The Effect of Buddhist Music Therapy Program to Increase Sustained Attention for Students with Special Needs in Junior High Shool Level The Phibun Prachasan School, Bangkok

Authors

  • Jidapa Kerdsurivong Ph.D. Buddhist Psychology Department of Psychology Mahachulalongkornrajavidyalaya University
  • Siriwat Srikhruedong Department of Psychology, Faculty of Humanities, MCU
  • Putthachat Phaensomboon Department of Psychology, Faculty of Humanities, MCU
  • Jakkrit Klaphajone Department of Rehabilitation Medicine Faculty of Medicine, Chiang Mai University

Keywords:

Buddhist Music Therapy Program, Increase Sustained Attention, Students with Special Needs, Junior High School Level

Abstract

This study aimed 1. to study the theoretical concepts of psychology, principles of music therapy and sound wave therapy, and Buddhadhamma for developing the sustained attention of students with special needs in junior high school level ; 2. to develop Buddhist music program on increasing the sustained attention of students with special needs in junior high school level; and 3. to present the effects of Buddhist music program on increasing the sustained attention of students with special needs in junior high school level. The study was quasi-experimental in nature. The sample of the study consisted of 9 students with special needs, aged between 12-18years, who were diagnosed by a child and adolescent psychiatrist as having autism spectrum disorders (ASD) studying in the 1st - 3rd year special class in junior high school level of the Phibun Prachasan School, Bangkok, in the academic year of 2020.They were screened having risk of attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) using the SNAP-IV Behavioral Assessment Form (short form) for parents and teachers and receiving the Buddhist Music Therapy Program for listening to 20 minutes a time for 8 weeks, 5 days a week. Data collection tools consisted of PEBL Continuous Performance Task (PCPT) and the concentration behavior assessment, and Follow-up at one month by interview parents with telephone. According to the list of the concentration behavior assessment. The data were analyzed by the statistics including mean, percentage, standard deviation, and Wilcoxon signed ranks test.

           The results of the study were as follows:

  1. The Buddhist Music Therapy Program as developed consisted of the sound of chanting Bojjhangaparitta combined with music and nature sounds, interspersed by Superimposed Binaural Beat sound waves at 10 hertz (Hz) for listening to 20 minutes a time for 8 weeks, 5 days a week.
  2. There was no change on the sustained attention of the experimental group before and after treatment due to no difference (p >0.05).

3.       The concentration behavior assessment of the experimental group before and after treatment had the statistically significant difference at (p <0.05).And form the interview of parents, it was found that after use the Buddhist music therapy program, the participants’concentration behaviors increased, and listening to Buddhist music therapy encouraged children to be interested in listening to prayers as It was an easy and convenient way for children to use the MP3 player themselves without asking an adult to help. It was also found to help relieve stress and make children sleep well and reduce the use of behavior modification drugs as well.

References

จเร สำอาง. (2550). สมองดี ดนตรีทำได้. กรุงเทพฯ : เดอะ เมจิก เบรน.

จักรกริช กล้าผจญ และคณะ. (2562). ผลของคลื่นเสียงไบนอราลบีตส์แบบซ้อนทับต่อการลดความวิตกกังวลของนักศึกษามหาวิทยาลัยในประเทศไทย. วารสารวิทยาศาสตร์ธรรมชาติมหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 18(1), 125.

จิดาภา เกิดสุริวงษ์. (2557). การศึกษาผลของการฟังบทสวดมนต์โพชฌงค์ต่อการเปลี่ยนแปลงการทำงานของสมองในพุทธศาสนิกชนชาวไทย (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง : เชียงราย.

ณัทธร พิทยรัตน์เสถียร และคณะ. (2557). คุณสมบัติของแบบคัดกรองโรคสมาธิสั้นชื่อ Swanson, Nolan, And Pelham IV Scale (SNAP-IV) และ Strengths and Difficulties Questionnaire ส่วนที่เกี่ยวข้องกับ พฤติกรรมอยู่ไม่นิ่ง/สมาธิสั้น (SDQ-ADHD). วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 59(2), 97-110.

นันทะวัน มะยะเฉี่ยว. (2552). ผลของการฟังเพลงธรรมะต่อคุณภาพการนอนหลับของผู้ป่วยสูงอายุในโรงพยาบาล (วิทยานิพนธ์พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ : สงขลา.

เบญญาภา กุลศิริไชย. (2555). การลดภาวะซึมเศร้าในผู้ประสบภัยพิบัติด้วยการรับบทสวดโพชฌงคปริตรเข้าจิตใต้สำนึก (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย : พระนครศรีอยุธยา.

ปาหนัน กฤษณรมย์. (2563). ผลของกิจกรรมดนตรีบำบัดต่อความสามารถในการรับรู้และตอบสนองต่อดนตรีพัฒนาการและคุณภาพชีวิตของเด็กออทิสติก. วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ, 33 (2), 169-180.

พัสมณฑ์ คุ้มทวีพร และคณะ. (2557). การเปรียบเทียบผลการสวดมนต์และการฟังเสียงสวดมนต์ต่อความเครียดและคุณภาพการนอนหลับของผู้ป่วยมะเร็งเต้านม. วารสารพยาบาลทหารบก, 15(2), 386.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2559). โพชฌงค์ พุทธวิธีเสริมสุขภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ : พิมพ์สวย.

“_______”. (2540). สมาธิแบบพุทธ. รวบรวมจัดพิมพ์โดยพระครูปลัดสุวัฒนพรหมคุณ (อินศร จินฺตาปญฺโญ). นครปฐม: วัดญาณเวศกวัน.

พระวงศ์สรสิทธิ์ รติกโร. (2561). คุณค่าของการสวดมนต์ที่มีต่อพุทธศาสนิกชนไทย: กรณีศึกษาสำนักปู่สวรรค์. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 3(2), 89.

ยุ้กฟอง ศรีประสาธน์, วิทชา ชื่นอารมย์ และวัลลยา เบ้าพูนทอง. (2554). ผลของ Focus Cap ที่มีต่อสมาธิการทำงาน ของบุคคลบกพร่องทางพัฒนาการและสติปัญญา (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ : สถาบันราชานุกุล.

วินัดดา ปิยะศิลป์ และวันดี นิงสานนท์. (2558). คู่มือการตรวจประเมิน วินิจฉัย และแนวทางช่วยเหลือเด็กพิการ Children with Disabilities. กรุงเทพฯ : ห้างหุ้นส่วนจำกัด เพนตากอน แอ็ดไทซิ่ง.

ศศิวิมล พราหมณี. (2561). การเพิ่มความใส่ใจของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนปลายโดยใช้โปรแกรมฟังดนตรีที่แทรกสอดคลื่นเสียงแบบ Binaural Beats: การศึกษาศักย์ไฟฟ้าสมองสัมพันธ์กับเหตุการณ์ (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา : ชลบุรี.

สมัย ศิริทองถาวร. (2560). หลักสูตรการฝึกอบรมบุคลากรทางการแพทย์ในการวินิจฉัย รักษา และดูแลเด็กที่มี อาการสมาธิสั้น. นนทบุรี: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.

สุพัตรา วงศ์วิเศษ แอนดราดี. (2560). พฤติกรรมและอารมณ์ในเด็กออทิสติก. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุภาพรรณ เพิ่มพูน และคณะ. (2563). การฝึกสมาธิแนวพุทธเชิงสร้างสรรค์ในชีวิต ประจำวันสำหรับเยาวชนไทย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 16(1), 24-36.

สำนักการแพทย์ทางเลือก กรมพัฒนการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือก. (2551). ดนตรีบำบัด. กรุงเทพฯ : บริษัทสุขุมวิทมีเดีย มาร์เก็ตติ้ง จำกัด.

Barkley RA. Murphy KR. (2011). The Nature of Executive Function (EF) Deficits in Daily Life Activities in Adults with ADHD and Their Relationship to Performance on EF Tests. JPsychopathol Behav Assess, 33, 137-158.

Gina R Poe, Christine M Walsh, & Theresa E Bjorness, (2010). Cognitive neuroscience of sleep. Nature Reviews Neuroscience, 3(9), 679-693.

Luca Vig et al. (2021). Sustained Attention Is Related to Heartbeat Counting Task Performance but Not to Self-Reported Aspects of Interception and Mindfulness”. Journal Consciousness and Cognition., 95, 1-9.

Susan Kenne et al. (2010). Pilot Feasibility Study of Binaural Auditory Beats for Reducing Symptoms Of Inattention in Children and Adolescents with Attention- Deficit/ HyperactivityDisorder. Journal of Pediatric Nursing. 25(1), 3-11.

Suvi Marjatta Pitkola. (2016). Effectiveness of SAMONAS Sound Therapy (SST) in Improving Social Engagement of Children with Autism Spectrum Disorder. Degree of Doctor of Philosophy Department of Music Therapy. The University of Melbourne. Australia.

Downloads

Published

2022-12-29

How to Cite

Kerdsurivong, J., Srikhruedong , S., Phaensomboon , P., & Klaphajone, J. (2022). The Effect of Buddhist Music Therapy Program to Increase Sustained Attention for Students with Special Needs in Junior High Shool Level The Phibun Prachasan School, Bangkok. Journal of MCU Humanities Review, 8(2), 37–63. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/human/article/view/263502