บทบาทของพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองในพื้นที่ประเทศกัมพูชา ลาว พม่า และไทย

Main Article Content

พระครูปลัด เกษฎา ผาทอง
ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์
บุญทัน ดอกไธสง
อิสระ สุวรรณบล

บทคัดย่อ

การศึกษาวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาบทบาทของพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองในพื้นที่ประเทศกัมพูชา ลาว พม่า และไทย 2) เพื่อวิเคราะห์เปรียบเทียบความเหมือนความต่างของบทบาทพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองในพื้นที่ประเทศกัมพูชา ลาว พม่า และไทย 3) เพื่อวิเคราะห์แนวโน้มบทบาทของพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองเชิงสร้างสรรค์ 4) เพื่อนำเสนอบทบาทของพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองที่ควรจะเป็นในสังคมไทย การวิจัยแบ่งออกเป็น 3 ระยะ คือ ระยะที่ 1 ใช้การวิจัยเชิงเอกสารตามบริบทของแต่ละประเทศ ระยะที่ 2 วิเคราะห์เปรียบเทียบความเหมือนความต่างของบทบาทพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองในพื้นที่ประเทศกัมพูชา ลาว พม่า และไทย ระหว่างประวัติศาสตร์กับปัจจุบัน ระยะที่ 3 ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 21 รูป/คน และการสนทนากลุ่มเฉพาะกับผู้ทรงคุณวุฒิและผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 10 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลจากทั้งสามระยะโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท และตรวจสอบความสมบูรณ์ของข้อมูลโดยใช้เทคนิคสามเส้า ผลการวิจัยระยะที่ 1 พบว่า บทบาทของพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมือง มี 4 ด้าน ผลการวิจัยระยะที่ 2 พบว่า ความเหมือนความต่างของบทบาทพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองระหว่างประวัติศาสตร์กับปัจจุบัน มี 8 องค์ประกอบ ผลการวิจัยระยะที่ 3 พบว่า แนวโน้มบทบาทของพระสงฆ์กับการเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองเชิงสร้างสรรค์ มี 4 องค์ประกอบ

Article Details

บท
บทความวิจัย

References

Copelend, L., & Lawrence, L. (Eds.). (1985). The World’s Great Speeches. (2nd ed.) New York: Dover.

Easton, D. (1960). The Political System. New York: Alfred A. Knof.

Kenaphoom, S. (2014). The Influences of Political Utility Affecting the Democratic Political Decision, Central Northeast, Thailand. Journal of MCU Peace Studies. (5) 2, 1-19.

Lasswell, D. H., & Kaplan, A. (1970). Power and Society. New Haven: Yale University.

Mayo, H. B. (1976). An Introduction to Semocratic Theory. Delhi: Sterling Publishers.

Neumann, S. (1995). Modern Political Parties. Chicago: University of Chicago Press.

Phra Maha Phisit Satayawut. (1999). The role of monks in rural development. Case study: PhraThep Simaphorn and rural development in Nakhon Ratchasima. Bangkok. Mahidol University.

Phra Sophonkanaporn (Rabab Thithayano). (1985). History of Buddhism. Bangkok: Sivaporn.

Phra Suthiworayanan (Narong Chittasophano). (2006). Buddhist Science Periscope: Combining academic works about Buddhism. Bangkok: Healthy mind.

Phramaha Wisit Dhiravangso. (2019). Development of the Competency of Sangha Administrators in Surin Province. Journal of MCU Buddhapanya Review, 4(1), 169-180.

Phuttha Dot Com. (2019). Knowledge of monks. Retrieved Janury 3, 2019, from https://www.phuttha.com/

Raksamueng. (2018). The Dhammadhipateyya : The Ideal Of Creating Balance For State Sovereignty, Journal of MCU Social Sciences, 7(4), 150-157.

Ranny, A. (1972). Essay on the Behavioral Study of Politics. Urbana: University of Illinois Press.

Schecter, J. (1967). The new face of Buddha: Buddhism and Political power in Southeast Asia. London: Victor Gollancz.

Suksamran, S. (1979). Buddhism and politics, Journal of Social Sciences. 16(4), 1-2.

Wolin, S. (1960). Politics and Vision: Continuity and Innovation in Western Political Thought. New Jersey: Princeton.