ความรับผิดของผู้ค้ำประกันภายใต้กฎหมายค้ำประกันฉบับปัจจุบัน

บทคัดย่อ

การกู้ยืมเงินกันนั้น เจ้าหนี้มักจะเรียกร้องให้ลูกหนี้นำหลักประกันมาประกันแก่เจ้าหนี้เมื่อปรากฏเหตุอันควรเชื่อได้ว่าเจ้าหนี้อาจจะไม่ได้รับชำระหนี้ หลักประกันที่ลูกหนี้มักจะนำมาประกันแก่เจ้าหนี้ ได้แก่ หลักประกันด้วยบุคคลตามสัญญาค้ำประกัน หรือหลักประกันด้วยทรัพย์สิน ตามสัญญาจำนำหรือสัญญาจำนองแล้วแต่กรณี เพื่อเจ้าหนี้จะได้บังคับชำระหนี้จากหลักประกันดังกล่าว ภายใต้กฎหมายค้ำประกัน (เดิม) เจ้าหนี้สามารถกําหนดข้อตกลงต่างๆ ในสัญญาค้ำประกันได้หลากหลายประการ เช่น ข้อตกลงให้ผู้ค้ำประกันรับผิดร่วมกับลูกหนี้ เป็นต้น และข้อตกลงดังกล่าวส่งผลให้ผู้ค้ำประกันตกเป็นลูกหนี้ชั้นต้นและรับภาระเทียบเท่าหรือในบางกรณีหนักกว่าลูกหนี้ที่ตนได้ค้ำประกันไว้ ในขณะที่ไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ ตอบแทนจากการค้ำประกันดังกล่าวเลย อาจกล่าวได้ว่า กฎหมายค้ำประกัน (เดิม) เป็นกฎหมายที่ล้าสมัยและไม่เป็นธรรมต่อผู้ค้ำประกัน ภาครัฐโดยสภานิติบัญญัติแห่งชาติได้ทำการแก้ไขปรับปรุงและได้ออกพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ (ฉบับที่20) ในปี พ.ศ.2557 และ (ฉบับที่21) ในปี พ.ศ.2558 เพื่อปรับปรุงแก้ไขขอบเขตความรับผิดของผู้ค้ำประกัน และสร้างความเป็นธรรมให้แก่ผู้ค้ำประกันมากยิ่งขึ้น โดยบทความนี้ผู้เขียนมุ่งวิเคราะห์ถึงขอบเขตความรับผิดของผู้ค้ำประกันภายใต้กฎหมายค้ำประกันที่ได้แก้ไขใหม่นั้นเป็นประโยชน์และได้สร้างความเป็นธรรมแก่ผู้ค้ำประกันมากยิ่งขึ้น