รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในจังหวัดอ่างทอง

บทคัดย่อ

บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ คือ ๑) เพื่อศึษาแนวติด ทฤษฎีเกี่ยวกับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาที่มีคุณภาพที่เหมาะสม ต่อการนำมาเป็นแนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในจังหวัดงทอง ๒) เพื่อศึกษาและวิคราะห์ปัญหาทั่ไปที่ส่งผลต่อคุณภาพ การเผยแผ่พระพุทรศสนาของพะธรรมทูตในจังหวัตอ่างทอง ๓) เพื่อหารูปแบบและวิธีการเผยแผ่พระพุทธศาสนาที่มีคุณภาพ เพื่อนำมาเป็นแนวทางการเผแผ่ของพระธรรมทูตในจังหวัดอ่างทองดำเนการวิจ้โตยเป็นการจัยเชิงคุณภาพ ก็บข้อมูลจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน ๒๕ รูป/ตน และการสนทนากลุ่มเฉพาะ จำนวน ๓ด รูป/คน เครื่ยงมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ การสัมภาษณ์ แสะการสนทนกลุ่มฉพาะ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการพรรณนาความ และจัตหมวตหมู่เพื่อสรุปเนื้อหานำไปสู่การพรรณนา และสรุปผลการวิจัยตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ผลการวิจัยพบว่า๑) แนวคิด ทฤษฎีเกี่ยวกัการเผยแผ่พระพุทธตาสนาที่มีคุณภาพที่เหมาะสม ต่อการนำมาเป็นแนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระรรมทูตในจังหวัดถ่งทอง พบว่า การเผยแผ่พระพุทธศาสนานั้นได้ดำเนิการมาตั้งแต่ครั้งพุทธกาล ซึ่งรูปแบบในการเผยแผ่พระพุทธศาสนานั้นมีการหลายรูปแบ ยกตัวอย่างเช่น การปฏิบัติตนจนเป็นที่นเสื่อมใส การสำรวมระวังในการสนทนา การให้คำแนะนำแบบเป็นกลาง การตอบปัญหาข้อข้องใจที่ตรงประเด็น และการแสตงธรรมที่ชัตเจนเข้าใจง่ย ไปตามลำตับ โดยอาศัยพระบูรพาจารย์ผู้แตกถานในพระธรรมวินัยเป็นกำลังสำคัญ นอกจากนี้ การผแผ่พระพุทธศาสนาที่เหมาะสมต้องเผยแผ่ตามประเพณีคณะสงฆ์ และตามประเพณีไทย การเผยแผ่ต้องปรับปรุงให้เหมาะสมกับสภาพสังคมปัจจุบัน และปรับประยุกตัการเผยแผ่โดยจัตเป็นคณะหรือหน่วยงานเผยแผ่หรือเป็นสถานศึกษาเป็นที่ประจำหรือครั้งตราวหรือจัตเป็นกิกรมพิเศษภายในวัด หรือในหมู่บ้านไกล้เคียง๒) ปัญหาทั่วไปที่สผลต่อคุณภาพ การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตในจังหวัตอ่างทอง พบว่า มี ๔ ต้าน ดังนี้ (๑) ปัญหาด้านเนื้อหาหลักธรรม คือ พระธรรมทูตขาตความในเรื่องที่จะแสดงธรรม ขาดทักษะและเทศนิคในการแสดงธรรมที่ตี และพระธรรมทูตมีบทบาทจำกัดเพียงการอกบรรยายธรรมนอกวัดที่มีอยู่น้อย และปัญหาการมีทัศนะพื้นฐานต่อการเป็นทระธรมทูตและงานโดยบทบาทและหน้ที่ของพระธรรมทูตไม่ครอบตลุมครบต่อสังคมโดยรวมอย่างชัดเขเก่าที่ควร (๒) ปัญหาด้านกิกรรม คือ พระธรรมทูตที่มีบทบาททำกิจกรรมในเรื่องดังกล่าวมักจะเป็นพระธรรมทูตที่มีตำแหน่งทางการบริหารกิการคณะสงฆ์ในระตับอำเภอและระตับประจำ จังหวัดทอ ขาตเทคนิคและกิกรรมที่ใช้ในการนำเสนอใช้ รูปแบบเติมๆ ทำให้ไม่ได้รับความสนใจ (๓ ปัญหาด้านการใช้สื่อประกอบการบรรยาย คือ พระธรรมทูตยังขาตความรู้ความสมารถในการสร้างสือที่งยต่อการเข้าไ และเป็นสื่อที่แปลกและน่สนใจ ขาตอุปกรณ์และสื่อเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่ไไนการอบรม สื่อประเภทวิทยุโทรทัตน์ประกอนในการเผยแผ่พระพุทรศสนายังไม่เพียพอต่อการใช้งนตลอบคลุมกับหน่วยงาน (๔) ปัญหาด้านการได้รับประโยชน์และคุณคำ คี ) ประโชน์ตน กล่วคือ ยังไม่สมารถนำความรู้และประสบการณ์ไปใช้ในการพัฒนาตนองและประกอบสัมมาอาชีพ มีการพัฒนาบุคลิกภาพ เจตคติ ค่านิยมให้ถูกต้องเหมาะสมกับสังคมไท และนำมาใช้ในการดำเนินชีวิต สรงศีลธรรมจริยธรรม ๒) ประโยชน์คนอื่นกล่าวคือ ยังขาตจิตสำนึและทำประโชน์เพื่อสังคมและประเทศชาติ เคิตแรงจูงใจเชิงบวกให้เกิตความเชื่อมั่นและภูมิใจในตัวเอง การปฏิบัติเป็นแบบอย่างที่ตี การเน้นหลักการสอนประชาชน๓) ประโยชน์สังคมส่วนรวม กล่าวคือ ขาตตวามมุ่งมั่นที่จะเป็นตัวอย่างในการทำงานที่ตีของพระสงฆ์และของคนทั่ไป มีความมุ่งมันปฏิบัติงนพระศาสนาเพื่อสังคมส่วนรวม๓) รูปแบบและวิธีการผแผ่พระพุทธศาสนาที่มีคุณภาพเพื่อนำมาเป็นแนวทางการเผยแผ่ของพระรรมทูตในจัหวัดอ่างทอง พบว่ มีอยู่ ๘ รูปแบบ คือ (ค) รูปแบบและวิธีการเผยแผ่ธรรมแบบการแสตงธรรมเทศนา (๒) รูปแบบและวิธีการเผยแผ่ธรรมแบการบรรยายธรรมหรือปาฐถาธรรม (๓) รูปแบบแลวิธีการเผยแผ่รรมแบบการบรรยายธรมผ่านสื่อแพร่ภาพหรือสถานีวิทยุกระจายเสียงออกอกศ (๔) รูปแบบและวิธีการเผยแผ่ธรรมแบบการจัตโตรงการส่งเสริมคุณรรมต่งๆ (๕) รูปแบบและวิธีการเผแผ่ธรรมแบบการนำฝึกสมาธิ (๖) รูปแบบและวิธีการเผยแผ่ธรรมแบบการนำปฏิญาณตนเป็นทุทธมามกะ (๗) รูปแบบและวิธีการเผยแผ่ธรรมแบบการพัฒนาท้องที (๘) รูปแบบแะวิธีการเผยแผ่ธรมแบบการทำกิกรรมสังคมสเคราะห์ พระธรรมทูตหรือผู้เผยแผ่พระพุทธศาสนาจะต้องพิตารณารูปแบบตามความเหมาะสมของปัจจัย เช่น เวลา สถานที่ตัวผู้ฟัง และบริบทต่าง ๆ เป็นตัน