The Proactive of Buddhism Propagation via Social Media in Ming Mueang Mul Temple, Mueang District, Lampang
Keywords:
Propagation, Buddhism, Dhamma media, Social media, Ming Mueang Mul TempleAbstract
The objectives of this research were 1) to study the pattern of Buddhism propagation and 2) to present the principles of Buddhism through social media of Ming Mueang Mul temple. This study was mixed-method research. A sample of 30 people was selected by convenient sampling and 10 people were interviewed by a semi-structured interview. Documentary research, Dhamma media interaction study, and online questionnaires were used as the data collection tools.
The results of the research were the development of a model of Buddhism propagation through Dhamma media which consisted of 4 steps: 1) content analysis and writing, 2) recording and editing, 3) posting and sharing, and 4) follow-up and evaluation, which can be classified into 16 activities. The quality of dhamma principles presented through Dhamma media in each video clip found that the highest satisfaction rating was New Year's blessings. In the case of the efficiency of Dhamma media found that the factor with the highest satisfaction is reliability. In the same way, the efficiency of the e-book of Dhamma media also was revealed that the most satisfaction was reliability. Therefore, it can be concluded that the model of Buddhism propagation in Ming Mueang Mul Temple that is used to evaluate all three parts was at the highest level.
References
กนกวรรณ อู่ทองทรัพย์. (2559). หนังสือที่ระลึกในงานพิธีถวายผ้ากฐินประจำปี 2559. เชียงใหม่: โรงพิมพ์แม็ทซ์พริ้นติ้ง.
กฤษฎา สว่างงาม และชญาพิมพ์ อุสาโห. (2557). การวิเคราะห์ประสิทธิภาพการสื่อสารภายในของศูนย์สื่อสารองค์กร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(3), 483 - 493.
ขวัญดิน สิงห์คำ. (2556). บูรณาการ วัด บ้าน โรงเรียนศาสตร์และศิลป์แห่งการพัฒนาชุมชน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 4(1), 21 - 32.
ณรงค์ เส็งประชา. (2539). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย.กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ทักษ์อักษร.
ธีรพงศ์ ทับอินทร์. (2558). การใช้วงจรเดมมิ่ง (PDCA) ในการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนมัธยมศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 42. วารสารชุมชนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 9(2), 68 - 78.
พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2559). ศิลปะแห่งการเตือนตนต้อนรับปีใหม่. วารสาร มจรพุทธปัญญาปริทรรศน์, 1(1), 1 - 4.
พระมหาภาณุวัฒน์ ปฏิภาณเมธี และศศิวิมล แรงสิงห์. (2562). บทบาทและความสำคัญของวัดมิ่งเมืองมูล : ในบริบทสังคมกระแสปัจจุบัน.วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์นครสวรรค์, 7(3), 151 - 164.
พระศรัญพัฒน์ (ชยจิตฺโต) แสงอุทัย และวันพิชิต ศรีสุข.(2562). รูปแบบและวิธีการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศมาเลเซียของสํานักสงฆ์จันทรัตนารามตําบลยะรม อําเภอเบตง จังหวัดยะลา. วารสารสจล.ชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 1(1), 32 - 39.
ยุรนันท์ ตามกาล. (2557). บ้าน วัด โรงเรียน กับการใช้วิถีเศรษฐกิจพอเพียงในการส่งเสริมความเข้มแข็งของครอบครัว. วารสาร HR intelligence, 9(1), 12 - 31.
รุ่งภรณ์ กล้ายประยงค์. (2563). การจัดการเรียนรู้เชิงรุกในสาระการเรียนรู้การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง.วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 11(1), 104–113.
วฒนพงษ์ นิ่มสุวรรณ และวีรพงษ์ พลนิกรกิจ. (2556). แนวคิดการใช้เครื่องมือสื่อสารในแฟนเพจบนเฟซบุ๊ค และทัศนคติ แรงจูงใจที่ส่งผลต่อการตัดสินใจกดปุ่ม "ถูกใจ" ให้เครื่องมือสื่อสารในแฟนเพจบนเฟซบุ๊คของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี,7(1), 38 - 67.
วัลนิกา ฉลากบาง. (2560). การวิจัยแบบผสมผสาน. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 7(2), 124 - 132.
สามารถ รอดสันเทียะ , ประมาณ เทพสงเคราะห์ , สืบพงศ์ ธรรมชาติ และอุทิศ สังขรัตน์. (2559). วัฒนธรรมไทยที่ใช้เป็นฐานในการพัฒนาชุมชน : กรณีศึกษา ชุมชนบ้านกำแพงเพชรอำเภอรัตภูมิ จังหวัดสงขลา. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยทักษิณ, 11(2), 97 – 117
