Building Human Relationships According to Buddhist psychology
Keywords:
Human Relations, Buddhist Psychology, PsychologyAbstract
The Building of human relations according to Buddhist psychology is both a science and an art that promotes peaceful coexistence. Human relations are characteristics that characterize human identity and are a means of exerting influence over others. It involves learning to respect one another, put oneself in other people's situations, and be able to forgive one another. Human relations are essential for mutual understanding, have intimacy, love, support and respect for each other, all of which contribute to living and working together to effectively accomplish objectives.
In order to construct human relations based on the tenets of Buddhist psychology, one must uphold Buddhist principles which are good for interpersonal relationships in society, such as the four Sangha Vatthu which consist of 1) Dhana means giving, which should be based on generosity, selflessness, willingness to give, and not being troubled by giving. 2) Piyavācā means speaking beloved words. This term comprises Interaction is based mostly on communication. Talk with sincerity, kindness, and avoid gossip. Avoid acting dishonestly. 3) Atthacariya refers to any deed that is advantageous to oneself as well as to others. Don't bother other people. Avoid bothering and exploiting one another. 4) Samānatta means to act consistently. Therefore, the 4 Sangha Vatthu principles are the principles of mutual support among humans that will help create good relationships between each other both at the individual and social levels. which will lead to a good understanding between people and sustainable peace in the wider society.
References
นิภา มานะการ. (2556). มนุษยสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เอมพันธ์.
พรรณทิพย์ ศิริวรรณบุศย์. (2550). มนุษยสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระเทพวิสุทธิกวี. (2527). จิตวิทยาในพระอภิธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สภาการศึกษามหามกุฎราชวิทยาลัย.
พระเทพวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวณุโณ). (2543). การพัฒนาจิต (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาสัยมหามกุฎราชวิทยาลัย.
พระราชวรมุนี (ประยุตต์ ปยุตโต). ( 2528). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: ด่านสุธาการพิมพ์.
ภาณุวังโส. (2549). เกินกว่าฟรอยด์จะจินตนาการ. กรุงเทพฯ: มายแบงค็อกพับลิชิ่งเฮ้าส์.
มาริษา สุจิตวนิช. (2560). เอกสารประกอบการสอนวิชามนุษยสัมพันธ์ สาขาวิชานิเทศศาสตร์ คณะวิทยาการจัดการ. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ยงยุทธ วงศ์ภิรมย์ศานติ์. (2547). การวิจัยและพัฒนาการเรียนรู้เพื่อคุณภาพการศึกษา : รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์โครงการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). ความหมายของมนุษยสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊ค.
สมพร สุทัศนีย์. (2542). มนุษยสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุทธิพงษ์ ศรีวิชัย. (2560). ทักษะการบริหารมนุษยสัมพันธตามแนวพุทธ (สารนิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระนครศรีอยุธยา.
Dubrin Andrew T. (1981). Human Relations: A Job Oriented Approach. Verginia: Reston Publishing.
Flippo Edwin B. (1979). Management: A Behavioral Approach. Boston: Allyn & bacon.
Halloran, J. W. (1995). Why entrepreneurs fail: avoid the 20 fatal pitfalls of Running your business. Oviedo, Fla: Waterview Press.
Robert M. Fulmer. (1983). The new management. New York: Macmillan; London: Collier Macmillan.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 2023 Journal of MCU Humanities Review
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.