พุทธศาสนาเถรวาท : ลักษณะคำสอนที่หลากหลาย สู่เป้าหมายหนึ่งเดียว คือ การพ้นทุกข์

ผู้แต่ง

  • พระครูวรพุทธาภิรักษ์ เจ้าอาวาสวัดพุทธภูมิ อำเภอเมือง จังหวัดยะลา
  • พระมหาเสาวนันท์ สุภาจาโร สาขาวิชาศาสนาและปรัชญา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์ปัตตานี

คำสำคัญ:

พระพุทธศาสนา, เถรวาท, คำสอน, เป้าหมายของศาสนา, การพันทุกข์

บทคัดย่อ

บทความวิชาการเรื่องนี้มีความประสงค์แสดงให้เห็นว่า ลักษณะเนื้อหาคำสอนของพระพุทธศาสนานิกายเถรวาทหากพิจารณาในเชิงหลักการหรือทฤษฎีแล้ว สามารถมองเห็นได้เป็นหลายมิติ แต่หากพิจารณาในแง่สาระสำคัญจะเห็นได้ว่า คำสอนของพระพุทธศาสนาทั้งหมดรวมศูนย์อยู่ที่เรื่องของการดับทุกข์ โดยมุ่งสอนให้ปัจเจกบุคคลทำความเข้าใจในหลักการ หรือทฤษฎีนั้น แล้วนำไปสู่การลงมือปฏิบัติเพื่อให้เกิดประโยชน์สุขต่อการดำเนินชีวิต ทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น โดยที่สุดคือ การพ้นจากทุกข์ กล่าวคือ การพิจารณาคำสอนของพระพุทธศาสนาในเชิงหลักการ หรือในเชิงทฤษฎีทำให้เห็นถึงมิติที่หลากหลายและเป็นที่มาของการศึกษาในเชิงวิชาการที่มองคำสอนของพระพุทธศาสนาว่า สามารถพิจารณาให้เห็นได้หลายมิติ หลายแง่หลายมุม แต่ไม่ว่าคำสอนเหล่านั้น จะสามารถมองให้เห็นเป็นหลายมิติหรือหลายแง่หลายมุมอย่างไร เมื่อพิจารณาที่แก่นหรือสาระสำคัญของคำสอนเหล่านั้นแล้ว จะพบว่า มีลักษณะร่วมหรือมีความเชื่อมโยงถึงกัน โดยตั้งอยู่บนฐานคิดสำคัญ คือ การเป็นศาสนาที่สอนให้ลงมือปฏิบัติ (กรรมวาท) กล่าวอีกนัยหนึ่งแม้ว่าหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาเถรวาทจะมีลักษณะเด่นหรือลักษณะพิเศษหลายประการ

แต่คำสอนเหล่านั้น ก็มีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกันอย่างเป็นระบบระเบียบ บางคำสอนมีความสัมพันธ์กันในฐานะที่ช่วยเกื้อกูลส่งเสริมกันโดยตรง บางคำสอนมีความสัมพันธ์กันในฐานะที่ช่วยเกื้อกูลส่งเสริมกันโดยอ้อม แต่ทุกมิติของคำสอนเหล่านั้น อยู่บนฐานแนวคิดหรือหลักการที่สำคัญ คือ “การพ้นจากทุกข์ด้วยการลงมือปฏิบัติ” เพื่อให้ชีวิตประสบกับความสุขจากระดับพื้นฐานไปสู่ระดับสูง หรือจากระดับโลกิยะไปสู่ระดับโลกุตตระนั่นเอง

เอกสารอ้างอิง

ธูปทอง กว้างสวาสดิ์. (2540). เอกสารประกอบการสอนคู่มือการเรียนวิชา Ed 501. ภาควิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. สืบค้น 8 ธันวาคม 2567, จาก https://krupumbiokamonrat.wordpress.com/2011/12/31

พร รัตนสุวรรณ. (2537). พุทธวิทยา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์วิญญาณ.

พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2553). วิธีบูรณาการพระพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2538). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

“________”. (2546). พุทธธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2554). มองวันวิสาขบูชา หยั่งถึงอารยธรรมโลก. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโญ. (2544). พุทธปรัชญา สาระและพัฒนาการ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระไพศาล วิสาโล. (2542). พระธรรมปิฎกกับอนาคตพระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ : บริษัท ธรรมสาร จำกัด.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพ ฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วัชระ งามจิตเจริญ. (2552). พุทธศาสนาเถรวาท (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วิทย์ วิศทเวทย์. (2553). ปรัชญาทรรศน์ : พุทธปรัชญา. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมภาร พรมทา. (2540). พุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อปยุตฺโต). (2564). รู้จักพระไตรปิฎกเพื่อเป็นชาวพุทธที่แท้. สืบค้น 31 สิงหาคม 2567, จาก https://www.watnyanaves.net/th/book-reading/371/2

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-15

รูปแบบการอ้างอิง

พระครูวรพุทธาภิรักษ์, & สุภาจาโร พ. (2025). พุทธศาสนาเถรวาท : ลักษณะคำสอนที่หลากหลาย สู่เป้าหมายหนึ่งเดียว คือ การพ้นทุกข์. วารสารจิตวิทยาพุทธศาสตร์ประยุกต์เพื่อสังคม, 11(1), 453–468. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/human/article/view/289489