ผลการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองในการเรียนภาษาอังกฤษของนักศึกษาปริญญาตรี
คำสำคัญ:
การเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง, การประเมินตนเอง, การเรียนรู้ตลอดชีวิตบทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาผลของการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาปริญญาตรีจากการปฏิบัติภาระงานที่ได้รับมอบหมายและ 2. ประเมินกระบวนการเรียนรู้ด้วยตนเองของนักศึกษาปริญญาตรีโดยการสำรวจตนเอง ประชากรและกลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาปริญญาตรีที่ศึกษาในวิทยาลัยเอกชนในภาคเหนือ จำนวน 39 คน ได้มาด้วยการเลือกแบบเจาะจง โดยกำหนดคุณสมบัติของกลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาปริญญาตรีที่กำลังศึกษา ชั้นปีที่ 2 ที่ลงทะเบียนเรียนในรายวิชาภาษาอังกฤษ หมวดวิชาศึกษาทั่วไปในภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2568 ใช้การวิจัยแบบผสมผสานเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ โดยใช้การวิจัยกึ่งทดลองแบบ One-Group Pretest-Posttest Design ตามแนวคิดของ Best และ Kahn (2006) เครื่องมือวิจัยประกอบด้วยแบบทดสอบก่อนและหลังเรียนและแบบสอบถามความคิดเห็นผู้เรียน 15 ข้อ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ร้อยละและการทดสอบ t แบบไม่เป็นอิสระต่อกัน
ผลการวิจัยพบว่า 1. คะแนนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ 0.5 และ 2. ผลการประเมินตนเองพบว่าค่าเฉลี่ยรวมของการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของผู้เรียนโดยรวมอยู่ในระดับมาก ผลการประเมินตนเองของนักศึกษากลุ่มตัวอย่างยังแสดงถึงประเด็นที่ควรพัฒนาตนเอง ได้แก่ ความสามารถควบคุมตนเองไม่ให้เสียเวลากับสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเรียน การติดตามความก้าวหน้าของตนเองในการทำแบบฝึกหัดอย่างสม่ำเสมอและการประเมินผลงานของตนเองหลังทำแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษทุกครั้ง
เอกสารอ้างอิง
บุบผา อยู่ทรัพย์. (2013). การพัฒนาการเรียนรู้ภาษาอังกฤษด้วยตนเองของนักศึกษาระดับอุดมศึกษาผ่านการเรียนการสอนรายวิชาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารและทักษะการเรียน. Journal of Multidisciplinary in Social Sciences, 8(2), 189–204.
ปิยะ ศักดิ์เจริญ. (2558). ทฤษฎีการเรียนรู้ผู้ใหญ่และแนวคิดการเรียนรู้ด้วยการชี้นำตนเอง: กระบวนการเรียนรู้เพื่อการส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิต. วารสารพยาบาลทหารบก. 16(1), 8-13.
ปัณฑ์นพ ผจญทรพรรค, ณัฐวุฒิ โพธิ์ทักษิณ และ นรินทร์ มุกมณี. (2564). ปัญหาการเรียนภาษาอังกฤษของคนไทย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์. 6(3), 911-920.
อธิศ ไชยศิรินทร์, วิรัช พิมพา และ วัชราภรณ์ บัวนิล. (2568). การพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบนำตนเอง. วารสารวิชาการและการวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 15(2), 216-228.
อรนิชชา ทศตา, สิรินาถ จงกลกลาง และ นาตยา ปิลันธนานนท์. (2567). การเรียนรู้ด้วยตนเอง. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 18(3), 375-387.
เอษณ ยามาลี, นันทา เดชธรรมฤทธิ์ และ อิสยาภรณ์ พิทยาภรณ์. (2560). การเรียนรู้ภาษาอังกฤษแบบพึ่งพาตนเองกับความเข้าใจที่แท้จริงสำหรับการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในประเทศไทย. ในการประชุมนำเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษา ครั้งที่ 11 ปีการศึกษา 2561 (น.1828-1841). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรังสิต.
Best, J. and Kahn, J. (2006). Research in Education. 10th Ed. Boston, MA: Pearson Education Inc.
Khalid, M., Bashir, S., & Amin, H. (2020). Relationship between Self-Directed Learning and Academic Achievement of University Students: A Case of Online Distance Learning and Traditional Universities. Bulletin of Education and Research, 42(2), 131-148.
Krongbuaban, P. B. P. (2024). English Learning Problems in the 21st Century. Journal Damma for Life, 30(1), 43-57.
Morris, T. H., Bremner, N., & Sakata, N. (2025). Self-directed Learning and Student-Center Learning: A conceptual comparison. Pedagogy, Culture & Society, 33(3). 847-866.
Netasit, A., Intasuk, B. Teanprapakun, P., Fongkanta, P., & Buakanok, F. S. (2024). The Development of Self-directed Learning through Blended-Learning Approach for Students in English Language Subject Group: The Opportunity Expansion Schools. Journal of Education and Learning, 14(6). 222-232.
Zhao, W. & Lertlit, S. (2023). The Enhancement of Self-Directed Learning on Tertiary Level Students’ English Reading Skills: A Thai Private University Context. LEARN Journal: Language Education and Acquisition Research Network, 16(2), 588-602.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารจิตวิทยาพุทธศาสตร์ประยุกต์เพื่อสังคม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
