Encultural Process Textile Wisdom for Tourism Promotion of Ban Pa Bong Thai Yuan, Mae Khue Sub-District, Doi Saket District, Chiang Mai Province

Authors

  • Chanistha Jaipeng Christian University of Thailand

Keywords:

Textile Wisdom, Tourism, Thai Yuan

Abstract

              The primary aims of this study were to: 1) acquire knowledge regarding the textile wisdom of
the Thai Yuan of Ban Pa Bong; and 2) examine the process of transferring the textile wisdom of the Tai Yuan of Ban Pa Bong to promote tourism. This study was qualitative in nature. The research sample comprised
50 individuals, encompassing community leaders, community philosophers, and young individuals from Thai Yuan Ban Pa Bong. A semi-structured interview was employed as the research instrument for this study.
By conducting individual interviews and engaging in group discussions, the research team gathered data and insights from participants.

              The research found that 1) Tai Yuan weaving fabrics are woven fabrics that are the Tai Yuan people's intangible cultural heritage. It is regarded as a craft that displays the identity that identifies the ethnicity and origin inherited from ancestors. There are techniques of jok, pearl raising, spinning (combining lines), Koh Luang, and tying the kan (khad kan) that express the identity of the Thai Yuan people in various dimensions as well, 2) the practice of transmitting the textile knowledge of the Thai Yuan Ban Pa Bong community with the aim of promoting tourism involves the dissemination of wisdom to both children and adults.
This transmission process encompasses various methods such as oral narration, practical demonstrations, hands-on experience, utilization of media resources, learning from educational materials, participation in folk performances, and preservation through written documentation.

References

จรัสพิมพ์ วังเย็น. (2554). แนวคิดหลังสมัยการย้อนสู่โลกแห่งภูมิปัญญา. สถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ, 13(1), 20-23.

จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2531). ภูมิปัญญาแห่งอีสาน: รวมบทความอีสานศึกษา. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยศรีนรินทรวิโรฒ

มหาสารคาม.

จินต์ประวีร์ เจริญฉิม และสิริชัย ดีเลิศ. (2563). กระบวนการถ่ายทอดภูมิปัญญาของผู้สูงอายุสู่ชุมชนและสังคมที่ยั่งยืน.

วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ, 33(2), 152-167.

นรินทร์ สังข์รักษา. (2559). การจัดการความรู้และภูมิปัญญา. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ประทับใจ สิกขา. (2555). ผ้าทอพื้นเมืองอีสานใต้. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ต.

ปิรันธ์ ชิณโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal,

Silpakorn University, 9(1), 250-268.

พัชรินทร์ สิรสุนทร. (2552). ชุมชนปฏิบัติการด้านการเรียนรู้: แนวคิด เทคนิค และกระบวนการ.กรุงเทพฯ: วี. พริ้นท์ (1991).

ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์

อย่างยั่งยืน, วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม, 8(2), 52-83.

ราเมศร์ พรหมชาติ. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชนบ้านแสลงพัน ตำบลแสลงพัน อำเภอลำปลายมาศ

จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิชาการ มจร บุรีรัมย์, 6(2), 168-183.

สามารถ จันทร์สูรย์. (2534). ภูมิปัญญาท้องถิ่นคืออะไร. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). รายงานการศึกษาเบื้องต้นเศรษฐกิจสร้างสรรค์

(The Creative Economy). กรุงเทพฯ: บี.ซี. เพรส (บุญชิน).

Downloads

Published

2023-09-01

How to Cite

Jaipeng, C. (2023). Encultural Process Textile Wisdom for Tourism Promotion of Ban Pa Bong Thai Yuan, Mae Khue Sub-District, Doi Saket District, Chiang Mai Province. Journal of Roi Et Rajabhat University, 17(2), 119–130. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/reru/article/view/261694

Issue

Section

Research Articles