวแง้ว ในราชอาณาจักรไทยและในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนาภูมิภาค (เทคโนโลยีที่เหมาะสมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน). สุรินทร์: มหาวิทยาลัย

ราชภัฏสุรินทร์.

สุวิทย์ ธีรศาศวัต. (2549). กบฏผู้มีบุญอีสาน 2444-45 กับจดหมายลูกโซ่ฉบับแรกของเมืองไทย. ศิลปวัฒนธรรม, 28(1), 82-95.

โสภี อุ่นทะยา. (2551). การให้ความหมายและกลไกการสร้างความสัมพันธ์บนพื้นที่พรมแดนไทย-ลาว จังหวัดมุกดาหาร-แขวงสะหวันนะเขต. วารสารวิชาการ วิถีสังคมมนุษย์, 1(พิเศษ เดือนมกราคม- มิถุนายน 2556), 73-89.

อำนาจ พรหมกัลป์. (2560). กฎหมายโบราณอีสานในสยาม: การปกครองท้องถิ่นสาเกตุนคร พ.ศ. 2397- 2414.

วารสารวิชาการ ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(1), 647-655.

อัจฉรา ภาณุรัตน์. (2555). เศรษฐกิจและนิเวศวิทยาสิ่งแวดล้อม: ขาดทุนคือกำไร. สุรินทร์: มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-04-29

รูปแบบการอ้างอิง

ดวงใจ ด., ไหวดี ท., วรรณตรง ส., & สีดา ป. (2022). เทคโนโลยีวัฒนธรรมฮีตคองเพื่อการปกครองที่เหมาะสมของวิถีชุมชน : กรณีศึกษา บ้านซ่งแย้ ตำบลคำเตย อำเภอไทยเจริญ จังหวัดยโสธร. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 16(1), 213–222. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/reru/article/view/246035

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย