การจัดการเรียนรู้เปียโนระดับอุดมศึกษา ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

ผู้แต่ง

  • Pariyat Namsanga นักศึกษา ปร.ด (หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต) สาขาดุริยางคศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
  • Asst. Prof. Dr. Pongpitthaya Sapaso อาจารย์ประจำหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาดุริยางคศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
  • Asst. Prof. Dr. Pittayawat Pantasri อาจารย์ประจำหลักสูตรสาขาวิชาดนตรี คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการจัดการเรียนรู้เปียโนระดับอุดมศึกษา ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ โดยใช้กระบวนการวิจัยแบบสำรวจ จากกลุ่มเป้าหมาย คือ อาจารย์ผู้สอนเปียโนจำนวน 9 คน จากมหาวิทยาลัยในภาคตะวันออกเฉียงเหนือจำนวน 9 สถาบัน โดยหัวข้อแบ่งออกเป็น 4 ด้าน คือ ด้านหลักสูตร ด้านการจัดการเรียนรู้เปียโน ด้านการวัดและประเมินผล และด้านปัญหาการจัดการเรียนรู้เปียโนและข้อเสนอแนะจากอาจารย์ผู้สอนเปียโน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์และแบบสังเกต ผลการศึกษาพบว่า

          การจัดการเรียนรู้เปียโนระดับอุดมศึกษา ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือใช้หลักสูตรที่ประพันธ์จากต่างประเทศมาใช้บูรณาการจัดการเรียนรู้ โดยจัดให้เรียน 6–8 ภาคการศึกษา และมีการสอนเพิ่มเติมจากหลักสูตรที่สอนสัปดาห์ละ 1 ครั้ง เป็น 2 ครั้งต่อสัปดาห์ และเรียนครั้งละประมาณ 1-2 ชั่วโมง โดยแบ่งการจัดการเรียนรู้ได้ 3 ระดับ คือระดับพื้นฐาน ระดับกลาง และระดับสูง และมีรายวิชาที่ต้องเรียนควบคู่ไปด้วยกัน ได้แก่ ทฤษฎีดนตรี การเรียบเรียงเสียงประสาน ประวัติดนตรี รวมวง คอมพิวเตอร์ดนตรี และวรรณกรรมเปียโน ส่วนปัญหาที่พบ ยังขาดแคลนในด้านอาจารย์ผู้สอนและทรัพยากรการเรียนรู้ ส่วนผู้เรียนความรู้ด้านดนตรีที่เหมาะสมต่อการเรียนดนตรีในระดับอุดมศึกษาน้อย ข้อเสนอแนะควรเริ่มพื้นฐานที่ถูกต้อง เลือกใช้เพลงที่ผู้เรียนรู้จัก จัดเนื้อหาและระยะเวลาให้สอดคล้องกับผู้เรียน มีการตกลงกันระหว่างผู้สอนและผู้เรียน และควรเสริมแรงให้ผู้เรียนอย่างสม่ำเสมอ

เอกสารอ้างอิง

Chanick Wangphanich. (2016). “Guidelines of Classroom Management for Teaching and Learning Music in Higher Education”. Fine Arts Journal Srinakharinwirot University, 2 (1) : January-June. p. 2-10. [In Thai].

Ministry of Education. (2015). National Education Act. Bangkok : Ministry of Education. [In Thai].

Orawan Banchongsilpa. (1999). Music for Children to Develop Child Behavior. Nonthaburi : Sukhothai Thammathirat Open University. [In Thai].

Pongpitthaya Sapaso. (2012). Guide line for Development of the music Technogy Program in Thailand and Singapore. Maha Sarakham : Doctor of Philosophy Thesis (Music) Maha Sarakham University. [In Thai].

Sakchai Hirunrux. (2014). “Nature of music subject : study of scope, skills, knowledge and attitude, desirable characteristics in music”. Music Journal, 19 (5) : 2014. p. 14-19. [In Thai].
Sirichai Kanjanawasee. (2009). Traditional Test Theory. Bangkok : Chulalongkorn University. [In Thai].

Surapon Iam-aoo-sap. (2009). How to teach that is student-centered. Bangkok : Dok Mai printing. [In Thai].

Tisana Khemmanee. (2016). Teaching Science : Body of knowledge for Effective Learning Process Management. Bangkok : 20th edition, Chulalongkorn University Press. [In Thai].

Waraporn Srivirojn, Sirinapa kijkuakul, Wareerat Kaewurai and Wilaiwan Wipajuksanakul (2014). “The Development of Instructional Model in Stoichiometry based on Integrated Inquiry Training and Cooperative Learning to Enhance Critical Thinking for Upper Secondary Students in an Enrichment Science Classroom”. Journal of Education Naresuan University, 16 (3) : July3September 2014. p. 1-13. [In Thai].

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-12-30

รูปแบบการอ้างอิง

Namsanga, P., Sapaso, A. P. D. P., & Pantasri, A. P. D. P. (2019). การจัดการเรียนรู้เปียโนระดับอุดมศึกษา ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. Journal for Developing the Social and Community, 6(2), 19–30. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/rdirmu/article/view/233141

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย