การพัฒนาการมีส่วนร่วมตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการจัดการท่องเที่ยว ถนนสายวัฒนธรรม ชุมชนหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่
คำสำคัญ:
การพัฒนาการมีส่วนร่วม, แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์, การจัดการท่องเที่ยวถนนสายวัฒนธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อวิจัยและพัฒนาการมีส่วนร่วมตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการจัดการท่องเที่ยวถนนสายวัฒนธรรม ชุมชนหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่ 2) เพื่อจัดการท่องเที่ยวถนนสายวัฒนธรรม ชุมชนหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่ โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ 3) เพื่อประเมินผลการพัฒนาการมีส่วนร่วม ตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในการจัดการท่องเที่ยวถนนสายวัฒนธรรม ชุมชนหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่ โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยออกแบบการวิจัยแบบ R&D เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบการสำรวจ แบบสัมภาษณ์ แบบสังเกต การสนทนากลุ่มและการประชุม โดยศึกษากับกลุ่มผู้รู้ ผู้ปฏิบัติและผู้ให้ข้อมูลทั่วไป ซึ่งใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง จำนวน 52 คน โดยเก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสารและข้อมูลภาคสนาม ในพื้นที่ชุมชนหมื่นสาร จังหวัดเชียงใหม่ และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) การวิจัยและพัฒนาทำให้ได้รูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนหมื่นสารในการจัดการท่องเที่ยว ที่สามารถแก้ไขปัญหา และสนองต่อความต้องการตามศักยภาพของชุมชนได้อย่างแท้จริง 2) การจัดการท่องเที่ยวถนนสายวัฒนธรรม ชุมชน ได้มีส่วนร่วมในการร่วมกันวางแผน การดำเนินงาน การกำกับติดตามและการประเมินผลการจัดการท่องเที่ยว เพื่อให้เป็นไปตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ 3) ชุมชนได้รับการพัฒนาการมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวถนนสายวัฒนธรรมชุมชนหมื่นสาร ตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์อย่างเต็มกำลังตามศักยภาพของตนเอง
เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณพร ภัคมาน. (2551). การศึกษาเพื่อเสนอแนะการอนุรักษ์และฟื้นฟูย่านพาณิชยกรรมเก่าชุมชนเมืองฉะเชิงเทรา
บนพื้นฐานการมีส่วนร่วมของประชาชน. การค้นคว้าอิสระ การวางแผนชุมชนเมืองและสิ่งแวดล้อมมหาบัณฑิต
สาขาวิชาการวางแผนชุมชนเมืองและสิ่งแวดล้อม. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กระทรวงวัฒนธรรม. (2555). อนุสัญญามรดกโลก. สืบค้นเมื่อ 15 กันยายน 2559, จาก http://www.thaiwhic.go.th/convention.
aspx
กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. วารสารนักบริหาร,
(4), 139-146.
จิราวรรณ กาวิละ โอกาโมะโตะ. (2553). วัดหมื่นสารบ้านวัวลาย สายธารวัฒนธรรมชุมชนที่ระลึกเนื่องในงานฉลองสมโภช
หอศิลป์สุทฺธจิตฺโต วัดหมื่นสาร. เชียงใหม่: ทรีโอแอดเวอร์ไทซิ่งแอนด์มีเดีย.
จุณณเจิม ยุวรี และคณะ. (2551). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ
สวนดุสิต.
ดำรงค์ ฐานดี. (2541). มานุษยวิทยาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ประชาชาติธุรกิจออนไลน์. (2556). กู้วิกฤต “เครื่องเงิน-เครื่องเขินวัวลาย” ฟื้น 3 ชุมชนแหล่งท่องเที่ยวสร้างสรรค์. สืบค้นเมื่อ
มีนาคม 2561, จาก https://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1384924632
พจนา ชัชวาล. (2551). การจัดการการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม อำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์
ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวัฒนธรรมศาสตร์. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พันทิพา มาลา และลำยอง ปลั่งกลาง. (2553). แนวทางการฟื้นฟูวัฒนธรรมชุมชนเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว กรณีศึกษา
ชุมชนอําเภอบ้านแพรก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. รายงานวิจัย สถาบันอยุธยาศึกษา. พระนครศรีอยุธยา:
มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
ภิศักดิ์ กัลยาณมิตร. (2559). การพัฒนาทุนทางสังคมสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารวิจัย
และพัฒนาวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 11(3), 350-317.
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. (ม.ป.ป.) หมู่บ้านทำมาค้าขายชุมชนวัวลาย. สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2561, จาก http://cmtrading
village.com/Wat-Muensan
ราณี อิสิชัยกุล. (2546). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการท่องเที่ยว. เอกสารการสอนชุดฝึกอบรมทางไกล หลักสูตรการจัดการ
ท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วาโร เพ็งสวัสดิ์. (2552). การวิจัยและพัฒนา (Research and Development). วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร,
(2), 2-12.
วีระพล ทองมา. (2558). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism :CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของ
ชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2558, จาก www.dnp.go.th /fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1.doc
ศักดิ์ชัย เกียรตินาคินทร์. (2553). ทุนความคิด เศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: ไว้ลาย.
สมภพ สายมา. (2555). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่เหมาะสมกับชุมชนบ้านศรีนาป่าน ตำบลเรือง อำเภอเมือง จังหวัดน่าน.
วิทยานิพนธ์ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาภูมิสังคมอย่างยั่งยืน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สรฤทธ จันสุข. (2552). การศึกษาตัวชี้วัดการพัฒนาชุมชนตามแนวปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วิทยานิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต
สาขาวิชาสิ่งแวดล้อมศึกษา. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุดชีวัน นันทวัน ณ อยุธยา. (2551). การจัดการการท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรมโดยชุมชนเป็นศูนย์กลางกรณีศึกษา อำเภอเมือง
จังหวัดเชียงใหม่. การค้นคว้าแบบอิสระ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์การเมือง. เชียงใหม่:
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2553). พระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ พ.ศ. 2553. ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 127/
ตอนที่ 69 ก/หน้า 29/12 พฤศจิกายน 2553.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
