วัฒนธรรมการบรรเลงดนตรีไทใหญ่ประเภทกลองก้นยาว กลองมองเซิง และเครื่องดนตรีประเภทเครื่องสายในรัฐชาน สาธารณรัฐแห่งสหภาพเมียนมา (เมืองเชียงตุง)

บทคัดย่อ

          งานวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการประสมวง กลวิธีการบรรเลงและรูปแบบทำนอง สัมภาษณ์บุคคลข้อมูล 26 คน ใช้เวลาในการศึกษา 1 ปี ผลการวิจัยพบว่า กลองก้นยาว  มีการประสมวงกับฉาบขนาดกลางและโหม่งที่มีจำนวนเป็นคู่คือ 6 ใบเป็นส่วนใหญ่ แตกต่างจากพื้นที่อื่นที่ใช้จำนวนคี่  นิยมใช้ตีประกอบการฟ้อนนก ฟ้อนโต ก๋าปั่นกลองและตีในขบวนแห่ ทำนองกลองมีลักษณะการทอนจังหวะลง การตีรวบเสียงธรรมดาและการตีรวบเน้นจังหวะ  กลองมองเซิง ประสมวงกับฉาบขนาดใหญ่ โหม่งมีจำนวน 3 – 9 ใบ  นิยมตีโดยกลุ่มแม่บ้านในขบวนแห่ การตีจะมีจังหวะช้า เนิบนาบ ตอยอฮอร์น เทียบเสียงมีทั้งห่างกัน 4 เสียงและ 5 เสียง การประสมวงรูปแบบแรกจะผสมกับเครื่องดนตรีชาติพันธุ์อื่น  บทเพลงมีขนาดสั้น ใช้กลุ่มเสียงปรากฏ 4 กลุ่ม ทำนองเพลงจะบังคับทาง  วิธีการดำเนินทำนองพบทั้งการซ้ำทำนอง กลุ่มย่อย การซ้ำเสียง การขึ้นต้นทำนองมักมีการซ้ำทำนองวรรคแรก  รูปแบบที่สองจะนำไปสีกับการร้องในวงจ้าดไต ใช้เสียงอยู่ในช่วง 12 เสียง สีทำนองห่าง ๆ อิสระ จังหวะลอย กลวิธีการสีตอยอฮอร์นพบ 5 แบบคือ การสีเสียงตรง การสีขย่มสาย การสีสะบัด การสีรูดนิ้ว และการสีรวบเสียงแบบเร็ว