รูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ที่เหมาะสมสาหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี

ผู้แต่ง

  • สุวัฒน์ บรรลือ

คำสำคัญ:

รูปแบบการเรียนการสอน, การสอนออนไลน์, ประสิทธิภาพ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยและพัฒนา มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์
ที่เหมาะสมสาหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี และ 2) หาประสิทธิภาพของรูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์
ที่พัฒนาขึ้น วิธีการดาเนินงานแบ่งออกเป็น 3 ขั้นตอน คือ ขั้นตอนที่ 1 ศึกษาความต้องการเกี่ยวกับรูปแบบการจัดการเรียน
การสอนออนไลน์จากอาจารย์และนักศึกษา เพื่อวิเคราะห์ สังเคราะห์ กรอบในการพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอน
ออนไลน์ขั้นตอนที่ 2 พัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ และขั้นตอนที่ 3 ทดสอบประสิทธิภาพของรูปแบบ
การจัดการเรียนการสอนออนไลน์ที่พัฒนาขึ้น กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ 1) อาจารย์และนักศึกษา สาหรับสอบถาม
ความคิดเห็นเกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ จานวน 80 คน 2) ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบการเรียนการสอน
ออนไลน์ จานวน 3 คน และ 3) นักศึกษาสาขาวิชาวิทยาการคอมพิวเตอร์ ที่ลงทะเบียนเรียนวิชาการจัดเก็บและการค้นคืน
สารสนเทศ จานวน 84 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบสอบถามความต้องการรูปแบบการเรียนการสอนออนไลน์
2) แบบประเมินรูปแบบการเรียนการสอนออนไลน์สาหรับผู้เชี่ยวชาญ 3) ต้นแบบรูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์
และ 4) แบบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และทดสอบสมมติฐานโดยใช้สถิติที ผลการวิจัยพบว่า1. รูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์สาหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ประกอบไปด้วย 3 ขั้นตอน
คือ 1) ขั้นตอนก่อนเรียน ซึ่งประกอบด้วยขั้นตอนย่อย 1.1) การวิเคราะห์ผู้เรียน 1.2) การวิเคราะห์เนื้อหา 2) ขั้นตอน
ระหว่างเรียน ประกอบด้วยขั้นตอนย่อย คือ 2.1) ปฐมนิเทศรายวิชา 2.2) จัดการเรียนการสอน และ 3) ขั้นตอน
การประเมินผล
2. การหาประสิทธิภาพของรูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ พบว่า นักศึกษากลุ่มที่เรียนด้วยรูปแบบ
การจัดการเรียนการสอนออนไลน์ และกลุ่มที่เรียนในชั้นเรียนแบบปกติ มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนแตกต่างกันอย่างไม่มี
นัยสาคัญทางสถิติที่ระดับ .05 นั่นแสดงว่าการเรียนการสอนออนไลน์สามารถก่อให้เกิดผลสัมฤทธิ์ได้เท่ากับการเรียนในชั้นเรียน
แบบปกติ

เอกสารอ้างอิง

กฤษณา สิกขมาน. (2554). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรายวิชาการสื่อสารภาษาอังกฤษธุรกิจ โดยการใช้การสอน
แบบ E-Learning. กรุงเทพฯ: รายงานการวิจัยมหาวิทยาลัยศรีปทุม.

กวิตา ปานล้าเลิศ และ ณมน จีรังสุวรรณ. (2556). “การออกแบบรูปแบบการเรียนการสอนผ่านเอ็มเลิร์นนิ่งด้วยวิธีการ
เรียนรู้ร่วมกันเพื่อพัฒนาทักษะการทางานร่วมกัน" การประชุมวิชาการแห่งชาติ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
วิทยาเขตกาแพงแสน ครั้งที่ 10. 744-752

จิรภา อรรถพร และประกอบ กรณีกิจ. (2014). "การพัฒนารูปแบบการสอนเชิงรุกออนไลน์เพื่อส่งเสริมพฤติกรรมการเรียนรู้
ของนิสิตปริญญาบัณฑิต" วารสาร OJED, Vol.9,No.4 2014, pp.122-136.

ฐาปนีย์ ธรรมเมธา. (2557). อีเลิร์นนิง: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ e-Learning: from theory to practice. โครงการ
มหาวิทยาลัยไซเบอร์ไทย. กรุงเทพ: สานักคณะกรรมการการอุดมศึกษา.

ทัศนัย กีรติทัศนะ. (2554). "จุดคุ้มทุนในการจัดการเรียนการสอนผ่านเว็บ." วารสารสารสนเทศ ปีที่ 12 ฉบับที่ 1 มกราคม -
มิถุนายน 2554, pp.1-6.

บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: พิมพ์ครั้งที่ 7 สุรีวิยาสาส์น.

มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. (2559). สารสนเทศประจาปีการศึกษา 2559 มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
เอกสารเลขที่ กนผ.1/2559. พิมพ์ครั้งที่ 1.

ศึกษาธิการ, กระทรวง. (2548). หลักเกณฑ์การขอเปิดและดาเนินการหลักสูตรระดับปริญญา ในระบบการศึกษาทางไกล
พ.ศ.2548. ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ.

สมัครสมร ภักดีเทวา. (2553). การพัฒนารูปแบบการออกแบบการเรียนการสอนอีเลิร์นนิ่ง ระดับบัณฑิตศึกษา
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยศิลปกร.

สานักเลขาธิการสภาการศึกษา. (2548). แนวทางจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสาคัญ. กรุงเทพฯ: ครุสภา ลาดพร้าว.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2017-12-31

รูปแบบการอ้างอิง

บรรลือ ส. (2017). รูปแบบการจัดการเรียนการสอนออนไลน์ที่เหมาะสมสาหรับมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ด, 11(2), 250–260. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/reru/article/view/176371

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย