การพัฒนาสมรรถนะของนักศึกษาในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน
คำสำคัญ:
สมรรถนะในการให้คำปรึกษา, เพื่อนช่วยเพื่อน, โปรแกรมกลุ่มฝึกอบรมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีความมุ่งหมายเพื่อเปรียบเทียบการพัฒนาสมรรถนะของนักศึกษาในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน
กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย เป็นนักศึกษาที่กำลังศึกษาชั้นปีที่ 1-3 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา ปีการศึกษา 2558
จำนวน 30 คน ได้มาจากอาสาสมัคร (Volunteer Sampling) เข้าร่วมโปรแกรมกลุ่มฝึกอบรมเพื่อพัฒนาสมรรถนะของนักศึกษา
ในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบวัดสมรรถนะของนักศึกษาในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน
มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ .85 และโปรแกรมกลุ่มฝึกอบรมเพื่อพัฒนาสมรรถนะของนักศึกษาในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน
มีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ระหว่าง 0.6-1.0 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ร้อยละ และสถิติ t-test
ผลการวิจัยสรุปว่า สมรรถนะในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อนของนักศึกษาที่เข้าร่วมโปรแกรมกลุ่มฝึกอบรมเพื่อพัฒนาสมรรถนะ
ของนักศึกษาในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน โดยรวมและรายด้าน ก่อนการทดลอง หลังการทดลอง เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ
ทางสถิติที่ระดับ .01 แสดงว่า โปรแกรมกลุ่มฝึกอบรมมีผลทำให้สมรรถนะของนักศึกษาในการให้คำปรึกษาแก่เพื่อน
เปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น
เอกสารอ้างอิง
ในการให้คำปรึกษา หน่วยที่ 9-15. หน้า 367-413. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
กรมสุขภาพจิต. (2546). คู่มือการให้คำปรึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.
คณะครุศาสตร์. (2557). แผนปฏิบัติการปีงบประมาณ 2558 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา : คณะครุศาสตร์
มหาวิทยาลัยราชภัฏ สงขลา.
คมเพชร ฉัตรศุภกุล. (2546). กิจกรรมกลุ่มในโรงเรียน. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์พัฒนาศึกษา.
ชูชัย สมิทธิไกร. (2551). การฝึกอบรมบุคลากรในองค์การ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
ดวงมณี จงรักษ์. (2549). ทฤษฎีการให้คำปรึกษาและจิตบำบัดเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี
(ไทย-ญี่ปุ่น).
นิรชรา ทองธรรมชาติ และคณะ. (2544). กลยุทธ์การฝึกอบรมและวิทยากรในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพฯ: ลินคอร์น โปรโมชั่น.
นพมาศ ธีรเวคิน. (2546). ทฤษฎีบุคลิกภาพและการปรับตัว. พิมพ์ลักษณ์ กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วัชรี ทรัพย์มี. (2547). ทฤษฎีการให้คำปรึกษา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรางค์ โค้วตระกูล. (2553). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชาติ กิจยรรยง และ อรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. (2550). เทคนิคการจัดฝึกอบรมเพื่อพัฒนาบุคลากรอย่างมีประสิทธิภาพ.
กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น).
Carkhuff; R.R. (1973). The artof helping. Amherst: Human Resource Devolvement Press.
Ivey, A. E.; & Bradford-Ivey, M. (2007). Intentional interviewing and counseling: Facilitating client
development in a multicultural society (6th ed.). Belmont, CA: Thomson Brooks/Cole.
Nelson-Jones, Richard. (1992). Group Leadership: A Training Approach. California: Brook/Cole.
Parry, Scott B. (1996). The Quest for Competence. Training Magazine, July pp.48-56.
Semrud-Clikeman, Margaret. (1995). Child and Adolescent Therapy. Boston: Allyn & Bacon.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎร้อยเอ็ด และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
